Świat, w którym nas nie ma

Biblia nie wspomina o tym, że powinniśmy posiadać wiarę w siebie. Pismo Święte nie mówi nawet, że powinniśmy wierzyć w Boga...













Lodowate, mroźne powietrze przecina mi twarz, jest wczesny ranek, nocne latarnie jeszcze nie zostały zgaszone. Długimi ulicami zmierzam do sióstr Misjonarek Miłości odprawić wspólnie poranną Mszę Świętą. Dzwonek do drzwi, młoda siostra, która właśnie przyjechała z Filipin uśmiecha się na powitanie.

Przed kaplicą w domu zakonnym zauważam na ścianie duży napis w języku angielskim: „Nasza wspólnota w niebie”, poniżej lista z imionami zmarłych sióstr z całego świata.

Drobne, małe akcenty, a przypominają o tym co istotne. Każda z tych osób ma swoją świętą historię. Gdyby kogoś zabrakło świat już nie byłby taki sam.

Słyszałem o filmie, w którym życie głównego bohatera znajdowało się w ślepym zaułku. Niestety, nie pamiętam tytułu. On sam był na krawędzi samobójstwa. Nagle przyszedł mu na ratunek anioł pod postacią miłego staruszka. Mężczyzna pragnie, aby było tak jakby nigdy się nie urodził i anioł spełnia na jakiś czas jego życzenie.

Okazuje się, że świat, na który nigdy nie przyszedł , jest z tego powodu o wiele gorszy. We wszechświecie istniało specjalne miejsce, które tylko on mógł wypełnić.

Dla Boga każde życie ma sens. Najbardziej sponiewierany i bezsilny człowiek powinien nabrać otuchy na myśl o tym, że ma do spełnienia pewne zadanie, będące częścią Bożego planu. Nawet jeśli tylko Bogu wiadomo, na czym ono polega. Nie wszystko rozumiemy teraz.

Choćby zapomniała o Tobie matka,
Ja nie zapomnę. Wyryłem Cię na obu dłoniach.

Iz 49, 16

Istnieje rodzaj miłości własnej polegający na wmawianiu sobie: „Twoje życie ma sens, ponieważ mówisz, że tak właśnie jest”. To jednak nie działa. Człowiek potrzebuje czegoś więcej niż tylko zapewnienia ze swojej strony. Nie chce słyszeć, że jest tylko kimś inteligentnym i wspaniałym: chce się przekonać, że jego życie ma sens.

Kłopot z poczuciem własnej wartości jako formy „samopomocy” polega na sugerowaniu, że w rzeczywistości stoimy ponad porządkiem rzeczy. Oznacza to, że jesteśmy swoim własnym tworem, nie zaś częścią stworzenia. Pewna książka pretendująca do literatury psychologicznej podaje:

Praktykowanie miłości własnej pozwoli ci tak bardzo uwierzyć w siebie, że aby stać się kimś wartościowym, nie będziesz potrzebował czyjejkolwiek miłości lub pochwał.

Niestety, to bardziej opis Boga niż człowieka. To Bóg jest niezależny od kogokolwiek. Każdy człowiek potrzebuje miłości od innych.

Obsesja na punkcie samego siebie zabija spontaniczność i wolność. Taki rodzaj miłości własnej może pchać do arogancji i samouwielbienia.

Szczęście nie może być znalezione bez modlitwy. (Matka Teresa)

Nie ma nic bardziej odległego od przesłania Ewangelii niż opinia, iż sami określamy ile jesteśmy warci. Największy gniew naszego Pana skierowany był nie przeciwko grzesznikom lecz przeciwko tym, którzy przekonani byli o swojej wyjątkowej wartości. Jezus nigdy nie domagał się od swych uczniów wiary we własne siły, lecz tylko wiary w Niego.

W Biblii w ogóle nie wspomina się o tym, że powinniśmy posiadać wiarę w siebie. Pismo Święte nie mówi nawet, że powinniśmy wierzyć w Boga. My mamy wierzyć Bogu.

Świat nie byłby taki sam gdyby kogokolwiek z nas tutaj zabrakło. Nie wiemy skąd niezawinione cierpienie? Dlaczego złe rzeczy spotykają dobrych ludzi? Może właśnie taka ofiara ma dla Niego największą wartość? Może to wszystko, czego tak dramatycznie teraz nie rozumiemy, w jakiś przedziwny, i tajemniczy sposób przyczyna się do zbawiania świata, a przede wszystkim nas samych?

Kiedyś zrozumiemy tego sens.


„Jesteś najlepszą rzeczą jaka mnie w życiu spotkała” 
Rocky Balboa i dialog ojca z synem.