O demonie nudy i zniechęcenia

Jednym ze skutków grzechu pierworodnego jest koncentracja na sobie. To jest „moje”, „ja chcę”, „ma być po mojemu”, świat i Pan Bóg muszą się dostosować. Spojrzenie Ewangelii jest inne: należy pozwolić Bogu być Bogiem.









Jednym ze skutków grzechu pierworodnego jest koncentracja na sobie. To jest „moje”, „ja chcę”, „ma być po mojemu”, świat i Pan Bóg muszą się dostosować. Spojrzenie Ewangelii jest inne: należy pozwolić Bogu być Bogiem.

Istnieje powiedzenie wywodzące się z kręgów biznesu:

Amator widzi wiele rozwiązań, ale profesjonalista tylko jedno.

Gdy ogarnia duch zniechęcenia istnieje jedno rozwiązanie, najbardziej "profesjonalne". Trwać wiernie przy Panu – bez względu na konsekwencje.

Ojciec Pustyni z IV wieku - Ewagriusz z Pontu, wyróżnił siedem demonów, z którymi musiał się zmagać podczas pustelniczego życia. Jeden z nich był najbardziej uciążliwy i nazwał go demonem południa, który odpowiada za grzech acedii: duchowej obojętności, zmęczeniu, zniechęceniu, znużeniu i melancholii. Ten demon atakował Ewagriusza najczęściej w południe, w upalnej porze dnia, kiedy słońce na pustyni prażyło niemiłosiernie. Człowieka ogarniała ociężałość, ospałość, przygnębienie, oschłość. Był to stan duchowego paraliżu. To taki moment, gdy nawet modlitwa traci swój smak, chociaż wcześniej dawała radość. Wówczas pojawia się smutek i uporczywa myśl, aby zmienić sposób swojego życia.

Mnisi w stanie acedii porzucali swe duchowe powołanie, gdyż łudzili się, że jeśli nie jest „przyjemnie” i po ich myśli, to najlepszy dowód na to, że w innym miejscu będzie lepiej. Demon acedii atakował także żonatych mężczyzn, którzy porzucali żony wiążąc się obcymi kobietami i natychmiast odczuwali ulgę – ale tylko dlatego, że demon południa osiągnął swój cel, celowo łagodząc ucisk.

Demon południa ma też dodatkowo inne wytłumaczenie: atakuje najczęściej w południe życia ludzkiego, gdy człowiek wchodzi w wiek średni. Człowieka ogarnia poczucie nudy,  wrażenie, że ma już dosyć wszystkiego co karmiło go do tej pory, modlitw, książek, kolejnych mądrych słów, na dodatek twierdzi, że nic nie jest w stanie mu pomóc. Można było więc spotkać mnichów, ale i świeckich ludzi, pełnych melancholii i zniechęcenia, godzinami wpatrujących się w okno (dzisiaj byłby to pewnie telewizyjny odbiornik) pełnych marazmu i zniechęcenia. 

Ewagriusz z Pontu twierdził, że przyczyną jest nieuporządkowana, egoistyczna miłość własna, często nieuświadomiona.

Jaskinia Platona XXI wiek.

Jak sobie radzić w takich wypadkach? Sugestię daje św. Paweł w dzisiejszym liście do Hebrajczyków: „Chrystus podczas swojego życia doczesnego z głośnym wołaniem i płaczem zanosił gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości”.

Najważniejsze, aby trwać przy Bogu, w uległości i pokorze. Nie szukać gdzie indziej, lecz cierpliwie i wytrwale przetrzymać stan acedii, duchowego cierpienia, duchowej próby. W tym czasie należy zachowywać umiar w postępowaniu, trzymać się powziętych postanowień, a przede wszystkim w każdej chwili uciekać się do Boga.

Najlepszą formułą jest powtarzanie modlitwy Jezusowej: „Panie Jezu, Synu Boży, ulituj się nade mną grzesznikiem” albo krócej: „Jezu ufam Tobie”. W tego typu bolesnych zmaganiach wypala się nieuporządkowana miłość własna i człowiek zaczyna doświadczać, że jedyne co go trzyma przy życiu, to Boża opieka. Wtedy zaczyna opierać swoje życie nie na sobie, lecz na Bogu – widzi, że jedyną nadzieją jest Jego miłosierdzie.

korzystałem z artykułu Grzegorza Górnego z miesięcznika „Egzorcysta”

Raz, Dwa, Trzy, "Tak mówi Pismo"
Uwierzyć,
choćbyś wierzył w niewiarę
(...)
Zdradzisz,
choć przysiągłeś, że kochasz.
Zdrada,
też jest darem od Boga.