Kiedy Bóg przemawia w prostych słowach

Jeśli ktokolwiek wyświadczył Tobie choćby najmniejsze dobro, to Bóg odpłaci mu kilka razy bardziej. 

Ja już tak mam. Bóg rozmawia ze mną przez ludzi, którzy najczęściej nie zdają sobie z tego sprawy. Nierzadko bardzo prostych, których życie wypchało poza społeczną bandę. 

Jak choćby wówczas kiedy przyszedł list z zakładu karnego.

Co będę księdzu kłamał, tłumaczył się, sytuacja się skomplikowała. Nie wierzę w sprawiedliwość sądów i nawet nie wiem co będzie ze mną dalej. Ale podobno Pan Jezus już nas usprawiedliwił... 

Autor nie skończył teologii. Pewnie nawet nigdy nie czytał listów pawłowych. A jednak całkowicie ma rację.

***

Wracam wieczornym pociągiem od sióstr dominikanek, które prowadzą dom pomocy społecznej w Mielżynie. Zostałem poproszony do poprowadzenia dnia skupienia dla pracujących tu wolontariuszy. 

Siostry opiekują się osiemdziesięcioma podopiecznymi w wieku od kilku, do kilkudziesięciu lat. Warunkiem przyjęcia jest trudna sytuacja życiowa oraz upośledzone umysłowe. Wybierają ostatnich z ostatnich. 

Wśród wolontariuszy, pracowników i tutejszych mieszkańców panuje rodzinna atmosfera. Ojciec Tadeusz, dominikański współbrat i kapelan tutejszych sióstr, po porannych modlitwach oprowadza mnie po ośrodku. 

Mija nas Marysia, studentka pielęgniarstwa, która pewnym krokiem wchodzi na poranny dyżur. Dredy spięte brązową gumką, uśmiech na twarzy. Na jej widok kilku podopiecznych wybiega z otwartymi rękami. 

- Siema, siema - mówi pewnym profesjonalizmu głosem. - Dajcie mi się jeszcze ogarnąć. 

Każdy podopieczny znany jest z imienia i łatwo zauważyć, że jest otoczony miłością. Z uśmiechem patrzę, gdy siostra bierze na kolana kilkuletniego rozrabiakę i po raz drugi zwraca mu uwagę, tym razem jednak całując go kilka razy w policzek. W chłopaku nagle budzi się mężczyzna, który nie chciałby przy kobiecie stracić twarzy. Robi więc delikatny i obronny gest ręką, a następnie udaje, że próbuje się wyrwać i że owe pocałunki nie robią na nim kompletnie wrażenia. Kiedy jednak wraca bawić się do dzieci jest już rozbrojony. Twarz mu się śmieje, a sam jest wyraźnie spokojniejszy. 

Siostry, choć mają za sobą specjalistyczne studia, to jednak stosuję metody, o których nawet w pedagogicznych książkach się nie wyczyta. Pochodzą z innego rodzaju szkoły.

Wracam pociągiem do klasztoru i rozmyślam o tym miejscu, w którym życie ma inne priorytety. Niespodziewanie przychodzi sms od Tomka. 

Dwudziestokilkuletni chłopak został obdarzony ponadprzeciętną wrażliwością zarówno duchową jak i artystyczną. Jest sierotą od kilku lat. Jakiś czas temu dopadły go silne lęki natury religijnej. Efektem czego znalazł się w szpitalu. Załamała się jego wiara i ufność w Bożą miłość. 

"Czy będę potępiony? Czy pójdę do piekła?" - przychodziły smsy z oddziału. Po kilka dziennie. Bywały dni, że telefon dzwonił o czwartej nad ranem. Moje odpowiedzi nie przynosiły jednak żadnego ukojenia.

Ojcze, grozi mi piekło. Wiem o tym. Diabeł się o mnie upomina, a Jezus o mnie zapomniał.

Tak było wciąż i wciąż. 

Nie byłem w stanie już odpisywać. W końcu w poczuciu bezsilności wysłałem ostatniego smsa. Był bardzo prosty, żeby nie powiedzieć dziecięcy. 

Drogi Tomku. Pan Jezus Cię bardzo, bardzo kocha i chce abyś trafił wyłącznie nieba. Pamiętaj o tym.

To właśnie te słowa go uspokoiły. Żadne duchowe zdania o sensie cierpienia i wytrwałości pod krzyżem. 

"Dziękuję" - przyszła krótka odpowiedź. 

I nagle wszystko się uspokoiło. 

Odkładam lekturę i biorę do ręki telefon. Sms tradycyjnie jest bardzo długi, stylistycznie nieskładny. Mam świadomość, że pisze to osoba chora, przeniknięta cierpieniem. Jednocześnie w tym co czytam jest coś bardzo pięknego. By nie powiedzieć wzruszającego. 

(...) Ojcze nie gniewaj się na mnie i nie złość się na mnie. Pan Bóg tobie stokroć wynagrodzi za mnie, bo mnie bardzo kocha i ciebie(...)

Ewangelia czystej próby. 

Czy pomyśleliście kiedyś, że jeśli ktokolwiek wyświadczył wam choćby najmniejsze dobro, to Bóg odpłaci mu kilka razy bardziej? 

Bo już nie należymy do siebie.