Z zapisków niepotrzebnego księdza.
Skończyłem czytać najnowszą książkę mojego współbrata o. Krzysztofa Popławskiego: "Oczko. Miniatury (anty) klerykalne". Pożyczyła mi ją nasza "furtianka" z klasztoru. Całość czyta się bardzo lekko, więc książkę pochłonąłem w kilku przerwach pomiędzy zajęciami. Wydaje się, że niektórych bohaterów chyba znam nawet osobiście, co dodaje treści pewnego smaku. Lubię ten styl opisywania świata, spojrzenie na biedę człowieka, bez oceny, z próbą zrozumienia.
Najmocniej poruszył mnie jednak ostatni rozdział, pisany z perspektywy pobytu w Chinach. Utożsamiam się niemal z każdym zdaniem.
Trzy fragmenty.
Najmocniej poruszył mnie jednak ostatni rozdział, pisany z perspektywy pobytu w Chinach. Utożsamiam się niemal z każdym zdaniem.
Trzy fragmenty.
***
Niewątpliwie - przynajmniej w polskiej rzeczywistości - kapłan czuje się użyteczny, potrzebny, często skuteczny. Myślę, że za doświadczeniem użyteczności, skuteczności, duszpasterskich sukcesów powinna się znajdować ogromna wolność od ludzkich miar, zakorzeniona w więzi miłości Pana Boga. To odkrycie, że przychodzi się do zakonu dla Pana Jezusa, a nie dla ludzi, bo przecież może się zdarzyć, że po ludzku życie księdza jest nieudane. Kierowanie się ewangeliczną miarą skuteczności i użyteczności to dawanie z siebie wszystkiego pełną miarą, a rezultat pozna się w niebie. Właściwie zdaje się, ze w niebie zupełnie nie będziemy się tym interesować.
***
Stare, tak zwane przedsoborowe książki często niosą przesłanie zapomnianego już w naszym czasie radykalizmu ewangelicznego. Został on zracjonalizowany i zmyślnie złagodzony przez psychologiczne mądrości o potrzebach człowieka. Jak zauważył stary zakonnik: "Uważa się, że to nie jest dobrze, by zakonnicy wstawali w nocy na modlitwę brewiarzową, natomiast nie ma problemu, by nocami oglądali telewizję bądź siedzieli przy komputerze".
Tymczasem, jak można nie czytać z zawstydzeniem nad własną słabością i bylejakością słów: "Za przykładem Pana Jezusa kapłan musi umrzeć swemu ciału, swemu duchowi, swojej woli, swojej opinii, rodzinie, światu; musi poświęcić się przez milczenie, modlitwę, pracę, pokutę, cierpienie i śmierć. Im bardziej jest się umarłym, tym więcej ma się życia, tym więcej się go daje. Kapłan jest człowiekiem ukrzyżowanym. (...) Trzeba stać się dobrym chlebem. Kapłan jest człowiekiem zjadalnym".
***
Pragnienie radykalizmu może doprowadzić do osądu tych, z którymi się żyje i którzy nie żyją tak, jak to się postrzega w świetle radykalizmu. Ów osąd jest znakiem duchowej złości, czasami niszczącej głębiej niż przeciętność życia. Nie osąd, ale miłość miłosierna wobec braci to prawdziwy owoc Bożego przyciągania i Jego obecności. Nigdy nie brakuje różnej maści zelotów, którzy kopią leżącego, bo nie nadąża za nimi, bądź różnej maści cyników i wiedzących już wszystko.
Krzysztof Popławski OP , "Oczko. Miniatury (anty) klerykalne" (wyd. W drodze)
Foto. Archiwum sióstr dominikanek w Mielżynie,
Paulina Maciejowska (Kuria Generalna Zakonu Dominikanów w Rzymie, bazylika Santa Sabina)
Hm chyba faktycznie ciekawa książka :) jednak myślę ze kapłan to normalnie zwyczajny człowiek tylko żyje inaczej, więcej czasu poświęca modlitwie i pracuje dla Boga tak jak potrafi najlepiej. Podoba mi się coś takiego a nawet zachwyca umiejętność bycia kapłanem i zwyczajnym wesołym jak chyba każdy chce takim być człowiekiem.
OdpowiedzUsuńKiedy trzeba się modlić to się modli w skupieniu takim, że czuje się obecność Pana Boga i w jego sercu i w tym miejscu w którym się modli i to bardzo udziela się innym, bynajmniej ja tak mam i z taką sytuacją nie raz się spotkałam i myślę że ciągle spotykam i dziękuje Bogu że w naszym kościele tak jest.
