Boże, jak Ciebie "wymyślono"?

Ludzie odkryli mnie, kiedy byli bardzo, bardzo cicho, sami ze sobą i odczuli spokój i miłość, których się nie spodziewali. 

W 2011 roku sześcioletnia córka angielskiego dziennikarza napisała krótki list do Pana Boga ("Do Pana Boga - jak cię wymyślono?") i poprosiła tatę, aby ten upewnił się, że korespondencja trafi do adresata. Nie wiedząc jak zachować się w obliczu takiej prośby, ojciec dziewczynki, który był ateistą, wysłał kopię listu do krewnych i przyjaciół będących chrześcijanami, a także do arcybiskupa Canterbury.

W końcu odpowiedź przyszła:

Twój tata przesłał mi list od ciebie i zapytał, czy znam odpowiedź na Twoje pytanie. Jest ono trudne! Myślę jednak, że Bóg mógłby odpisać coś w tym stylu: (...)

Nikt mnie nie wymyślił - ale różni ludzie odkryli mnie i byli bardzo zaskoczeni. Odkryli mnie, kiedy rozglądając się po świecie, dochodzili do wniosku, ze jest on bardzo piękny i naprawdę tajemniczy, dlatego zastanawiali się jak powstał. Odkryli mnie, kiedy byli bardzo, bardzo cicho, sami ze sobą i odczuli spokój i miłość, których się nie spodziewali. 

Później wymyślali na mój temat różne teorie - niektóre rozsądne, a inne zupełnie bezsensowne. Od czasu do czasu przesyłam im jakieś wskazówki - szczególnie dużo było ich w życiu Jezusa - żeby pomóc im zrozumieć, jaki jestem naprawdę. 

Przede mną nie było jednak nikogo, kto mógłby mnie wymyślić. (...)