Czasami się poddajemy. Ale to nie znaczy, że nam nie zależy

Czy mnie także kiedyś pobito? Odświeżam pamięć.

Najpierw przychodzi sms od brata z Katowic, a w nim niespodziewana intencja do wieczornych modlitw: 

Hej Krzysiu. Zostałeś kiedyś pobity za to, że jesteś księdzem? Ja tak. Pozdrawiam ze złamanym nosem z komisariatu :)

W załączniku zdjęcie mojego współbrata, który słynie z pogody ducha i niezwykłej otwartości na innych ludzi. Są tacy ludzie, którzy już w pierwszym kontakcie wzbudzają sympatię. On taki jest, a teraz padło na niego.

Przyglądam się jego obolałej twarzy. Wygląda niczym rasowy apostoł, który powrócił z misyjnej wyprawy: koszula w koloratce i opuchnięty nos z włożonymi gazikami. Odpisuję, próbując znaleźć krzepiące słowa, zapewniam też o modlitewnej pamięci z siostrami.

Rano przychodzi kolejny sms:

„Dzięki za modlitwę. Dobry humor mnie nie opuszcza, gipsu nie mam. Widać tylko spuchnięcie i siniak. Pozdrów siostry +”

Czasami tak bywa. Niektóre sytuacje sprawiają, że przychodzi się poddać, ale to nie znaczy, że nam nie zależy.

***

A potem ktoś zapytał na facebooku czy mnie także kiedyś pobito? Odświeżam pamięć. Chodzę w habicie po ulicach bardzo często. Także w habicie objechałem ponad 25 tysięcy kilometrów autostopem po Europie. Raz wywieziono mnie do lasu, gdzie pewna grupa przestępcza miała ukrytą stadninę koni z własną knajpą, innym razem chciano wywieść do publicznego domu, abym zamówił sobie dziewczynę i „mógł zakosztować prawdziwego szczęścia”. We Francji pod Paryżem grupa agresywnie zachowujących się chłopaczków zaproponowała do zapalenia haszysz, a kiedy zignorowałem oblali mnie wodą (niewielka ilość). Na północy Włoch pomylono z mormonami, w Serbii (o trzeciej w nocy) z „katolickim CIA”, w Kosowie z muzułmanami, a później z przemytnikami heroiny, na Pomorzu ze świadkami Jehowy, w Czechach z kosmitami, a w Holandii z uczestnikami parady równości.

Raz chciano podpalić mi habit, proponowano nocną libację, kierowca tira zaproponował tygodniowy objazd po europejskich parkingach, abym usłyszał jak żyją „zwykli ludzie” (miałem jednak ściągnąć tą „rycerską albę”). Była też propozycja grilla w towarzystwie osób uważających się za antyklerykałów, którzy jednak są „otwarci na Kościół” (cokolwiek to znaczy) i chcieliby porozmawiać.

Bywały sytuacje kiedy musiałem wracać do klasztoru nocą, przechodząc przez dzielnice, które uchodzą za najniebezpieczniejsze w mieście. Wracając z poświęcenia mieszkania, grupa mężczyzn zablokowała mi drogę. Było już ciemno, a w okolicy żadnych ludzi. „Zostaw, to ksiądz” – zdołałem tylko usłyszeć, na twarzy poczułem oddech stojącego obok mężczyzny. Wówczas habit pomógł.

Z prowokacjami słownymi spotykałem się wielokrotnie. Słyszałem już, że jestem „pedałem”, „pedofilem”, „rycerzem Jedi”, „przebierańcem”, „białym ninją”, „pierd... klechą", że mam „fajną kieckę”, a nawet jestem ministrantem, który uciekł księdzu z zakrystii. I choć kilka razy sytuacja była na krawędzi, od pobicia Bóg mnie jednak uchronił. Przynajmniej na razie.

Takich sytuacji nie pielęgnuję, nie rozważam, a gdy się trafiają, wówczas próbuję się skupić na czymś innym. Kiedy spotykam się z jawnie wyrażaną niechęcią (Bóg daje takie sytuacje systematycznie, aby nie popaść w letarg), staram się to ignorować i nie odpłacać tym samym. Nienawiść to pokarm dla duszy mało pożywny.

To, że ktoś nazwie złodziejem, to nie oznacza, że ma rację. To, że ktoś powie, że jest się nic nie wartym, nie oznacza że tak jest. Wartość człowieka nie leży w słowach wypowiadanych przez innych.

Pamiętam opowieści poznańskich księży, którzy dwanaście lat temu, po znanej aferze z tamtejszym biskupem na ulicach słyszeli o sobie serię niedwuznacznych słów, które miały im przypominać kim tak naprawdę są. I nie były to skojarzenia teologiczno-duchowe.

Przepiękny tekst św. Jana Chryzostoma mówi, że jeśli stajesz się wilkiem to nie dziw się, że ci Bóg nie pomaga. On jest pasterzem owiec, a nie wilków. Chodzi o zwykłe reakcje. Gdy ktoś stosuje przemoc - oddajemy albo uciekamy. Gdy nie ma tu modlitwy o miłosierdzie, w takiej postawie nie ma też nic nadprzyrodzonego. Bóg jest niepotrzebny.

Najważniejszą troską owcy, kiedy się znajdzie między wilkami nie jest wcale to, żeby nie została zjedzona. Najważniejszą jej troską powinno być to, żeby nie stała się wilkiem.

***

Kilka dni temu wracałem z Częstochowy do Łodzi z dwoma znajomymi księżmi diecezjalnymi. Pracowali już na kilku parafiach, z przyjemnością słuchałem z jak ogromną życzliwością wypowiadali się o osobach, z którymi pracują. "Ludzie wszędzie są dobrzy", "Z proboszczami bywało ciężko, ale na parafian nigdy nie mogę narzekać".

Niemal od samego początku wstąpienia do zakonu, a później po kapłańskich święceniach mam nieodparte  wrażenie, że znacznie więcej otrzymuję, niż jestem w stanie dać. Znacznie więcej spotyka mnie życzliwości i dobra, niż agresji i niechęci. Boję się nawet, że nie będę miał z tego powodu żadnych zasług.

Nie lamentuję jak bardzo jesteśmy prześladowani, nawet kiedy spotykam się z niechęcią. Bo nie jesteśmy. Wystarczy spojrzeć na Arabię Saudyjską, Afganistan, Syrię, Koreę Północną, Jemen i jeszcze kilka krajów, gdzie za samo bycie chrześcijaninem tracisz miejsce pracy lub środki na utrzymanie, a w najbardziej drastycznych wypadkach grozi ci  obóz lub śmierć.

Może dopiero wszystko przed nami?

Tymczasem obejrzycie filmik o tych, którzy w tym roku zechcieli zaryzykować. Nie życzę, aby było łatwo, ponieważ ani nie będzie, ani nawet nie powinno.

Jednak z całą pewnością warto.