Umartwienia

Jest wiele codziennych umartwień, z których dusza skupiona i uważna korzysta. 

Najcenniejsze są umartwienia nie przyprawione sosem własnej woli, ale te, które nas spotykają na ulicy, w domu, pracy, klasztorze - o których nie myślimy i których nie szukamy. 

To umartwienia, które nas spotykają codziennie, choćby były małe.

 

Św. Bernadetta zapisała w notatkach:

 

Umartwienie, którego Bóg od nas żąda, to dokładne zachowanie reguły, zwyczajów oraz poleceń przełożonych. Siostra bardzo wierna temu wszystkiemu praktykuje umartwienie w wysokim stopniu i bez żadnego niebezpieczeństwa próżności. Moim zdaniem - tak mówi ojciec duchowny - taka może wejść prosto do nieba, nie przechodząc przez płomienie czyśćca.

 

Jest wiele codziennych umartwień, z których dusza skupiona i uważna korzysta. Np. kto wstaje rano o oznaczonej porze, nie ociągając się i nie przewracając z boku na bok, ten spełnia akt umartwienia bardzo miły Bogu... Gdy ktoś wchodzi, nie popatrzeć, nie zapytać, kto to jest.

 

Są  nieograniczone możliwości umartwień - i to takich, których nikt nie postrzega:

- nie narzekać,

- nie skarżyć się na pożywienie,

- więcej milczeć, niż mówić,

- bardziej służyć, niż chcieć, aby to mi służono,

- przechodzenie do porządku dziennego nad drobnymi przykrościami doznawanymi od osób, z którymi się stale przebywa.

***

Pan Bóg nie wymaga od nas rzeczy nadzwyczajnych, ale by zwyczajne rzeczy wykonywać wyjątkowo dobrze. 

Z tego rodzi się pokora. Z posłuszeństwa bez narzekania.