Poprawianie świata jest zajęciem komicznym

Krzysztof Pachocki: "Mistyk przyjmuje świat takim, jakim on jest i akceptuje w całości. Krytycyzm wyklucza mistycyzm".










Wróciłem z Poznania, gdzie miałem wykład dla rodziców i nauczycieli. Tyle w nich pasji, chęci działania dla innych, ale też pokory, aby zgodzić się na sprawy, których zmienić się nie potrafi. Organizatorzy serii tematycznych spotkań mają w sobie odwagę, by działać kiedy inni mówią, że się „nie da”. A co najważniejsze, po kilkunastu latach pracy z młodymi ludźmi nadal noszą w sobie przekonanie, że warto!

Jedna z uczestniczek i jak się okazało czytelniczka tego bloga (serdecznie pozdrawiam i gratuluję daru motywacji!) podarowała mi figi, nie są wysuszone, pełne soczystego miąższu, takie jak lubię i jeszcze na koniec krótkiej rozmowy dodała: „Wciąż się ojcze przekonuję, że im mniej mnie samej, a więcej Pana Boga tym lepiej”.

To oni powinni mnie uczyć. Zasiadłbym w ławce i słuchał. I robił notatki żeby zapamiętać jak najwięcej.

***

W pociągu czytam, a raczej pochłaniam książkę, która jest jedną z najlepszych rzeczy jakie czytałem  w ostatnim czasie. Po stu stronach pełna jest już żółtych, pomarańczowych i zielonych zakładek, które zawsze nalepiam, kiedy chciałbym jeszcze do czegoś wrócić, zatrzymać aby nie uciekło za szybko.

Zapiski są tak uczciwe, że aż czuję mrowienie na skórze, nie jest to jednak tani ekshibicjonizm. Książkę polecił mi wczoraj współbrat, którego gust literacki bardzo cenię, gdyż niemal zawsze odpowiada mojemu. I tylko dlatego ją wziąłem. Okładka i tytuł są bowiem tak niepozorne, że bym ją przegapił. Byłaby to wielka strata.

Czytam, kartkuję, robię przerwy i nie mogę się oderwać. Autor jest człowiekiem niezwykłym, ogromnie wrażliwym, ma przenikliwe spojrzenie i stawia pytania, których ja bałbym się powiedzieć publicznie. Na dodatek bez pretensji do kogokolwiek.

***

Komu wolno krytykować świat? – zastanawia się autor. Mistyk przyjmuje świat takim, jakim on jest i akceptuje w całości. Krytycyzm wyklucza mistycyzm. Mistyk szuka błędów w sobie, krytyk na zewnątrz. Mistyk chce zmienić siebie, krytyk rad by ulepszyć świat. Praca mistyka jest pracą nad sobą. Świata się ulepszyć nie da. W sensie jakiegoś projektu. Świat się ulepsza, ulepszając siebie. Odpowiadając lepiej na potrzeby świata. Nie narzuca się projektu. W tym tkwi może zalecane niedziałanie raczej niż działanie. Poprawianie świata jest zajęciem komicznym.

Nie jestem mistykiem, bywałem krytykiem. Wszyscy bywaliśmy i stąd brał się nasz bunt. Powinno być inaczej. A jest bezwzględnie tak. Nie powinni rządzić ci, ale inni, a rządzą! To woła o pomstę! Ale pomsta jest zarezerwowana dla Pana.

Powinienem już nie żyć. A żyję. Powinienem być szczęśliwy i bogaty. Nie jestem. Powinno być inaczej.

Dlaczego Bóg nie przywraca dawnych dóbr „w nagrodę” za wiarę? Jak Hiobowi, Dawidowi, Kainowi nawet. Pan kpi z naszego poczucia „sprawiedliwości”.

Boże, pozwól mi się zgodzić z Tobą.

***

Postanowiłem sobie napisać jeszcze o tej książce na dominikańskim blogu. Należy się, i to wcale nie dlatego, że wydało ją nasze wydawnictwo „W drodze”, ale przede wszystkim ze względu na autora. Jestem oszołomiony, jakbym był po środkach psychoaktywnych. I do tego jeszcze ten piekielny dominikański heretyk Eckhart…  Brak słów.

Czy ktoś z Was miał już w ręce „Robinsona” Krzysztofa Pachockiego? Jeśli nie, to koniecznie, ale to koniecznie ją kupcie lub pożyczcie od kogoś. Autor ma pewną pasję, z inteligentną bystrością demaskuje nasze (księży) kaznodziejskie pouczenia odsłaniając, że często jesteśmy tak samo bezradni, jak ludzie których spotykamy. Marna pociecha, że psychiatrów punktuje podobnie.

Może to właśnie cecha mistyków?

fot. Ola Adamczuk