Jesteś, jesteś, jesteś...

Na każdym paciorku mówię tylko: „Jesteś, jesteś, jesteś…”. Trzymam w ten sposób Boga za rękę.









Wracam od sióstr Misjonarek Miłości. Na mszy modliliśmy się za Urszulę i Tadeusza w 30 rocznicę małżeństwa. Właśnie w tym miejscu, z tą wspólnotą sióstr i z tymi ludźmi, tak często poranionymi przez życie. Dwa tygodnie temu zaproponowałem jubilatom to niepozorne miejsce.

Gdy tylko mam okazję, to właśnie tutaj zapraszam ludzi, którym chciałbym pokazać Kościół, który kocham najmocniej. To miejsce, do którego przychodzą przyjaciele Boga. Dla Niego każdy jest wart, aby go zauważyć, by nań patrzeć i nazywać go po imieniu. Dwa tygodnie temu mężczyzna z tatuażami wychodzącymi aż na szyję poprosił o to, abym mu przyniósł różaniec.

Do tego miejsca Jezus ma szczególną słabość. Tam gdzie cierpienie i ludzki ból, On jest zawsze obecny najmocniej.

Zaraz po mszy przejazd na drugi koniec Łodzi poświęcić mieszkanie. Kobieta wyszła z więzienia i teraz na nowo staje na nogi. To już jej trzecia przeprowadzka, ale nareszcie jest na swoim. Po kilku miesiącach od ostatniego spotkania jest pełna pokoju i jakiejś wewnętrznej radości. Jej dzieci promienieją. na podłodze pootwierane paczki, meble do złożenia, wystające papierowe teczki. Na taborecie przetartym szybko wilgotną ściereczką zrobiony prowizoryczny stół, przy którym pijemy herbatę i zjadamy na szybko zrobione naleśniki. Podziwiam w duchu determinację tej niezwykłej kobiety. Jest bardzo dzielna, wygrała z nałogiem, a Boga - jak twierdzi - doświadcza namacalnie, właśnie od czasu, gdy zawiodła po raz kolejny samą siebie. Potem spod ziemi zaczęli wyrastać ludzie, którzy stali się wsparciem.

Kiedyś myślałem, że to kapłaństwo jest trudniejsze. Teraz nie jestem już tego tak pewien.

Wracam do klasztoru, dookoła ciemno, pada deszcz, mdłe światło wydobywa się z kilku latarni. Od kilku minut próbuję przebić się na główną ulicę omijając kałuże. Kolejne krople padają na i tak już przemoczony habit. Mijam ciemną bramę, przy której stoi grupa osób. Słyszę za sobą śmiech i krzyk. Nie reaguję. Domyślam się, jak wygląda ich codzienność. Poznałem kilku dzieciaków, wychowanków socjoterapeutycznych świetlic. Widziałem mieszkania tych odrapanych kamienic. Ten rejon nazywany jest Łódzkim Bronksem. Nieopodal znajduje parafia zaprzyjaźnionego księdza, który wieczorami chodzi po ulicach w sutannie nawiązując kontakt ze swoimi parafianami.

Biorę za różaniec wiszący przy pasie habitu, choć słowa jakoś nie chcą się układać. Przesuwam tylko kolejne kuleczki. Poprzedni generał dominikanów Carlos Azpiroz Costa napisał do Braci i Sióstr, że różaniec jest dla niego formą medytacji w drodze. Taka duchowość jest mi niezwykle bliska i chyba pasuje do mojej niecierpliwej natury.

Nie potrafię rozważać poszczególnych tajemnic „po jezuicku”, wolę inaczej. Nie umiem myśleć o poszczególnych słowach, wyobrażać sobie jaka pogoda była gdy Maryja szła odwiedzić Elżbietę. Słowa to tylko narzędzia, które wprowadzają jakby w inną rzeczywistość. Poprzez stałe powtarzanie słów wytwarza się w człowieku atmosfera spokoju i skupienia, która otwiera na Boga.

Życie duchowe jest bardzo proste – powtarzał usilnie o. John Chapman, a kilkadziesiąt lat później o. Joachim Badeni.

***

Ogłoszenie wyników konkursu już jutro, kto nie zagłosował do tej pory, oczywiście nie musi, ale gdy jednak bardzo chce to może. Pewna zacna osoba powoli zaczyna zliczać już głosy, co jest dla mnie ogromną pomocą.

***

Poniżej o dwóch mądrych księżach. Smakowita historia i równie wyborna wypowiedź. Pierwszy kapłan to nasz krajan i nazywa się Jan Twardowski, a drugi natomiast od urodzenia mieszka w Czechach.

Ktoś zauważył, że ksiądz Jan bardzo szybko modlił się na różańcu. Paciorki przemykały mu między palcami, nie zdążyłby powiedzieć nawet początku: „Zdrowaś Mario”.

Ksiądz Roman Trzciński zapytał o to księdza Twardowskiego. Usłyszał: „A, bo ja na każdym paciorku mówię tylko: „Jesteś, jesteś, jesteś…”. Trzymam w ten sposób Boga za rękę. 

Magdalena Grzebałkowska „Ksiądz Paradoks”

Ksiądz Tomasz Halik w rozmowie z czeskim artystą Davidem Cernym:

Mam wiele krytycznych uwag jeśli chodzi o Kościół, miałem z nim pewnie więcej bolesnych doświadczeń niż pan. Nie mam o nim idealistycznego wyobrażenia, ale nie pozwolę sobie wmawiać demonizacji Kościoła. Poznałem go z wielu stron. Radykalnie złe elementy w Kościele też zawsze były.

Tam gdzie znajdują się najlepsze rzeczy, to najgorsze stara się wedrzeć ze wszystkich sił.

W historii Kościoła były wspaniałe postacie w rodzaju Franciszka z Asyżu, ale też byli zupełni szaleńcy. I o dziwo, to właśnie ta instytucjonalność Kościoła utrudnia szaleńcom dorwanie się do władzy. Taka jest różnica między Kościołem a sektami. Gdyby taki szaleniec wstąpił do seminarium, to najpóźniej na drugim roku zostanie relegowany. Na szczęście nigdy się w Kościele nie zdarzyło, żeby zło zdominowało dobro.

Ludziom takim jak Matka Teresa religia daje ogromną siłę nieustannego czynienia dobra.Spotykałem się z przypadkami religijnej patologii, ale jednocześnie spotkałem się z ogromną liczbą tak wspaniałych wierzących, że miałem ochotę z prawdziwym szacunkiem głęboko się przed nimi pokłonić.

To niezwykłe uczucie, gdy ktoś nazywa w nas to, czego nie potrafilibyśmy tak precyzyjnie opisać.

Ten pokłon szacunku należy się takim osobom jak Urszula i Tadeusz, którzy pomimo zawirowań przetrwali razem ponad trzydzieści lat, a dziś z ich dzieci promieniuje miłość i ta cudowna spontaniczność wynikająca z wolności. Pokłon należy się podopiecznym sióstr kalkutanek i samym siostrom, którzy na nowo, po wielu porażkach, nie poddają się i wstają na nogi. I pewnej kobiecie opisanej powyżej, która dzięki swojej wierze i ogromnej pracy, sprawiła, że świat obok, stał się ostatnio jakby lepszy.

Prawdziwy szacunek należy się wszystkim, którym życie tak potwornie się skomplikowało, a którzy mimo to nie pozwalają sobie odebrać nadziei. Może i ludzie nie widzą Waszego cierpienia, ale Bóg je widzi. Każdy ból, każda rana, nie zostaną zapomniane.

Zwycięstwo jest po naszej stronie.