Pokonani przez Boga

Ci którzy są mistrzami życia w samotności, mogą być mistrzami życia z ludźmi.

Niektórzy tak mają, ich dziury w sercu są większe niż innych i poza Bogiem nie są w stanie znaleźć ukojenia. Dla takich ludzi samotność i cisza są jak sen. Po wielu nieprzespanych nocach występują złudzenia i halucynacje, traci się kontakt z sobą samym. Długotrwały brak samotności, niczym brak snu, stałby się destrukcyjny. Z pola widzenia straciłoby się cel, który zawiera wszystko inne...

„Mnisi są takimi samymi łotrami, jak ci na zewnątrz, ale próbujemy skręcać w stronę Boga i modlić się za ludzi, którzy nie są przy Nim” – mówi o. Lew, cysterski mnich z opactwa trapistów w Nowym Dworze, zakonu o najsurowszej regule w Kościele katolickim. 

Wiele osób się do nich zgłasza, przyciągają ich różne rzeczy, ale w większości wszystko naraz mija. Klasztorny świat okazuje się rozczarowaniem. Chcieliby osiągnąć pokój, ale nie chcą ponieść ceny, którą należy zapłacić. 

Jeżeli w kimś istnieje materiał na mnicha, to takiemu człowiekowi przychodzi przeżyć pewną fazę rozwoju. Odkryje z zakłopotaniem, że tak naprawdę jest inny. Nie chodzi o dziecinne manifestacje inności, o bunt dla samego buntu, ale o inność prawdziwą, taką, której towarzyszy pewien rodzaj duchowej wrażliwości, zwiastujący niejedną życiową komplikację.

A to wcale wygodne nie jest. 

Choć jest otoczony ludźmi, czuje się obcy. A jeśli próbuje o tym mówić, poczucie obcości jedynie się nasila. W końcu ma ochotę zamilczeć, ale ludzi pojawia się coraz więcej...

I choćby starał się to za wszelką cenę zmienić albo choćby ukryć, to im usilniej próbuje, tym bardziej nasila się bolesna pustka, którą w sobie odkrył. Jakby w sercu była ogromna przepaść, poczucie niewytłumaczalnego odosobnienia, bolesne napięcie pomiędzy tym, co się ma, a tym, za czym się tęskni. 

Po jakimś czasie taki człowiek zostaje odarty ze złudzeń i już wie, że nie jest stąd i nie pasuje nigdzie. Nigdy nie pasował. I choć stara się uciec, znaleźć ukojenie w ludziach, uciec już nie ma dokąd. 

Jakby Bóg wypalił go swoim płomieniem, co uczyniło go kimś obcym. Boleśnie odczuł, że na tej ziemi nie ma już domu.

Czy jest szczęśliwy? Być może, ale to zupełnie inny rodzaj szczęścia. Niewytłumaczalny słowami. 

Bolesne znamię przynależności do Najwyższego zabrało iluzje na temat proponowanych mu scenariuszy na życie. I już nie w ludziach szuka pomocy, ale jedynie w Nim samym. 

Szukanie gdziekolwiek indziej to tylko ułuda i zamęt.

To rodzaj tęsknoty, połączony z poczuciem nienasycenia, których nie jest się w stanie nigdzie i nikim zaspokoić. 

Dlatego tak ciężko żyje się ludziom, którzy zostali pokonani przez Boga.

Mówię „tak” wszystkim mężczyznom i kobietom, którzy są moimi braćmi i siostrami w świecie, lecz aby moje „tak” stanowiło wyraz poparcia wolności, muszę żyć w taki sposób, aby nikt z nich nie zdawał się należeć do mnie i abym ja nie należał do nikogo. To dlatego, że chcę być dla nich więcej niż ich przyjacielem, stałem się dla wszystkich obcym.

Thomas Merton