Gdy komputer staje się ascezą

Chciałbym móc zrobić tyle wpisów ile pomysłów kłębi się w mojej głowie. A najlepiej to byłoby mieć możliwość pisania, bez siadania do komputera. To byłby ideał.












Powolutku sączę książkę „Życie w listach” i nie chcę aby się kończyła (o mnichu źle dostosowanym pisałem na dominikańskim blogu). Merton nie przestaje zachwycać i inspirować. To mistrz i kropka. Trafia do mnie od lat i wciąż odkrywam go na nowo. W ostatnich miesiącach inspiruje także Anthony Storr, angielski psychiatra piszący o samotności, choć na innej płaszczyźnie.

Chciałbym móc zrobić tyle wpisów, ile pomysłów kłębi się w mojej głowie. Gdyby na każdy z nich poświęcić oddzielny tekst i publikować co drugi dzień, starczyło by do końca Wielkiej Nocy. Chciałbym, ale nie potrafię przeskoczyć swoich ograniczeń.

Pisanie bloga jest wielką frajdą i wbrew temu co można sądzić wcale nie jakimś trudem, bywa, że odpoczynkiem. Pisanie traktuję jako formę dominikańskiego głoszenia, dzielenia się tym co sam odkrywam, ale też pytaniami, na które nie znam odpowiedzi.

Nie jest to jednak najważniejszy wymiar związany z zakonnym życiem. Konstytucje zakonne często powtarzają, że to z kontemplacji rodzi się aktywność. Nie na odwrót.

Żeby dużo mówić, trzeba dużo milczeć. Żeby dużo pisać, trzeba więcej czytać. Żeby umieć słuchać, trzeba mieć w sercu pokój. A żeby mieć pokój, należy się modlić. W praktyce jednak nawet w klasztornym życiu o przestrzeń na osobistą modlitwę należy zabiegać.

W ostatnim czasie uzbierało się sporo zaległych spraw, z których znaczna część związana jest z pracą przy komputerze: przygotowanie wykładów, konferencji, zbliżające się rekolekcje dla lekarzy (zaprosili po raz drugi, więc ktoś musiał uznać, że jestem wyjątkowo trudnym przypadkiem do leczenia), praca w bibliotece, maile do odpisania, kilka obiecanych artykułów i tekstów. I jeszcze duszpasterskie sprawy, głównie związane z sakramentami i rozmową.

Na parapecie i na podłodze przy materacu, leży sterta książek, które już dawno obiecałem sobie przeczytać.

Pomysłów na wpisy nie brakuje, są jednak dni, że biurko staje się prawdziwą pokutną ascezą i nawet kręgosłup daje sygnały by jednak odpuścić. Gdyby można było podłączyć do mózgu jakąś elektrodę, móc pisać, bez siadania do komputera. Gdyby jeszcze wydłużyć dobę o dziesięć godzin, a spanie o trzy – chyba wszystko skleiło by się na nowo. Jak to wszystko sensownie połączyć? Nie wiem. Może nigdy się nie da?

Rzeczywistość należy brać taką jaka jest, a nie obrażać się, że nie daje się do nas naciągać.

***

Aby prowadzić bloga trzeba spełniać dwa warunki: należy lubić pisać i mieć na to czas, a jeśli go mało, sprawniej zorganizować dzień. Ostatniego aspektu wciąż jednak nie ogarniam.

Pisanie polecam. Czytelnicy motywują dobrym słowem, ale też regularnie dokarmiają. W ostatnich dniach przyszły pocztą zapakowane suszone figi z dwóch różnych miejsc w Polsce. Za co serdecznie dziękuję. I nawet klasztorna kasa się zwiększyła, gdy siostry ze wspólnoty monastycznej z Francji przysłały intencje mszalne wraz z ofiarami w euro. Nie sądziłem, że czytają nas osoby z tak różnych miejsc na świecie.

