Najpotężniejsza cnota

Niewielu jest ludzi, którzy chcieliby być pokorni, ponieważ kojarzy się to z utratą godności. Prawdziwa pokora rodzi się z wizji świętości Boga. 

Istnieje taka postać pokory, która jest owocem wysiłku zmarnowanego w służbie próżności. Jest również bardzo cenna. Jej przykładem jest opowieść o mnichu, który zdobył dziewięć cnót. Straciwszy wszystko, co uprzednio zyskał, przyszedł na koniec do pewnego klasztoru, zgnębiony na duchu, opłakując to, co mu się przydarzyło. Osądził surowo własną duszę i postanowił pokładać odtąd całą ufność wyłącznie w Panu Bogu. Wyznając Mu swoje grzechy sporządził ich listę, oskarżywszy się o próżność i pychę, które sprawiły, że stoczył się tak nisko. Tę listę grzechów przypiął sobie do pasa. Żył odtąd stale w owym klasztorze, a ilekroć dopadała go pokusa, chwytał zza pasa papier i odczytywał go. Po tym czuł się wzmocnionym do walki z diabłem. 

Bracia zdumiewali się jego spokojem i opanowaniem, nie wzruszały go ani kłótnie, ani podniecenie, ani zamieszanie w klasztorze. Odkryli wreszcie, że kiedy osaczały go zewnętrzne lub wewnętrzne pokusy, wówczas sięgał za pas, wydobywał stamtąd jakiś papier, odczytywał i natychmiast powracał do sił i pokoju ducha. "Jest czarownikiem" - mówili - "ukrywa swoje czary za pasem". Poskarżyli się na niego przełożonemu, żądając wyrzucenia go z klasztoru. Opat jednak zastanowił się i zdecydował, że najpierw powinien dokładnie zbadać całą sprawę. 

Kiedy nastała noc, zakradł się do celi mnicha i wydobył papier przymocowany do jego pasa, podczas jego snu. Przeczytał, co było tam napisane i rano rzekł do zgromadzenia: "Przeczytam wam, co tu jest napisane". Mnich, któremu odebrano listę jego grzechów, zatrwożony, że współbracia mogą poczytać mu za cnotę, iż był tak dokładnie świadomy swoich win, błagał opata, by milczał. Ten jednak wiedząc, że mnisi odbiorą większą naukę, kiedy im zostanie ujawnione, co kryje ów papier, nakazał go odczytać. Kiedy zgromadzeni usłyszeli, co zawierało pismo, wszyscy upadli do stóp pokornemu mnichowi, wołając: "Przebacz, bracie, bo zgrzeszyliśmy przeciwko tobie!"

Jeśli mamy słuchać głosu naszego otoczenia, to winniśmy czynić tylko po to, by przezeń usłyszeć Boga. 

Arcybiskup Antoni Bloom zauważył, że pokora jest jedną z najpotężniejszych cnót ewangelicznych, ale nam udało się przerobić ją na wątłą cnotę niewolników. Niewielu jest ludzi, którzy chcieliby być pokorni, ponieważ kojarzy się to z utratą godności. 

Prawdziwa pokora  rodzi się z wizji świętości Boga. 

***

Przed swoim końcem życia ksiądz Tishner napisał: "Patrzysz na to, coś przeżył, coś przecierpiał, ile rzeczy przegrałeś, widzisz to wszystko, coś wygrał, i nagle oświeca cię ta świadomość, że »dobre było«. I dochodzisz do sedna całej naszej wiary. Powtarzasz słowa Boga, mówisz »dobre było«. Może właśnie o to naprawdę chodzi, może jesteśmy na tym świecie po to, żeby na końcu powtórzyć najpiękniejsze słowa, jakie Pan Bóg wypowiedział w dniu naszego stworzenia: »Dobre było«. I niech tak zostanie”.

Korzystałem z książki A. Bloom "Odwaga modlitwy".

fot. M. Ciągło