Amerykański socjolog Dalton Conley opisując aborygenów zauważył, że przed wejściem w dorosłość każdy z nich musiał samotnie spędzić pół roku w buszu. W naszej kulturze drapieżnego indywidualizmu tym "przejściem" była natomiast letnia podróż po Europie, kilkutygodniowy trekking w górach albo wyprawa rowerem wzdłuż wybrzeża. Nieważne, jak daleko wyjeżdżałeś, chodziło o to, żeby odseparować się od dotychczasowego środowiska, przeciąć pępowinę, zatracić się. Tak, żeby później mieć co opowiadać dzieciom. - Czy faktycznie samotny na górskim szlaku, czy tylko mentalnie, sam na ławce w obcym mieście, potrzebujesz chwili samotności, z dala od swojego środowiska, żeby zrozumieć, kim jesteś, uprzytomnić sobie relacje łączące cię z innymi ludźmi - stwierdza Conley. - Bez tego nigdy nie będziesz twórczy, ani pomysłowy. Nigdy nie będziesz w pełni sobą.
Ludzie, którzy narzekają z powodu samotności, wyrażają tym samym, że nie są w zgodzie z samym sobą.
Może właśnie dlatego niektórzy chrześcijanie uciekają w samotność, ponieważ chcą ocalić samych siebie. Mają w sobie poczucie, że życie to coś więcej.
Kiedy w drugim człowieku szuka się wypełnienia, staramy się wówczas bardziej i bardziej, aby otrzymać kolejne dowody uznania. Komfort występuje, ale tylko na chwilę, a potem znowu dopada pustka.
Najpierw jednak należy nauczyć się żyć ze sobą, aby móc żyć z innymi ludźmi. Dzięki temu będziemy potrafili uszanować wyjątkowość drugiego człowieka, nie będziemy chcieli go zawłaszczyć. Tylko człowiek, który jest w stanie być sam, przyciąga innych ludzi. Nie musi ich w ogóle szukać, przychodzą sami, co więcej są to ci, których też i on potrzebuje.
***
Dla Mistrza Eckharta odosobnienie było postawą wewnętrzną. Oznacza ono bycie wolnym od spraw świata. Odosobnienie jest warunkiem tego, że Bóg do nas przybędzie.
Samotność może być naszym przyjacielem. Jesteśmy nią „podszyci” przez sam fakt osobnego – od innych – istnienia. Samotność jest jak druga skóra, nieusuwalna, a jej posmak wyczuwamy nawet w chwilach najgłębszej intymności z drugim człowiekiem.
Nigdy nie doświadczając całkowitej samotności, nie będziemy umieli przeżywać prawdziwej bliskości. Bez momentów odosobnienia, nasze społeczeństwo stanie się mniej pomysłowe i kreatywne.
 |
| fot. Piotr Szymczyk |
Drugą stroną medalu jest to że człowiek potrzebuje wspólnoty. Potrzebuje tego żeby mieć poczucie bycia u swoich. Co można zbudować na poczuciu - nie jesteś stąd, nie jesteś swój, nie należysz do przyjaciół.
OdpowiedzUsuńFakt, dobrze jest znać swoje miejsce i nie pchać gdzie nie potrzebują.
Prawdziwsze i pewne.
Od urodzenia żyję we wspólnocie rodzinnej, gdzie panuje miłość i akceptacja.Mimo tego, co pewien czas potrzebuję samotności, ciszy, bycia tylko ze sobą. Takie chwile sprawiają, że człowiek nabiera sił i słyszy, co mówi do niego Bóg...
OdpowiedzUsuńOstatnio gdzieś przeczytałam, że jeśli nie będziemy szczęśliwi w samotności to na pewno nie będziemy szczęśliwi w związku.
OdpowiedzUsuńHmmm jako człowiekowi często udającemu się na samotne wędrówki po beskidzkich szlakach, trudno mi się nie zgodzić.
OdpowiedzUsuńOjcowie pustyni mieli racje - właściwie jak w większości prawd życiowych - jeżeli świadomie wkraczam we własne osamotnienie i rezygnuje ze wszystkiego co mogłoby odciągnąć moja uwagę, wychodzi mi naprzeciw Bóg w swojej tajemnicy.
OdpowiedzUsuńdobrze Cię ojcze czytać
OdpowiedzUsuńale jeszcze milej było Cię słuchać i widzieć
dziękuję
"Kiedy w drugim człowieku szuka się wypełnienia, staramy się wówczas bardziej i bardziej, aby otrzymać kolejne dowody uznania. Komfort występuje, ale tylko na chwilę, a potem znowu dopada pustka."
OdpowiedzUsuńPiękne myślenie.
Od pewnego czasu zrozumiałam, że uzależniłam się od innych ludzi.
Dzięki jednej rozmowie i przeczytaniu "Przebudzenia"
A de Mello
Tylko czy da się tak naprawdę w 100 % być niezależnym
i nie potrzebować niczyjej miłości.
