W domu Edyty Stein

Cokolwiek się stanie, na wszystko jestem gotowa. Nie trzeba się o mnie martwić, jestem przecież w rękach Boga - napisała przed śmiercią. 

"Uderz w kamień, a wytrysną skarby" - stwierdził nauczyciel z liceum żegając nastoletnią Edytę Stein. To była swoista gra słów - niemieckie słowo "stein" oznacza bowiem "kamień". 

***

Od dziecka miała w sobie przekonanie, że Bóg przygotowuje ją do czegoś większego. Aż w końcu odkryła, że jest to ofiara męczeństwa. 

W życiu codziennym znosiła wiele upokorzeń, także ze względu na pochodzenie. Mimo wybitnych zdolności, pracowitości i poparciu Husserla, nie została dopuszczona do habilitacji. Powody były dwa - pierwszy: była kobietą, drugi: Żydówką. 

W zakonie nie najlepiej radziła sobie z codziennymi zadaniami i często zdarzały jej się drobne, ale i większe pomyłki: "Może i w świecie byłaś mądra, tu jednak stajesz się coraz głupsza" - wykrzyknęła w złości jedna z sióstr, kiedy Edyta po raz kolejny zawaliła swoje oficjum. 

Nigdy nie użalała się jednak nad swoim losem, przeciwne - nawet w chwili aresztowania i zesłania do przejściowego obozu miała w sobie niewytłumaczalny pokój oraz jasność umysłu. 

"Bylibyśmy biedni, gdyby nie troszczył się o nas Ktoś widzący jaśniej i dalej niż my". 

Pod koniec swojego życia wyzna: „Co nie leżało w moich planach, leżało w planach Bożych. Jakże jest żywa we mnie pewność płynąca z wiary, że gdy się patrzy przez pryzmat Boży, nie widzi się przypadków. Całe moje życie, aż do najdrobniejszych szczegółów, zostało nakreślone przez Boską Opatrzność i w obliczu Boga ma doskonały sens i powiązanie. I raduję się na światło chwały, w którym będzie mi kiedyś odsłonięta tajemnica tego doskonałego sensu i związku.”

***

To nie my znajdujemy świętych, ale oni znajdują nas. 

Edytę poznałem w nowicjacie, mój zakonny współbrat Jarosław, z którym mieszkałem wówczas w jednej celi, polecił mi jej biografię autorstwa karmelitańskiej mniszki Immakulaty Adamskiej. Po kilku latach napisał: "Edyta mi powiedziała, że jesteś do niej podobny. Krzysiek ma zbuntowaną naturę i chodzi trochę pod prąd - podobnie jak ja. Tak mi powiedziała. A z kobietami się nie dyskutuje". 

I wiem doskonale, że Jarek trochę się wygłupiał, ale dla Edyty przepadłem. 

Byłem urzeczony jej prostotą, jasnością wyrażania myśli, uczciwością w poszukiwaniu prawdy, pogodą ducha, wewnętrzną radością, jakąś taką piękną czystością, a przede wszystkim pragnieniem Boga. Na dodatek ta kobieta miała w sobie jeszcze jedną ważną cechę - kiedy mówiła o Panu Bogu ja po prostu ją rozumiałem. A niestety nie mam tak ze wszystkimi. 

W różny sposób do mnie powracała. Kiedy przeżywałem wyjątkowo trudny czas, czytałem jej listy i odnajdywałem światło. Tak jakby Edyta stała obok i dyskretnie prowadziła, dodając otuchy. A kiedy po raz kolejny miałem poczucie klęski i pojawiły się zniechęcające myśli, aby zrezygnować i odejść (nie z zakonu, ale w inne miejsce) powiedziała mi wówczas: "Kiedy nie przyjmujesz krzyża, który daje ci Bóg. Prawdopodobnie znajdziesz jeszcze cięższy". 

I wszystko odeszło. 

***

W przerwie pomiędzy rekolekcyjnymi naukami, które głoszę w parafii Ducha Świętego we Wrocławiu, miałem okazję dotknąć "skarbów" w Domu Edyty Stein. To była uczta. I wielka łaska.

"Bóg każdego prowadzi jego własną drogą: jedni dochodzą do celu prędzej i łatwiej, inni później i trudniej. Wszystko, co możemy uczynić jest drobnostką w porównaniu z tym, co otrzymujemy. Ale to niewiele musimy sami zrobić" (Edyta Stein)