Ksiądz Twardowski o tęsknocie za Jezusem

Wydaje mi się, że najwięcej pomaga się księdzu wtedy, kiedy - nawet nic nie mówiąc - dajemy mu do zrozumienia, że patrząc na niego, tęsknimy za Panem Jezusem.

Jak wierni mogą pomóc księdzu? Wydaje mi się, że najwięcej pomaga mu się wtedy, kiedy  - nawet nic nie mówiąc - dajemy księdzu do zrozumienia, że patrząc na niego, tęsknimy za Panem Jezusem. Im ksiądz jest bardziej lichy i słaby, tym bardziej się wtedy nawraca. 

Opowiadał mi jeden z księży, że kiedyś, zaraz po wyzwoleniu, włóczył się po Warszawie pustymi ulicami. Nagle jakiś osobnik wydobył się z dziury i zaczął biec ku niemu. Ksiądz wystraszył się. Bał się o swój zegarek. Okazało się, że ten biedny człowiek chciał pocałować go w rękę i powiedział, że ksiądz przypomina mu Pana Jezusa.

To nie jest opowiadanie dla grzecznych dzieci.

Jakim wzruszeniem ogarnia nieraz człowieka fakt, że ksiądz, czasem bardzo nieudolny i słaby, budzi u pewnych osób tęsknotę za Panem Jezusem. I to ciekawe, że bardziej na serio patrzą na księdza ludzie niewierzący niż wierzący, którzy już się z nim oswoili.

Kiedy ksiądz przychodzi na zebranie swoich dawnych kolegów szkolnych albo z konspiracji, to zawsze najbardziej interesują się nim ci, którzy nie wierzą. Biorą go na serio. W ich głębi czai się tęsknota za Panem Jezusem.

Tekst: ks. Jan Twardowski "Nadzieja powołania. Myśli o kapłaństwie".