Szkoła Wiary. Gdańsk
OdpowiedzUsuńDziękuję
@E - oczywiście, ze nie da sie żyć bez Miłości. Ale tylko tej potrzebujemy tej przez duże "M", tej prawdziwej, a taka Miłość ma tylko On. Zawsze sobie tylko stawiam pytanie: "czy ja w ta Miłość wierze?"
OdpowiedzUsuńA generalnie to zgodnie z myślami ojców pustyni: "Aby żyć w samotności, trzeba najpierw nauczyć sie żyć wsród ludzi". Można to także zrozumieć tak: aby uwierzyć w Jego Miłość, trzeba tez stać sie Miłością w stosunku do drugiego człowiek i samego siebie.
Czyżby zmęczyła ojca wspólnota? ;)
OdpowiedzUsuń@Anonimowy: Przeciwnie, bardzo lubię, choć w adwentowo-rekolekcyjnych rozjazdach jest jej mniej.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Gdańsk :))
@P Dotknąłeś istoty wszystkiego w ostatnim zdaniu.
OdpowiedzUsuńTylko ja ostatnio już chyba nie potrafię kochać.
@ o. Krzysztof
OdpowiedzUsuńTeż lubię :) niestety u mnie same rozjazdy. Ale zaglądam czasem na Służew i na Freta. Wspólnota z doskoku, dobre i to.
Okroić się z mięsa wszelkiej ludzkiej obecności. Niech sobie Bóg dotknie serca w odsłonięciu kości. Niech sobie Bóg przyjdzie i dotknie, żywego bijącego.
OdpowiedzUsuńBóg przychodzi w samotności
OdpowiedzUsuńodcina ludzi by spotkać się z Tobą bardziej
nie potrzebuje Twoich kości
jest Pełnią Miłości i Wszystkiego
Pociąga głębiej, by leczyć zranienia
i dać nowe "ciało",
nowo ubrać duszę.
Przyjdzie czas da wspólnotę
z kimś, z czymś...
Przyjmować co przychodzi,
to jest (dla nas) najlepsze
to jest (nam) potrzebne!
Powodzenia+
anonimowy 4:18
OdpowiedzUsuńwymowne, bardzo, bardzo.
Tego samego, chciałoby mi się.
Niech sobie Bóg przyjdzie, i dotknie żywego bijącego serca...w odsłonięciu kości.
Wstajesz wcześniej ode mnie :) ?
Czy przyjdzie nie wiem.Dziękuję za słowa
OdpowiedzUsuńTego nie wiem. Wstaję w pięknej porze
co tracimy,gdy jesteśmy sami?
OdpowiedzUsuńRealną odpowiedzialność za drugiego, tęsknotę za współdzieleniem, poznawanie siebie.
OdpowiedzUsuńOjcu oraz Wszystkim, z którymi tu przebywam, dyskutuję, wymieniam myśli życzę świąt spędzonych. Hmm... No właśnie jak? To dni, które mijają w różnych atmosferach. Nieraz mijają szybko, nieraz się dłużą. Nie zawsze są łatwe dla wszystkich. Życzę, żeby Wasz ulubiony święty albo sam Bóg czuwał nad Wami, nie pozwolił na smutek, na przesadę w jedzeniu:). Niech te dni miną normalnie, swobodnie, z poczuciem, że jesteście zaopiekowani. Na maksa:)
OdpowiedzUsuńDzięki Kasiu, niech ten czas Bożego Narodzenia będzie dla Ciebie błogosławiony! Na maksa :)
OdpowiedzUsuńpozdrawiam, i sorry że znów z anonimowego, jakoś nie wychodzi mi z tymi logowaniami się tu. Za dużo już kont mam, i zapominam do nich haseł ;D
Wszystkim, bardzo dobrych Świąt Bożego Narodzenia, i Nowego Roku pełnego obecności Bożej
Ja czekam...cały rok czekam na ten czas Bożego Narodzenia, bo dla mnie to jest szczególny czas...nie dość, że Jezus urodził się by Zmartwychwstać, to w tym dniu urodził się mój syn, są moje imieniny i w tym roku parę dni temu mój syn obronił doktorat i...rocznica zatwierdzenia Zakonu Dominikanów...i relikwie św. Dominika...i Jego nowa Kaplica i o. Krzyś , który stał tuż obok na poświęceniu tej Kaplicy...tyle prezentów, a TEN DZIEŃ dopiero jutro JEST...
OdpowiedzUsuńBraciom Dominikanom i ich przyjaciołom WSPANIAŁYCH ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA i ŁASKI OD BOGA
tylko radość, spokój, siły, punkty odniesienia. same drobiazgi
OdpowiedzUsuńTrudne to. I straszne zarazem.
OdpowiedzUsuńJakie tam odcinanie ludzi (brrr?)? A jak się tej przez duże M. nigdy nie doświadczyło i już się nie wierzy,że się doświadczy?
@ E - mogłabym się popisać pod sporą częścią Twojego pierwszego wpisu w tym wątku.