Próba sieci

Jeśli podążasz za powołaniem do przyjaźni  Bogiem, twój Mistrz na pewno pozwoli ci doświadczyć  próby sieci. Skrępują cię więzy okoliczności albo czyjejś woli, które nie pozwolą ci dawać, służyć ani nawet rozwijać się tak, jak byś tego pragnął.

Św. Jan od Krzyża wspominał, że Bóg musi pracować w tajemnicy i w ciemności, ponieważ gdybyśmy mieli pełną świadomość, co się dzieje, staralibyśmy się albo przejąć kontrolę, albo cały ten proces zatrzymać. 

Ojciec Hieronim Kiefer, nieżyjący już trapista z opactwa Sept-Fons, decydując się zamieszać w klasztorze, nie mógł się oprzeć tajemniczej sile przyciągania. Nawet nie był w stanie do końca zrozumieć tego, co się w nim dzieje. Wiele razy zwracał się do Boga z tym samym pytaniem: „A jeśli się mylę, czy zwrócisz mi życie?”. 

Zaskoczony zauważył, że uciec jednak nie potrafi. Sieć została zarzucona. 

Po wielu latach doświadczenie przyjaźni z Bogiem nazwał „próbą sieci”. Człowiek ma przekonanie, jakby Bóg go całkowicie pokonał, zgniatając sześciuset tonową prasą. Jest to doświadczenie tak przenikliwie silne, że wychodzi się z niego poturbowanym, na dodatek z bolesnym poczuciem, że od tej pory do niczego się nie nadaje. 

Klasztor staje się pułapką, a odwrót jest już niemożliwy, gdyż wszędzie poza Nim jest tylko jeszcze większa pustka. Palący ogień stałby się zresztą nie do wytrzymania. 

- Czy można powiedzieć, że prasa hydrauliczna zachowuje się przyjaźnie wobec arkusza metalu, który wytłacza? - retorycznie pyta cysterski mnich. - A jednak w taki właśnie sposób Bóg zachowuje się wobec swoich przyjaciół – jak prasa hydrauliczna o nacisku sześciuset ton. Ale niestety nie potrzeba aż tyle! Tym bardziej, że im większa siła, tym mniejsza precyzja. Pod prasę podłożono ośmiomilimetrowy arkusz metalu, maszyna uderzyła odrobinę za mocno, blacha wychodzi idealnie ukształtowana, ale ma już tylko siedem milimetrów. I oto mamy przedmiot, który do niczego się nie nadaje! Wszyscy miłośnicy modlitwy wiedzą od początku, że Bóg będzie pracował nad ich uświęceniem – spodziewają się jednak rzemiosła artystycznego, a nie przemysłu ciężkiego, jaki często na nich spada. Czy zatem Pan ma aż tak ogromną wiarę w odporność swoich przyjaciół?

Jeśli - czy to w klasztorze, czy też w świecie - podążasz za powołaniem do przyjaźni Bogiem, twój Mistrz na pewno pozwoli ci doświadczyć próby sieci. Skrępują cię więzy okoliczności albo czyjejś woli, które nie pozwolą ci dawać, służyć ani nawet rozwijać się tak, jak byś tego pragnął. Ponadto w ślad za ograniczającymi okolicznościami zewnętrznymi przyjdzie doświadczenie osobistej niemożności, odczuwanej w sferze uczuć i w sferze duszy. Nawet jeśli potrafisz przewidzieć, z której strony spadnie na ciebie ta sieć, i będziesz chciał umknąć przed nią w przeciwnym kierunku, porządek wydarzeń zmusi cię do stawienia się o wyznaczonej porze w miejscu fatalnego upadku. Dalej, abyś mógł uwolnić się z tej sieci, potrzebowałbyś niekończących się zmagań, których nie chciałbyś podejmować, tym bardziej że okazałyby się, jak się domyślasz, bezużyteczne. Wszystkie potencjalne drogi wyjścia z sytuacji jawią się więc jako równie okrutne. A ty niczego nie możesz uniknąć, niczego zmienić, niczego skrócić. Nie możesz nawet poruszyć małym palcem czy językiem. Twoje skargi na nic się zdadzą. Każdy sznurek sieci, każde oczko, każdy węzeł są nieuniknione. A jednak możesz być pewien, że Bóg tego chciał - wszystko to pochodzi od Niego, we wszystkim możesz rozpoznać Jego rękę.

Biedna zdobyczy!

Ale obiecaj sobie raz na zawsze, że nie poddasz się rozgoryczeniu. 

Spośród różnych rodzajów sieci szczególnie docenisz tę, która skrępuje cię w taki sposób, że nie będziesz już mógł ani kochać, ani czynić dobra z własnego wyboru. Okoliczności będą od ciebie wymagać nieskończonych pokładów życzliwości względem ludzi, których sam z siebie nigdy byś nie pokochał, a nieprzekraczalne ściany odgrodzą cię od tych, których byś wybrał.

***

Człowiekowi złapanemu w sieć tylko jedna rzecz przynosi ulgę. Jest nią niedyskursywna modlitwa w ciszy, która otwiera na miłującą obecność Boga. 

Tego rodzaju modlitwa ma jeden wyróżnik: niezależnie od tego, jak wiele w nią wkładamy, zawsze wydaje się to za mało. Nawet gdybyśmy poświęcali jej cały swój czas, nigdy nie przytłoczy swoim ciężarem.

Tylko taka modlitwa ma moc leczyć rany zadane przez powołanie do przyjaźni z Bogiem. 

Zapiski i myśli o. Hieronima pochodzą z książki „Możliwości i melodie”