I jeszcze co do fig, bo mi się skojarzyło. Po degustacjach kilkudziesięciu już paczek, zakupionych w różnych miejscach Polski zdecydowanie polecam te kupowane na wagę. Są miękkie, delikatnie soczyste i nie tak twarde jak te z opakowań. Kto nie próbował, lub jeszcze jest nieprzekonany, niech zaryzykuje.  Gdy stwierdzi, że mimo to mu nie smakują, w ramach wielkopostnej jałmużny może podesłać na adres łódzkiego klasztoru. Nie zmarnują się.

***

Umieszczam kilka książek, na które wciąż patrzę łapczywie. Czy ktoś z was może już je czytał?

"Stąd do nieba"

O. Joachima przedstawiać nie trzeba. W październiku ma pojawić się jego biografia na setną rocznicę urodzin. Po rozmowie z autorką, która wykonała gigantyczną pracę objeżdżając pół Europy i znajdując ludzi, którzy znali go z czasów przedzakonnych – zapowiada się kolejna znakomita pozycja. Nie mogę się doczekać. Zresztą wiadomo, o. Joachima nigdy za mało. Tymczasem można nacieszyć się można zapisem rozmów, jakie Artur Sporniak i Jan Strzałka przeprowadzili z dominikaninem na kilka miesięcy przed jego śmiercią.

"Lęk" i "Melancholia"

Antoni Kępiński, krakowski psychiatra, filozof i humanista. Jego książki nie są podręcznikami lecz próbą zrozumienia człowieka ogarniętego melancholią i lękiem. Żadna prymitywna czy naiwna pop-psychologia. Refleksje zawarte w podyktowanym tekście ocierają się o teologię czy nawet duchowość. Czapki z głów przed wielkością tego człowieka.

Kilka cytatów:

- Teologiczna rewolucja chrystianizmu polegała, jak się zdaje, przede wszystkim na tym, że Bóg stał się miłością. Lęk został zredukowany przez miłość.

- Pawłow dzięki swej genialnej zdolności do obserwacji słusznie zaliczał odruch wolności do odruchów bezwarunkowych.

- Chcąc uwolnić swą duszę, człowiek niejednokrotnie poddawał się różnym umartwieniom i cierpieniom. Asceza jest warunkiem uduchowienia.

- Natura jest zawsze mądrzejsza od ludzkich pomysłów.



"Bałkańskie upiory. Podróż przez historię"
Połączenie reportażu z historycznym esejem. Podarunek od zaprzyjaźnionego współbrata. Po autostopowej wyprawie do Macedonii, próbuję zrozumieć Bałkany, źródła konfliktów, religijne beczki prochu. Jednak im dłużej to robię, tym widzę że to karkołomne zadanie.


"Światu nie mamy czego zazdrościć"

Jestem fanem roku 1984 Orwella i „Nowego Wspaniałego świata” Huxleya. Przed laty książki wstrząsnęły mną, podziwiałem pióro i wizjonerstwo autorów. Tytuł znakomitego reportażu Barbary Demick to jedno z haseł propagandowych, które odczytać można na wielobarwnych potężnych plakatach zamieszczonych w Korei Północnej. Orwelowski świat zrealizowany w praktyce. Czy rzeczywiście jest tak jak twierdził Pawłow, odruch wolności, jest odruchem bezwarunkowym?

W konkursie World Press Photo 2012 została nagrodzona przejmująca fotografia bośniackiego fotografia
Damira Sagolja przedstawiająca budynki w stolicy Korei Północnej.

Dzięki za motywację na wpis i za te "ponaglania" również, proszę Was o modlitwę, by sił starczyło, ze swojej strony również ją obiecuję.

Zakonne powołanie jest zbyt piękne, by zmarnować je na narzekanie. Myślę, że jeżeli czegokolwiek w życiu się nauczyłem, to tego, że jeszcze wiele muszę się nauczyć.