Nie trzeba się spinać

W książce „Dzieci piszą do Boga” jeden chłopiec napisał: „Panie Boże, robię co mogę. Twój Franek”.









Czytam wyrywkami książkę o Matce Teresie, którą dostałem od zaprzyjaźnionej siostry zakonnej. Od czasu autostopowej podróży do miejsca jej narodzin, ta błogosławiona jest mi jeszcze bliższa. Jej zdjęcie dostaliśmy z o. Maćkiem od sióstr z Macedonii, i teraz codziennie uśmiecha się do mnie znad biurka klasztornej celi. Dodatkowo regularny kontakt z Misjonarkami Miłości sprawia, że ta drobniutka Albanka nie pozwala o sobie zapomnieć.

Jest coś pociągającego w jej postaci - i wcale nie mam tu ma myśli jej charytatywnej działalności, ta jest bezdyskusyjna. Błogosławiona Teresa ma w sobie cudowny dystans do samej siebie, którego szczerze zazdroszczę. Była mocno przekonana o swojej zależności od Boga. Jej postawa wyrażała się słowach: "Musimy być jak rury". Nie ma znaczenia czy rury są ze złota, srebra czy plastiku, ważne jest tylko to, czy są drożne.

Pewnego dnia powiedziała do sióstr:

I wy i ja jesteśmy niczym - widać w tym niezwykłą pokorę Boga. Jest On tak wielki, tak cudowny, że posługuje się "niczym", aby ukazać swoją wielkość. Dlatego właśnie posługuje się nami. Musimy tylko, niczym rury, pozwalać na to, by przepływała przez nas Jego łaska.

Otrzymuję wiadomość od młodej lekarki, która pracuje na co dzień z ludźmi w trudnej sytuacji życiowej. Łączy rodzinne życie, z zawodową pracą. Specjalizacja z psychiatrii, świeżo obroniony doktorat i  ogromna wrażliwość. Zależy jej na swoich pacjentach, nie chce traktować ich jak kolejnych numerów w szpitalnych kartotekach.

Pracy w tej branży jest ogromna ilość. Kliniczne realia są czasem bezlitosne, bywa, że na jedną osobę ma się jedynie kilka minut, podczas, gdy chciałoby się jej poświęcić godzinę. Kobieta buntuje się, nie chcąc traktować ludzi jedynie przez pryzmat choroby, oprócz wypisywania recept i stawiania diagnoz, stara się także wesprzeć dobrym słowem. Są dni, że w pracy zostaje często dłużej niż powinna, choć nikt jej za to nie płaci. Taką postawę często nazywa się "nieprofesjonalną". I to nie tylko w tej branży. 

Rozmawialiśmy kilka razy na tematy związane z pomaganiem innym. Fragment e-maila:

(...)
Czasem wydaje mi się, że chcę, mało tego, muszę  komuś przekazać coś ważnego, "bożego" a wychodzi różnie. Na przykład wydaje mi się, że dana osoba ma jakiś problem, że to co powiem może być dla niej dobrem, mieć jakieś znaczenie. Niejednokrotnie okazuje się potem, że to było może nie trafione. Że ja chciałam aby moje słowa wydawały się natchnione, a ja najmądrzejsza. Nawet teraz chcę "dobrze" wypaść.

Nieraz obawiam się, że nie daję rady wypełnić tego, do czego mnie Pan Bóg posyła. Innymi razy nie odezwę się, nie chcę się narzucać, albo odpuszczam, bo tego dnia smutno i trudno (...)

Znam doskonale ten stan. Wielokrotnie miałem przeświadczenie, że komuś pomagam "mądrym słowem" czy swoim działaniem, a okazywało się, że wcale tak nie było. To takie Pawłowe: "chcemy dobrze, a wychodzi źle". Zdarzały także sytuacje, zupełnie banalne, nieistotne, gdy Bóg posługiwał się najdrobniejszymi rzeczami, które dla mnie wydawały się wówczas bezużyteczne.

***

W książce „Dzieci piszą do Boga” chłopiec napisał: „Panie Boże, robię co mogę. Twój Franek”.

Może wcale nie trzeba się spinać? Robić swoje i nie wchodzić w buty Stwórcy? Gdy widzę kres swoich możliwości, gdy mam wrażenie, że nawet słowa wyczytane w najmądrzejszych książkach nie wystarczą, pomaga modlitwa małego Franka: "Panie Jezu skoro postawiłeś na mojej drodze tego człowieka zrobię, co mogę. Nie mniej, nie więcej. Tylko Ty zajmij się resztą".

Módl się, zaufaj i nie martw się.

o. Pio

***

Za wspomnianą lekarkę pomódlcie się proszę, aby nie brakło jej sił i dobrych ludzi obok.