Nie raz miałam właśnie takie odczucia i to jest bardzo niezwykłe a kiedy można pożartować, czy porozmawiać na różne tematy to też to potrafi. Kiedyś powiedziałam jednemu z naszych Ojców że jest jak kameleon - jak się modli to się modli niezwykle a jak żartuje to żartuje i to mi się podoba u kapłanów i to głoszenie Słowa niesamowite czasem i na różne sposoby.
Dobrej nocy :)
Czytałam jedną miniaturę na dominikanie.pl. Ładna.
OdpowiedzUsuńEkstremalny ksiądz : )
OdpowiedzUsuńwww.youtube.com/watch?v=Pp66TLSwg5E
Myślę, że siłownię w święta można sobie darować. Jestem dość aktywną osobą, ale w święta - jakby była taka możliwość - nie chodziłabym na siłownię. Nie robię też z ruchu "bożka". A "ekstremalności" nie lubię. Jest w tym coś z pychy.
OdpowiedzUsuńJeszcze chciałam dodać, że pamiętam jeszcze jedno z opowiadań o.Popławskiego. Sprzed kilku lat. Bardzo mi się podobało. Ja myślę, że Ojcu Popławskiemu i o. Krzysztofowi chodzi o taki autentyczny wysiłek. Nie taki wykreowany na siłę. I nie taki, którym się można chwalić. I właśnie to opowiadanie o.Popławskiego sprzed lat było takim małym, delikatnym hołdem wobec pewnego rodzaju wyrzeczeń jakie ponosi duchowny. I ono nie miało nic wspólnego z pychą czy obnoszeniem się z ofiarą. To tyle ode mnie.
OdpowiedzUsuńKocham kapłanów, którzy są wyraziści i autentyczni. Też zmagają się z codziennością. Kiedy są smutni,czy poirytowani nie skrywają pod maską szczęśliwości. W takiich nauczycieli się wsłuchujemy.
OdpowiedzUsuńKasia Sz.
OdpowiedzUsuńNiektóre "ekstremalności" mogą prowadzić do pokory :)
"Pragnienie radykalizmu może doprowadzić do osądu tych, z którymi się żyje i którzy nie żyją tak, jak to się postrzega w świetle radykalizmu. Ów osąd jest znakiem duchowej złości, czasami niszczącej głębiej niż przeciętność życia. Nie osąd, ale miłość miłosierna wobec braci to prawdziwy owoc Bożego przyciągania i Jego obecności. Nigdy nie brakuje różnej maści zelotów, którzy kopią leżącego, bo nie nadąża za nimi, bądź różnej maści cyników i wiedzących już wszystko" Dobre, dobre, bardzo dobre :)
OdpowiedzUsuń"Kapłan jest człowiekiem zjadalnym.." troche trzeba jednak uważac żeby nie zeżreć całego do kości, i nie stać ogryzając zapomniana kostke, przewąchując jak głodny kundel kupke szmatek czarno białych, ze jak to to juz nic nie zostało... Trochę trzeba w tym delikatności
OdpowiedzUsuńALE
rzecz, która mnie nieustannie zadziwia. Coś co bardzo chciałabym żeby pamiętali, i zapracowani ksieża którzy już mają dośc bycia zjadanymi bo nie widzą sensu. Sens jest jak wyżej ojciec wyłożył. I młodzi,którzy myśla może, miało byc tak pięknie, a ja nic nie umiem, nic nie mogę. niczego nie potrafię...(myślę ze i tak bywa)
Przenikalność modlitwy.
Siła błogosławieństwa.
Ktoś gdzieś daleko, nie zna mnie, nie lubi, nic o mnie wiedzieć nie musi, może mi krzyżykiem na czole nakreślonym przynieść spokój. Trochę ciszy w zamęcie.
Tyle, że zamiast leżeć i wpatrywać w ciemność zasnę jak dziecko. Czasem rozpłaczę i zasnę. Płacz przynosi ulgę. (to na ciemniejsze dni, i bardzo ciemne, ale i zwykły dzień lepszy jest kiedy ma kierunek).
Kapłan jest trochę jak człowiek, który siedzi , a on sie podpierając głowę rekoma pomyśli, co ja, ja nic nie mogę. Pomodlę się.
A ty zza jego pleców, dostaniesz od Jezusa jabłko, pogłaskanie, płaszcz na zmarznięte kości i wskazanie spojrzeniem tego. co przy stole. Idź, pomódl sie za niego. Jakiś taki ostatnio markotny.