Bramy śmierci

Panie, Ty znasz naszą słabość, Ty wiesz, jak ciężką próbą są i życie, i śmierć.

Był sobie raz mąż Boży. Głosił słowo Boże wśród ludów pogańskich. Długo je głosił we własnym kraju, wędrując od miasta do miasta, od wioski do wioski, od zamku do zamku. Słuchając go, wielu się nawracała i w głębinach duszy odkrywało na nowo drogę Chrystusowej miłości, czasami zaniedbaną od tak dawna, że ledwie dostrzegali jej ślad pod gęstwiną cieni. Pewnego dnia pomyślał jednak o wszystkich ludziach rozsianych po świecie, którzy nie znają tej miłości, i popłynął do dalekich krajów. Wiedział, jakie niebezpieczeństwa grożą tym, którzy głoszą poganom nową wiarę. Nie lękał się jednak śmierci. Co więcej, żywił nadzieję, że męczeństwem da świadectwo wierze. Nie spotkała go jednak śmierć męczeńska. 

Poganie, wśród których się znalazł, nie nawracali się bynajmniej na dźwięk jego głosu, ale słuchali go cierpliwie. On sam zauważał, że w wielu kwestiach ich wiara była podobna do wiary Chrystusowej i wraz z apostołem Pawłem wielbił Boga za to, że złożył On w sercach wszystkich ludzi poznanie prawa naturalnego, które pozwala im pełnić Bożą wolę, zanim jeszcze Bóg im się objawi. 

Pewnego dnia poganie opowiedzieli mu o jednym ze swoich mędrców, którego pamięć czcili, i zaproponowali, że go zaprowadzą na jego grób. Był to kurhan, niczym nie przyozdobiony, który ledwie wyłaniał się nad powierzchnią czerwonawej pustyni, pod przytłaczającym niebem. Długo mu opowiadali o tym mędrcu, o jego wyrzeczeniu, sprawiedliwości, współczuciu, miłosierdziu. Wspominali różne jego cechy. Słuchając ich, chrześcijanin w głębi duszy ubolewał, że człowiek tak usposobiony do służenia prawdziwemu Bogu umarł, zanim zdążył Go poznać. Zastanawiał się więc, jaki los został przeznaczony na tamtym świecie temu sprawiedliwemu poganinowi. Ukląkł przed kurhanem i pomodlił się za jego duszę. 

I oto nagle grobowiec się otworzył, ziemia się rozstąpiła, całun opadł, odsłaniając w wielkiej światłości śmiertelne szczątki, które skrywał. Nienaruszona twarz wydawała się jeszcze żywa, z mięśniami i skórą, zaróżowionymi policzkami, czerwonymi wargami. Reszta była tylko prochem. Wobec tego znaku, którego sensu od dłuższej chwili dociekał, święty mąż zwrócił się do zmarłego i zaklinał go, by do niego przemówił:

- Na Boga, który przyjął ludzkie ciało, który został ukrzyżowany i który zmartwychwstał dla zbawienia wszystkich ludzi - przemawiał w uniesieniu - zaklinam ciebie, który tutaj spoczywasz, żebyś mi powiedział wobec wszystkich, czy jesteś zbawiony, czy potępiony. 

Usta poruszyły się i odparły:

- Nie jestem ani zbawiony, ani potępiony, nie czuję radości, ani udręki. Widzę tych, którzy są w radości Boga, i widzę tych, którzy cierpią ból oddzielenia od Niego, ale nie jestem ani z jednymi, ani z drugimi. 

Święty mąż pomyślał, że skoro Bóg pozwolił, by zmarły do niego przemówił, to może udoskonalić ten cud, aby ten sprawiedliwy mógł wejść do Jego światłości. Podjął zatem:

- Będę modlił się za ciebie do Chrystusa, który uczynił nas swoimi braćmi i dał nam życie w swojej miłości. Poproszę Go, żeby przywrócił cię na krótko do życia na tym świecie, abyś przyjął chrzest, obmył się ze swoich grzechów i miał życie bez końca na łonie Boga. 

Zmarły westchnął:

- To życie i ta radość są wszystkim, czego pragnę. Ale jeśli powrócę do życia na tym świecie, to będę musiał po raz drugi przejść przez bramy śmierci. Na nowo doświadczyć lęku, potu konania, zbliżającej się ciemności, mijającego czasu i uciekających chwil, nieznośnie zbliżających do straszliwego i nieuchronnego kresu? Nie, nie mam na to sił. Wolę raczej być potępiony niż raz jeszcze przeżyć śmierć! 

Mąż Boży poczuł, jak w sercu wzbierają mu się łzy i wilgocą oczy. Znowu poprosił:

- Panie, Ty znasz grozę śmierci. Przyszedłeś na ten świat, by nas od niej uwolnić. Zechciałeś dzielić ją razem z nami. Doświadczyłeś jej i prosiłeś swojego Ojca, by oddalił od Ciebie ten kielich, jeśli to możliwe. Ulituj się na tymi, którzy umierają, nie wiedząc, że Ty otwierasz przed nimi życie. 

Pochylił się nad zmarłym, jak gdyby we współczuciu przytulając się do niego, chciał rozgrzać go miłością Chrystusa, przekazać mu tę miłość, która jest życiem. Jedna z łez, które wypełniały mu oczy, spadła na cudownie zachowane czoło. Zmarły zadrżał:

- Oto zostałem ochrzczony! Oto obmyła mnie woda chrztu i jak śnieg wybielałem! Oto otwiera się łono Boga, aby mnie przyjąć, i wchodzę w wieczną radość!

Mąż Boży wyrecytował natomiast werset jednego z psalmów: "Ty wyprowadziłeś mnie z bram śmierci" (Ps 9, 14)

***

Panie, Ty nas wyrywasz z wrót śmierci, Ty nas ocalasz z jej wrót. Ty przyjmujesz tych, którzy Ci służyli, nie znając Ciebie, i zmarli, nie mając nadziei, że Ciebie znajdą. Ty znasz naszą słabość, Ty wiesz, jak ciężką próbą są i życie, i śmierć.

Opowieść pochodzi z książki M. Zinka: "Kuglarz Najświętszej Panienki. Średniowieczne legendy chrześcijańskie".