Cóż szczęśliwszego?

Notatki z odosobnienia. 

Pan Bóg podarował mi wspaniały czas - najpierw pośród klarysek, gdzie prowadziłem rekolekcje przed odnowieniem profesji zakonnych, a od następnie u dominikanek, gdzie zastępuję kapelana. 

Zewsząd otacza mnie modlitwa mniszek. 

Pobudka przed godziną piątą. Za oknem ciemno, przez otaczający las przebija jedynie zachodzący księżyc. Szybka toaleta, po której siadam do dzisiejszego Słowa Bożego, aby móc przygotować kilkuminutowe kazanie.

Czytam świętego Pawła, psalm, Ewangelię, następnie biorę też trzy komentarze, które często są inspiracją, pozwalając precyzyjniej znaleźć w słowie to przeczuwam lecz nie potrafiłem właściwie nazwać. 

Notuję pojawiające się myśli, które najmocniej mnie dotykają. 

Czas upływa bardzo szybko.

O godzinie szóstej modlę się godziną czytań i jutrznią razem z mniszkami w kościele. Poza nami nie ma tu jeszcze nikogo.

Po wspólnych modlitwach wracam do celi porządkując notatki z kazaniem do dzisiejszego Słowa. Dopisuję, zmieniam, wycinam. 

Trwa całkowita cisza.

Msza święta o godzinie 7:30, przed nią jeszcze dyżur w konfesjonale. Jedna osoba prosi o sakrament pojednania. 

Po Eucharystii proste śniadanie, a po nim zaległa praca.

Od pobudki minęło już prawie cztery godziny. W sercu mam poczucie szczęśliwości i niewytłumaczalną radość.

Przed pracą niespodziewanie znajduję fragment listu napisanego przez świętego Bazylego Wielkiego do  Grzegorza z Nazjanzu. Czuję wzruszenie, gdyż tak bardzo się w tych słowach odnajduję:

Cóż szczęśliwszego... Zaraz z nastaniem dnia wstać do modłów i wielbić Stwórcę śpiewem hymnów? A potem, z świetlistym rozbłyśnięciem słońca, wziąć się do pracy, wciąż z nieodłączną do Boga modlitwą, i hymnami zaprawiać trud niczym solą? Pokrzepiająca moc hymnów szczodrze bowiem obdarza duszę pogodą i uwalnia ją od trosk.

Często zdarza mi się myśleć, że ludzie są nieszczęśliwi, bo nie potrafią przebywać w samotności przy Bogu.