Zupełnie niedominikański wpis

Ziemskie życie, mamiące obietnicami czysto doczesnego szczęścia, nie przyniosło mi nic ponad rozczarowania, zaskoczenia i nieszczęścia, a popełniając coraz większe błędy, byłem coraz bardziej zagubiony...












Nawet mieszkając w klasztorze położonym w centrum miasta, który otoczony jest murami kamienic i w którym ściany trzęsą się od jeżdżących tramwajów, można znaleźć przestrzeń na milczenie i samotność. Ta często bywa kojąca. Taki azyl znajduję na dachu. Gdy jest cieplej lubię zabrać ze sobą różaniec lub książkę i przez kilkanaście minut wyłączyć się zupełnie z obiegu.

Może dlatego tak szalenie bliski jest Merton, który wciąż pisze o ogromnej tęsknocie za samotnością w Bogu. Mam do tego człowieka wyjątkową słabość. Nouwen i Merton są dla mnie współczesnymi mistrzami, precyzyjnie określając to, co do opisania nie jest łatwe.

Kiedy młody Tom przybył pierwszy raz do klasztoru trapistów w Getsemani po kilkudniowym pobycie był zafascynowany kontemplacyjnym życiem. Do ówczesnego opata napisał wówczas list dzieląc się swoją obserwacją tych milczących mnichów:

Jestem pewien, że gdybyśmy byli naprawdę dobrymi katolikami, cały świat wyglądałby inaczej, a wielu ujrzawszy nas, nawróciłoby się.

Śpimy, a nasze modlitwy niewiele różnią się od transu. Bełkoczemy, jesteśmy głuchoniemi, i tylko Wy, którzy milczycie, związani ślubem, macie prawdziwy dar wymowy i umiecie mówić, gdyż nie troszczycie się o przekonywanie i usprawiedliwienia przed ludźmi, ale tylko o rozmowę z Bogiem, Jego aniołami i Jego świętymi.

My, z naszymi modlitwami ograniczonymi do troski o własną pomyślność, własną wygodę i własne bezpieczeństwo, o sukcesy przedsięwzięć, które mają przynieść nam pieniądze i poważanie, myśląc, że się modlimy, mówimy tylko do siebie, bo tak naprawdę kochamy tylko siebie! Co by się z nami stało, gdybyśmy nie mieli Was, którzy modlicie się za nas?

Po kilku latach, samemu będąc już mnichem, dodał:

Ziemskie życie, mamiące obietnicami czysto doczesnego szczęścia, nie przyniosło mi nic ponad rozczarowania, zaskoczenia i nieszczęścia, a popełniając coraz większe błędy, byłem coraz bardziej zagubiony.

Proszę Jezusa, aby uczynił mnie kapłanem oddanym bez reszty życiu kontemplacyjnemu. Ma On dość czynnych pracowników, misjonarzy, kaznodziejów, kierowników duchowych, wykładowców itd. Zarazem ma tak niewielu tych, którzy w prostocie, ciszy, skupieniu i nieustannej modlitwie zajmują się tylko Nim samym. Błagam Go codziennie, abym mógł stać się jednym z tych nielicznych, abym mógł prowadzić życie w pełnej jedności z Nim, jak wielu zapomnianych świętych.

Chcę być zapomnianym, nieznanym świętym, ukrytym tylko w Bogu. Czuję szczególną niechęć do bieganiny i wrzawy naszych czasów.

Podobno każdy dominikanin marzy co jakiś czas aby zostać mnichem. Zakony kontemplacyjne są reaktorami modlitwy, które utrzymują ten świat przy życiu – twierdził o. Joachim Badeni.

Bez kontemplacji i modlitwy wewnętrznej Kościół choćby najgłośniej nawet obwieszczał swoje nadprzyrodzone posłannictwo, będzie jedynie najemnikiem cynicznych mocarstw tego świata.

W burzliwych latach 60-tych wielu aktywistów i społecznych działaczy, uważało, że ojciec Ludwik (zakonne imię Thomasa Mertona) powinien być poza klasztorem, na ulicach w wirze wydarzeń. Często wypominali mu to w sposób nieprzyjemny.

John Griffin stanął w obronie trapisty:  „Często mówiłem, że nie dokonalibyśmy tego, czego dokonaliśmy, gdyby nie wsparcie oddanych nam ludzi w klasztorach”.

Kto wie, może właśnie modlitwy tych mnichów i nieznanych nam mniszek sprawiły, że ten świat jeszcze się nie rozsypał? Kto wie, może to kontemplacyjne zakony sprawiły, że jestem w tym, a nie innym miejscu? Kto wie, jak inaczej wyglądałoby nasze życie i przed jakimi rzeczami uchroniły nas modlitwy tysięcy nieznanych nam mnichów?

Kiedyś się dowiemy.

***

Książki ufundowane dla Was przez wydawnictwo "W drodze" czekają cierpliwie na laureatów. Konkursy wciąż trwają.