Do wykształconej kobiety, która skarży się na niewdzięczność

Z listu Mikołaja Serbskiego.

Skarży się pani, że pani wielka praca przy zbieraniu ofiar na dom dziecka pozostała bez uznania i nagrody. Inni, którzy nie zrobili nawet połowy tego, co pani, otrzymali takie lub inne nagrody, a pani - niczego. 

Mój Boże, na co się pani skarży! Na to, co według Ewangelii powinno cieszyć. Pisze pani jeszcze, że jako chrześcijanka, wszystko robiła pani dla Chrystusa. Czy nie wie pani, że człowiek od tego oczekuje nagrody, komu poświęca swoją pracę? Wedle Ewangelii sługa pasie owce gospodarza i nie od owiec oczekuje zapłaty, tylko od gospodarza. Żołnierz walczy w imię swojego króla i od niego oczekuje pochwały, a nie od tych, z którymi, albo przeciw którym walczy. Tak samo pani, jeżeli jako chrześcijanka czyniła pani dobro w imię Chrystusa, powinna od Chrystusa oczekiwać nagrody. Czyż Pan nie obiecał wiecznej nagrody wszystkim, którzy czynią dobro albo cierpią ból i prześladowania w Jego imię? Czyż nie powiedział On: Radujcie się i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebiosach?

I jeszcze: Gdy uczynicie wszystko, co wam rozkazano, mówicie: Słudzy nieużyteczni jesteśmy, cośmy winni uczynić, uczyniliśmy?

Ktoś Niewidzialny określa miejsce naszej służby na tym świecie. Ktoś Niewidzialny zabiera nas z tego świata. Do tego Niewidzialnego powinniśmy się modlić, na Niego spoglądać, od Niego oczekiwać zapłaty. 

Co mogą nam dać najemnicy, równi nam i tak samo, jak my, nędzni? I czego możemy oczekiwać od tych, którzy w każdej chwili pogrążają się w otchłań śmierci, jak pasikoniki skaczące w przepaść ze stromego urwiska?

A poza tym, czy jest pani pewna, czy mogłaby pani znieść sławę i pochwały od ludzi? 

Święty Jan Klimak z pewnością znał ludzką naturę lepiej niż my, skoro powiedział: „Nikt, oprócz świętych, nie może słuchać pochwał bez szkody dla siebie”. Albowiem tylko święci ludzie przenikają człowieka i wiedzą, z czego wypływają słowa pochwały. Czasami najbardziej mętna woda błyszczy w słońcu tak, jak przejrzysta. Czasami pod cienką warstwą lodku kryje się grząskie błoto. Tak samo dusze tych, którzy nas chwalą. Dlatego święci, słysząca pochwały, przyjmują je jako dowód niewiedzy albo świadome kłamstwo.

O wiele więcej dusz zginęło od ziemskiej sławy i pochwał, niż od złorzeczenia i pogardy. Wie pani, do kogo zalicza Chrystus tych, którzy szukają sławy i ludzkich pochwał? Do niewiernych.

On mówi o Sobie: Chwały od ludzi nie biorę, a ich pyta: Jakże możecie wierzyć wy, którzy chwałę jeden od drugiego bierzecie, a chwały, która od samego Boga jest, nie szukacie?

A więc z kim pani jest? Jeżeli jest pani po stronie Chrystusa, czego pani szczerze życzę, niech pani szuka nie ziemskiej chwały, ale tej, która jest od jedynego Boga. Niech pani nie zazdrości tym, którzy zyskują ziemską chwałę. Trzeba ich żałować. I oni, kiedy się rozczarują, zaczną żałować siebie.

I znów powiem pani: niech pani ich żałuje, bo w swojej krótkowzroczności oddali wieczne za tymczasowe, Boskie za ludzkie, prawdziwe za fałszywe. Niech panią Bóg oświeci i błogosławi.  

List napisany przez Mikołaja Serbskiego "Do wykształconej kobiety, która skarży się na niewdzięczność"