Są rzeczy niewytłumaczalne

Stoję na drodze otoczonej lasem z wyciągniętym kciukiem skierowanym  ku niebu. Znalazłem miejsce przy niewielkiej zatoczce. Mija kilkanaście minut żaden samochód nie zamierza się zatrzymać.







Właśnie wracam od moich braci z Katowic próbując dostać się do łódzkiego klasztoru. Kilka metrów za mną dwie kobiety sprzedają grzyby w niewielkich koszykach. Obok, przy dostawczym samochodzie stoi potężny mężczyzna uważnie mi się przyglądając. Niespodziewanie podchodzi wręczając butelkę mineralnej wody.
- Pewnie chce się pić? - słyszę.
- Dziękuję, chętnie się poczęstuję.
- Nikt nie chce się zatrzymać?
- Czasami należy dłużej poczekać...

Mężczyzna zapala papierosa patrząc na mnie zmrużonymi oczami. Spracowane ręce, twarz spalona słońcem i oczy wzbudzające zaufanie, jest rolnikiem prowadzącym gospodarstwo kilka kilometrów stąd. Stoimy w milczeniu, zaczyna boleć mnie ręka od ciągłego trzymania w górze. Mężczyzna zaciąga się głęboko papierosem jakby zbierał myśli

- Nie lepiej było się uczyć i zostać księdzem? - niespodziewanie słyszę.
- No cóż - wyjaśniam zakłopotany - widzi pan, nie uczyłem się zbyt dużo, a mimo to księdzem zostałem...

Przed sobą widzę coraz bardziej zdumione oczy.

- Ale jak to księdzem? Takim prawdziwym?
- Prawdziwym - tłumaczę.
- Ale proboszczem?
- No nie, proboszczem nie jestem.
- To może przynajmniej wikarym?
- Też nie...

Dezorientacja na twarzy mojego nowego znajomego sporo wyjaśnia. Czuję się zakłopotany nie bardzo wiedząc jak wytłumaczyć swoją obecność nie tylko w tym miejscu, ale i nawet w Kościele. Popijam kolejny łyk niegazowanej wody, w białym habicie muszę wyglądać zjawiskowo. Nawet nie jestem paulinem z niedalekiej Częstochowy, ci to przynajmniej pracują na Jasnej Górze przyjmując pielgrzymów, prowadzą sanktuarium. Robią coś pożytecznego. A ja? Mieszkam w klasztorze w którym nie ma parafii, spotykam się z ludźmi, trochę gadam, modlę się, nieco piszę i na dodatek co jakiś czas przychodzi mi włóczyć się po Polsce. Dziwne to życie "bezużytecznego" zakonnika, który nawet własnego samochodu nie posiada, nie mówiąc już o pewnym statusie w kościelnej hierarchii.

- Trzeba było przyjść do naszej diecezji - pociesza mój nowy znajomy - Źle by nie było. Ksiądz szybko dostaje parafię, ma samochód... I co? Źle mu jest?

Uśmiecham się całkowicie rozbrojony, zaczynam do tego człowieka odczuwać coraz większą sympatię. W duchu dziękuję Bogu za różne powołania w kościele. Jak to jest, że na jednej drodze się dusimy, a na drugiej czujemy się jak u siebie? Choć przecież obie prowadzą do Boga.

Pewnych rzeczy nie da się przekonująco wytłumaczyć.