O istocie chrześcijaństwa

Bez względu na to jak bardzo nawalam i jak bardzo mogę czuć się bezużyteczny, mam pewność, że Bóg jest ze mną.

Nie spotkałem jeszcze księdza, który twierdziłby, że słuchanie grzechów jest przyjemne. Zło wcale nie karmi, pomimo pozorów atrakcyjności, jest potwornie nudne. Radością na spowiedzi, nie jest moment słuchania grzechów, ale chwila, gdy człowiek wychodzi z nowymi siłami, napełniony nadzieją i wewnętrznym pokojem.

Zło nie ma w sobie krzty smaku, ani radości. To dobro i ludzkie pasje są fascynujące, nie grzech. To doświadczenie Bożej miłości sprawia, że spowiedź staje się miejscem, w którym człowiek na nowo może stanąć do pionu i przypomnieć sobie kim naprawdę jest.

Choćby dla takich momentów warto być księdzem.

Wczoraj w naszym klasztorze ekipa z DA "Kamienica" zorganizowała akcję nocy spowiedzi. Studenci znakomicie wszystko przygotowali, a potem o trzeciej w nocy doprowadzili klasztor do ładu. Patrzyliśmy na nich z podziwem.

Do pomocy przyjechało także trzech księży. Dwóch salezjanów: polski misjonarz od trzydziestu lat pracujący w Zambii i łódzki duszpasterz akademicki. Był także ksiądz pracujący od dziesięciu lat w Rosji, obecnie na Kamczatce. Po pierwszej w nocy opowiadał w duszpasterskiej salce, że wielokrotnie musiał jeździć po kilkaset kilometrów aby odprawić mszę świętą dla dwóch osób. A były też sytuacje, w których nikt na nią nie przychodził. Przejazd kosztował sporo pieniędzy i bywały momenty, że wracał z poczuciem przegranej. Nie było jednak w nim ani krzty zgorzknienia czy użalania się nad sobą.

Słuchałem tych opowieści z narastającym podziwem. Bez heroicznej wręcz wiary, że obecność księdza nawet w takim miejscu ma sens, szybko można się złamać. Może właśnie ofiara tego typu księży sprawia, że ktoś po drugiej stronie globu na nowo staje na nogi? Spotyka żywego Boga, który napełnia życie sensem i uwalnia od poczucia przypadkowości?

***

Z grzechem jest jak z rozbitą szklanką, należy pozamiatać kawałki szkła z podłogi i już do tego nie wracać. Spowiedź jest takim właśnie miejscem, aby to szkło pozbierać i nie oglądać się już za siebie.

To co wyróżnia chrześcijanina, to fakt, że na pytanie kim jest, może odpowiedzieć: „Jestem tym, kogo kocha Bóg”. Wszyscy nawalamy, ale to nie ma znaczenia. On nie cofa swojej miłości.

Jeden z braci przesłał mi nagrania znakomitych rekolekcji wygłoszonych przez o. Wojciecha Ziółka u krakowskich dominikanów. Ojciec Ziółek powiedział tam rzecz szalenie mądrą.

Jeśli ktoś nie czuje się kochany przez Boga, to nie ma szans na bycie chrześcijaninem.

Taki człowiek będzie kimś kto coś tam wypełnia. W piątek nie zje mięsa, odmówi sobie alkoholu, w wielkim poście podejmie kolejne zobowiązania, zrezygnuje z tańca i dyskotek. Tylko, że to nie jest chrześcijaństwo.

Nawrócenie nie polega na tym, że będę się więcej starał, więcej modlił, więcej praktykował i wówczas spotkam Boga. Sił starczy zaledwie na kilka dni, no może w porywach do kilku tygodni. 

Nawrócenie polega na tym, że przejeżdża po mnie walec miłości i już jestem nie ten. Przestaję należeć do siebie, ale należę do Niego. On wówczas przejmuje stery, a ja zaczynam żyć z ogromnym poczuciem braku, którego nie potrafię niczym zaspokoić... Ponieważ jestem Nim naznaczony.

Prośba o doświadczenie Jego miłości jest niebezpieczną modlitwą, gdyż jeśli zostanie wysłuchana, wychodzimy po niej inni. Wcale nie wzorowi, wcale nie doskonali. Nie zmienia nam się słownik, ani też sposób zachowywania się. Cieszą podobne rzeczy, dopada zmęczenie, nieraz smutek, ci sami ludzie nas irytują, podobne rzeczy dają radość.

Różnica leży gdzie indziej. Po doświadczeniu Jego miłości wychodzimy inni, czyli przeniknięci Jego miłością. To rodzaj wolności polegający na tym, że bez względu na to jak bardzo nawalam i jak bardzo mogę czuć się bezużyteczny, mam pewność, że Bóg jest ze mną.