Pierwszym grzechem przeciwko samotności jest podtrzymywanie zbytniego przywiązania do świata i do swojej rodziny. Trzeba umieć powierzyć ich Bogu.
(...)
Inną winą wobec ducha samotności, która ma nawet pozory dobrej intencji, jest zajmowanie się współbraćmi, gdy nie jest to naszym zadaniem.
Musimy i powinniśmy pomagać duchowo tym, którzy żyją z nami. Uczynimy
to, gdy będziemy oddani i usłużni, unikając wszelkiego gadulstwa i wszelkiego
obmawiania, a zwłaszcza pozostając sami w zjednoczeniu z Chrystusem. Wtedy
słodki płomień miłości rozleje się na tych, którzy nas otaczają i będzie
utrzymywał w klasztorze atmosferę pokoju.
/kartuski mnich, 1956 r.
Jeśli ktoś szuka medytacji wielkopostnych, to polecam tę serię. Odcinki ukazują się w czwartki Wielkiego Postu o 19:00. https://youtu.be/R0Rn5f1PFlE
OdpowiedzUsuńbardzo lubię tą duchowość.
OdpowiedzUsuńKiedy kolejny wpis ?
OdpowiedzUsuńOjcze...co sie dzieje? Czemu sie Ojciec nie odzywa? ;)
OdpowiedzUsuńTeż tu często zaglądam. Czekam cierpliwie na nowy wpis...
OdpowiedzUsuńA tymczasem niech Pan Bóg Ojcu błogosławi i strzeże
Joanna