Nieprzystosowani

Ci, którzy kwestionują struktury współczesnego społeczeństwa, przypominają mnichów.

Dziewczyna, a raczej kobieta. Lat 21, związana z dużą agencją modelek. Szuka pomocy, aby wyrwać się ze środowiska, od którego jak sama twierdzi, się uzależniła. Od tych emocji, blichtru, poczucia władzy, kontaktów, które otwierają wiele drzwi. Kiedyś imponowało jej gdy znani aktorzy, piłkarze czołowych klubów korzystali z jej wdzięków. Twierdzi, że chce z tym skończyć, tak samo jak z nałogiem alkoholizmu i narkotyków, którymi co wieczór zabijała moralnego kaca. 

Wyprowadza się do przyjaciółki i rozpoczyna terapię uzależnień w austriackim ośrodku zamkniętym. Po kilku miesiącach wraca twierdząc, że przeszłość ma już za sobą. „Trzeźwość” jednak kosztuje i po trzech tygodniach wraca do starego życia. 

Na spotkanie przychodzi tak wyzywająco ubrana, jakby nauczyła się, że jedynie jej wygląd jest czymś, co ma zapewnić jej szacunek i godność. Udaje pewną siebie, że niby posiada nad wszystkim kontrolę, ale w środku jest zduszona. Jakby na kwiatek nałożyć celofan.

Nie wiem co będzie dalej. Po setkach spowiedzi i rozmów, w których ludzie przynoszą nam ten pobrudzony świat coraz bardziej przekonuję się, że w tych poranionych sercach jest jednak więcej biedy niż zła...

***

- Niech ojciec coś zrobi, aby moje dziecko było normalne - słyszę od mamy kilkunastoletniej Julii.

Dziewczyna ma kochających i wrażliwych rodziców, życiowo zaradnych, zadbanych. W swojej firmie zatrudniają prawie setkę osób. 

Julka jest lubianą i atrakcyjną dziewczyną. Jest tylko jeden problem. Jest dzieckiem nadwrażliwym i bierze na siebie zbyt dużo. 

Ku rozpaczy rodziców systematycznie wynosi bezdomnym jedzenie, chciałaby pomóc wszystkim tym, którym życie mocno się skomplikowało. Nawet zapisała się do różańcowego kółka, bo odczuwa siłę z modlitwy...

To prawda, że bierze na siebie zbyt wiele, co za bardzo ją obciąża. Należy szukać umiaru i trzeba sensownie postawić granice. 

Wracam do klasztoru anonimowo konsultując przypadek z jednym ze współbraci:

- Co ty chcesz zrobić? Chcesz ją przystosować? - słyszę półżartem.

Dobre pytanie. 

Do czego przystosować? Do społeczeństwa, w którym nadmiar i egoistyczna troska wyłącznie o siebie jest atutem? Do kieratu: od roboty do roboty i spać? Do banału, który otacza? Do presji oczekiwań? Do życia na powierzchni, w niezgodzie z samym sobą? Do struktur, które mogą zadusić?

Wiem, wiem, to szalone i kompletnie antypedagogiczne, ale może to właśnie takie osoby są jeszcze na tyle wolne, że się buntują. Jakby wyczuwały, że życie to coś więcej.  

Thomas Merton w liście do benedyktyna o. Leclercqa stwierdził: „Ci, którzy kwestionują struktury współczesnego społeczeństwa, przypominają mnichów przynajmniej w tym, że zachowują dystans i krytyczną perspektywę, którą niestety rzadko dziś można znaleźć".

Od wieków niewiele się zmieniło. Kiedy społeczeństwo oswoi własnych buntowników może i uzyska spokój, ale niewątpliwie utraci przyszłość.  

Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi za waszą czułość w nieczułości świata
Za niepewność wśród jego pewności
Za to, że odczuwacie innych tak jak siebie samych, zarażając się każdym bólem
Za lęk przed światem, jego ślepą pewnością, która nie ma dna
Za potrzebę oczyszczania rąk z niewidzialnego nawet brudu ziemi, bądźcie pozdrowieni 
Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi
Za wasz lęk przed absurdem istnienia i delikatność niemówienia innym tego co w nich widzicie
Za niezaradność w rzeczach zwykłych i umiejętność obcowania z niezwykłością
Za realizm transcendentalny i brak realizmu życiowego
Za nieprzystosowanie do tego co jest a przystosowanie do tego co być powinno
Za to co nieskończone, nieznane, niewypowiedziane, ukryte w was
Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi 
Za waszą twórczość i ekstazę
Za wasze zachłanne przyjaźnie, miłości i lęk, że miłość mogłaby umrzeć jeszcze przed wami
Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi
Za wasze uzdolnienia nigdy nie wykorzystane
Niedocenianie waszej wielkości niech pozwoli poznać wielkość tych co przyjdą po was
Za to, że chcą was zmieniać zamiast naśladować, że jesteście leczeni zamiast leczyć świat
Za waszą boską moc niszczoną przez zwierzęcą siłę
Za niezwykłość i samotność waszych dróg
Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi

Kazimierz Dąbrowski