Są takie momenty, że chcesz zapaść się pod ziemię

Bliska mi jest szkoła egipskich mnichów, którzy twierdzili, że chrześcijanin powinien być kimś na kim zło się zatrzymuje. I lepiej jest samemu dać się zranić, niż komuś wyrządzić przykrość. Niekiedy jednak nie ma się na to wpływu.

W przerwach pomiędzy zajęciami, które wymagają więcej uważności, czytam Marcina Prokopa i Szymona Hołownię - "Wszystko w porządku. Układamy sobie życie". Pozycja lekka, dowcipna, niegłupia, pełna anegdot i trafnych obserwacji. W jednym z rozdziałów Marcin Prokop wspomina kilka sytuacji, o których - jak twierdzi - będzie kiedyś opowiadał wnukom. Jedna z nich (ta o traktorach) szczególnie mnie rozbawiła. Świetny humor sytuacyjny, ale niestety taki, o którym nie wypada zakonnikowi pisać publicznie. Jakby ktoś był zainteresowany odsyłam do książki.

Drugą historię jednak przytoczę. 

Pewnie byłoby lepiej, gdyby tak kompromitującej sytuacji nikt nie widział. No cóż, zdarzają się i takie imprezy.

Jedna z nich dotyczyła wprowadzenia na rynek nowej luksusowej marki alkoholu. W tym celu wynajęto jeden z najdroższych klubów w Warszawie i wpompowano kilkaset tysięcy złotych w oprawę wieczoru - występ zagranicznego DJ-a, pokaz barmański, show taneczne, no i moją skromną osobę. O 19.00, kiedy miała się zacząć impreza, klub świecił pustkami. normalna rzecz, zwykle publiczność sporo się spóźnia. O 20.00 w okolicach baru pojawiły się cztery osoby. okazało się, że to zarząd firmy. O 21.00 dołączyli do nich pracownicy ochrony, więc w sumie gości była już ósemka. O 22.00 zagraniczny DJ oznajmił, że zgodnie z kontraktem czas jego pracy właśnie dobiegł końca (chociaż nie zdążył zagrać ani jednej nuty), więc zabiera płyty i wraca do hotelu. Po chwili dostrzegłem szlochającą organizatorkę, która próbowała coś tłumaczyć czerwonemu ze wściekłości prezesowi, ostentacyjnie drącemu zaproszenie na imprezę. 

W ferworze przygotowań jakoś nikt wcześniej nie zwrócił uwagi, że według wydrukowanej na nim daty event odbywa się tego dnia, ale... następnego miesiąca. Tak, czasami rzeczywiście diabeł tkwi w szczegółach. 

Nigdy nie chciałem, aby moje słowa czy zachowanie miały się stać przyczyną czyjegoś poniżenia lub przykrości. Bliska mi jest szkoła egipskich mnichów, którzy twierdzili, że chrześcijanin powinien być kimś na kim zło się zatrzymuje. I lepiej jest samemu dać się zranić, niż komuś wyrządzić przykrość. 

Niekiedy jednak nie ma się na to wpływu. 

Jakiś czas temu miałem kilka serii rekolekcji parafialnych pod rząd. W różnych częściach Polski. Z jednym proboszczem byliśmy w telefonicznym kontakcie, znałem jedynie jego imię. Nie było czasu wcześniej się poznać. Przyjechałem na plebanię w sobotę wieczorem, a z samego rana rozpoczynałem już rekolekcje. 

Na jednej z mszy świętych mówię kazanie. Aby lepiej zilustrować czytanie ze Starego Testamentu posłużyłem się starą anegdotą o budowlańcach, którzy wciąż narzekali. Kiedyś to majster był lepszy, lepsze narzędzia pracy, zarobki, nawet niebo było bardziej niebieskie. Wniosek: po co pracować? Kiedy szef budowy to zobaczył, ustawił przed sobą całą ekipę w jednym szeregu i krzyknął: 

- Komu się nie chce pracować, niech wystąpi!

W tym momencie wszyscy robotnicy wystąpili z wyjątkiem jednego. Przykładowy "Zieliński" - mówię.

Kierownik wzruszył się jego postawą i zaczyna dziękczynną mowę: 

- Dziękuję wam Zieliński za zaangażowanie. Dziękuję wam za trud, za odwagę, za to, że dzięki tobie widzę, że jednak nie wszyscy pracownicy są tak zdemoralizowani, że ta praca jednak ma sens...

W tym momencie owy Zieliński wystawia rękę wstrzymując przemówienie:

- Nie, nie panie kierowniku. Mnie to się nawet wystąpić nie chciało. 

W kościele cisza, w kilku miejscach słychać jedynie delikatny szmer. "No cóż" - brnę dalej, starając się podsumować wątek - każdy człowiek czuje się czasem jak ten Zieliński. Tak zmęczony lub znudzony, że mu się nawet wystąpić nie chce. 

Powietrze robi się coraz bardziej gęste, na kilku twarzach zauważam skonfundowanie. Opowiadałem już tą anegdotę w kilku miejscach i za każdym razem działała. Ewidentnie coś jest nie tak. Zaczynam czuć się jak piłkarz drużyny, która przegrywa 4:0, nie ma już żadnych szans na zwycięstwo lub choćby remis, ale mimo to musi dotrwać do końca. 

Wracam do zakrystii. Ciężka atmosfera. Gdybym miał ze sobą nóż, mógłbym pociąć na plasterki powietrze. 

- Ojcze, nieco niefortunne było użycie osoby naszego proboszcza w anegdocie o lenistwie - mówi nieco speszona siostra zakonna pracująca w zakrystii. 

Miałem ochotę się zakopać pod posadzkę i jeszcze dokładnie przykryć ziemią. 

***

Wielu świętych mnichów zamieszkujących egipskie pustynie twierdziło, że upokorzenia to najlepszy znak na to, że Pan Bóg nareszcie wysłuchał naszych modlitw. O wolność od siebie samego.

Bóg niekiedy z miłości dopuszcza sytuacje, wobec których ma się poczucie niemocy, abyśmy dzięki nim nauczyli się dobrej samotności i odchodzenia na modlitwę. Bez opierania się na ludziach, czyichś opiniach czy słowach. 

Niekiedy potrzeba nawet długotrwałych upokorzeń, aby dotrzeć do prawdziwej więzi z Nim samym. 

To, co bowiem utrudnia nam życie, ułatwia życie duchowe.