Bóg jest pokorą. Kto ma pokorę, ma Boga

Droga świętych polega na tym, żeby poskramiając siebie, oczyścić swój umysł z wszelkich wyobrażeń o swojej doskonałości, pretensjonalnego osądu "ja wiem lepiej". Wszystko po to, aby uzyskać pokorę. 

Do autobusu wchodzi starsza kobieta. Zmęczone, a jednocześnie łagodne oczy szukają wolnego miejsca. W korytarzu omija małą dziewczynkę uśmiechając się do niej delikatnie. Siada kładąc torebkę na kolanach i niemal niepostrzeżenie wyciąga z niej różaniec. Robi to w sposób tak naturalny, jak gdyby modlitwa była dla niej jak oddech. Po dziesięciu minutach chowa różaniec do kieszeni płaszcza i wysiada.

Nie powiedziała ani słowa, ale przestrzeń wokół niej napełniła się pokojem.  

***

Kolęda. Osiemdziesięciodwuletnia kobieta przedstawia mi swojego wnuczka. Właśnie przyjechał do babci przedstawić swoją narzeczoną. 

- Nasza babcia modli się za całą naszą rodzinę – mówi młody mężczyzna. – Po studiach pracowałem w środowisku, które było dla mnie sporym wyzwaniem. Miałem poczucie, że wiele najcenniejszych rzeczy w życiu zaczyna mi się rozsypywać. Nie wiedziałem, co dalej robić, jakich wyborów dokonać. Moja babcia dała mi wówczas trzy krótkie modlitwy do Ducha Świętego zaznaczając jednocześnie ołówkiem, które słowa są w nich najważniejsze, a które spokojnie mogę omijać. Ona to wyczuwała - wyjaśnia z uśmiechem. - Zrobiłem zdjęcie komórką i codziennie się modliłem, dwie-trzy minuty. Moja narzeczona jest właśnie owocem tych modlitw. 

- Ale czemu tu się dziwić? – nasza parafianka spogląda na mnie nieśmiało, jakby zawstydzona świadectwem swojego wnuczka. – Przecież Duch Święty zawsze pomaga, kiedy się prosi. Prawda ojcze?

A mówi to z taką pokorą i bezbronnością, że ja także czuję się rozbrojony. 

- Pani Anielo, to ja od pani powinienem się uczyć wiary… 

***

W głębokiej chrześcijańskiej starożytności pewien zakonnik przyjaźnił się z prostodusznym chłopem. Ten kiedyś powiedział do zakonnika: 

- Ja także czczę Boga, stwórcę tego świata! Co wieczór nalewam miskę koziego mleka i stawiam ją pod palmą. Nocą Bóg przychodzi i wypija moje mleko. Bardzo mu smakuje! Ani razu nie było tak, żeby w misce choć trochę zostało. 

Słysząc te słowa zakonnik nie mógł się nie roześmiać. Dobrodusznie i przystępnie wyjaśnił swojemu przyjacielowi, że Bóg nie potrzebuje koziego mleka. Jednak chłop upierał się przy swoim. I wtedy mnich zaproponował, żeby następnej nocy po kryjomu wyśledzić, co się dzieje, kiedy miska z mlekiem zostaje postawiona pod palmą. 

Jak postanowili, tak zrobili: nocą zakonnik i chłop ukryli się nieopodal i przy świetle księżyca zobaczyli jak do miski podkradła się lisica i wychłeptała całe mleko do czysta. 

Chłop był jak gromem rażony tym odkryciem. 

- Tak – przyznał ze skruchą – teraz widzę: to nie był Bóg!

Zakonnik próbował pocieszyć chłopa i zaczął wyjaśniać, że Bóg – to Duch, że zupełnie różni się od naszego świata i że ludzie poznają Go w specjalny sposób… Ale chłop tylko stał przed nim ze zwieszoną głową. A potem zapłakał i poszedł do swojej chaty. 

Zakonnik też udał się do celi. Ale kiedy zbliżył się do niej, ze zdziwieniem zobaczył przy drzwiach Anioła, zagradzającego mu drogę. Zakonnik w strachu upadł na kolana, a Anioł powiedział:

- Ten prosty człowiek nie był ani tak wykształcony, ani tak oczytany, ani tak mądry, żeby czcić Boga inaczej, niż to robił. A ty ze swoją mądrością i oczytaniem odebrałeś mu tę możliwość. Powiesz, że bez wątpienia wyjaśniłeś to słusznie? Ale jednego nie wiesz, o mędrcze. Bóg, patrząc w szczere serce tego chłopa, co noc podsyłał pod palmę lisicę, żeby dać mu radość i przyjąć jego ofiarę. 

***

Nic nie ma tak wielkiej siły jak prosta i naturalna ufność Bogu. Ona zawsze wyraża się w pokorze oraz wolności od siebie samego.  

Zdjęcie czarno-białe z nagłówka: Ola Surdacka