O starszym zakonniku, który się jeszcze uśmiecha

Boga można dostrzec w ludziach, którzy pomimo swojego krzyża są pogodzeni z Bogiem, pogodzeni ze sobą.

W jednym z opowiadań Marka Hłaski jest opisana historia, w której młodszy pracownik firmy zaczął się spotykać z żoną starszego kolegi z pracy, Zawadzkiego. Mimo iż żona go wcześniej zostawiła,  Zawadzki nie pozostaje obojętny. Pewnego razu, bierze młodego na rozmowę i idą gdzieś na zewnątrz zakładu. Młody jest pełen niepokoju, bo nie wie, czego się może spodziewać. 

Stary Zawadzki zgadza się na ten romans, ale zaczyna zadawać konkretne pytania. Pyta go o mieszkanie, jak zamierzają sobie to życie ułożyć. Młody jest pełen nadziei:

- Będę z nią. Musi się ułożyć - stwierdza. 

- Nie – powiedział Zawadzki. – Nie – powtórzył. - Życie się cholernie rzadko układa ludziom.

Stary Zawadzki miał trafną intuicję. Życie rzadko układa się ludziom.

***

Papież Franciszek w adhortacji o świętości „Gaudete et Exultate” wspomina, gdzie można dostrzec świętość i zobaczyć światło Boga. Wymienia wiele rzeczy, by także stwierdzić, że można zobaczyć światło Boga „w starszych zakonnicach, które nadal się uśmiechają”.

Boga można dostrzec w ludziach, którzy pomimo swojego krzyża są pogodzeni z Bogiem, pogodzeni ze sobą. Takie osoby mają w sobie pewną życiową mądrość, szlachetność wypisaną na twarzy. 

Taki właśnie jest o. Czesław Bartnik, człowiek który wychował pokolenia dominikanów. Skromny, cichy, pogodzony z Bogiem i swoim życiem. Pełen pogody ducha. To starszy zakonnik, który się jeszcze uśmiecha. 

- Co ojcu sprawia obecnie największą radość?

Za kamerą stoi Łukasz, współbrat, który nagrywa całą rozmowę.

- To, że mogę jeszcze służyć innym– odpowiada o. Czesław. 

Od jakiegoś czasu mamy poczucie, że nasi starsi bracia, od których tak wiele moglibyśmy się jeszcze nauczyć, niespodziewanie nam gasną, zabierając ze sobą pewną epokę, której nasze pokolenie nie jest w stanie pamiętać. 

- Czy jest ojciec szczęśliwy? – pada pytanie na koniec rozmowy.

Ojciec Czesław najpierw się serdecznie śmieje: „A jak myślicie?”, a potem po chwili ciszy dodaje:

- Bracia, tutaj na ziemi, nie można być w pełni szczęśliwym...

***

Największe wygnanie zaczyna się wówczas, gdy znika tęsknota za Ziemią Obiecaną. Kiedy człowiek za dobrze czuje się w Egipcie. Kiedy po długiej podróży, nie zamierza wrócić do domu.