Krótkie podsumowanie i bożonarodzeniowe życzenia

"Pamiętaj, że jesteś nikim" - usłyszałem od zaprzyjaźnionego zakonnika. Żadna to kokieteria czy takie pobożne gadanie o słabości, ale po prostu właściwa perspektywa. Wszystko co mamy pochodzi od Boga, bez Niego jesteśmy nikim







Jedno jest pewnie: nikt nie powinien chcieć wstąpić do zakonu, no chyba że chce być szczęśliwy. To może i dziwne, ale od chwili otrzymania habitu, a już na pewno od momentu święceń kapłańskich wciąż mam poczucie, że znacznie więcej otrzymuję niż sam jestem w stanie dać. Nieustannie. 

Najpierw więc skarga. Przesadziliście. To tylko część z otrzymanych od Was prezentów, ta najsmaczniejsza, na dodatek bez słodyczy.

Lubię suszone owoce i paragwajską Yerba Mate, ale to zapas na całą zimę, a już na pewno na kilka tygodni. Nie zmarnuje się, podzielę się jednak swoim spostrzeżeniem co do owoców. Skosztowałem z różnych zbiorów i paczek i stwierdzam, że najlepsze są te figi, które są delikatnie wilgotne, niezbyt dobrze wysuszone (znakomite są austriackie, w Polsce chyba nie do kupienia, z delikatnym czerwonym miąższem - nie ma na zdjęciu, ponieważ od razu zjadłem).

Jeśli szukacie dobrych owoców na święta do przegryzania polecam. Najpewniej zaopatrzcie się figi na wagę albo w paczkach, które mają inny kształt niż okrągły, tu częściej można trafić na zbyt twarde, które nadają się bardziej do potraw i do duszenia niż do jedzenia na surowo. Te delikatnie podsuszone świetne są jako przekąski, jeśli ktoś dba o linię lub nie przepada za słodyczami.

***

Przedświąteczny czas związany jest ze sporą ilością spowiedzi i przygotowaniem posiłków (w łódzkim klasztorze sami wszystko gotujemy). Zaraz po Bożym Narodzeniu wyjeżdżam do Rzymu wraz z o. Przemkiem ze Szczecina i prawie setką szaleńców. Obie strony przemierzamy autostopem - wiem, wiem, to nienormalne. Znajoma siostra zakonna powiedziała mi, że już za kilka dni  ma być plusowa temperatura. Sprawa jest więc oczywiste: mrozy wrócą, gdy wyjedziemy z Polski i dojedziemy do Włoch. Zapasy jedzenia jak widać na powyższym zdjęciu już są. Przeżyjemy, a znając życie wrócimy z nadmiarem.

Mam w zanadrzu kilka blogowych pomysłów, ale to już pewnie w połowie stycznia. Do tego czasu dostęp do internetu mocno ograniczę, głównie dla higieny psychiczno-duchowej, której po ostatnim maratonie wyjazdowo rekolekcyjnym mocno potrzebuję. Pojawiła się także propozycję ciekawego konkursu wraz z ufundowaną nagrodą, więc jak nie zapomnę to będzie... kulinarnie

***

Krótkie podsumowanie przed Nowym Rokiem. Dziękuję tym, którzy w ostatnich miesiącach tu zaglądnęli, a najbardziej tym, którzy się ze mną nie zgadzali. Przyznam, że jeszcze nie zdarzyło się, abym ze względu na obraźliwe treści musiał kasować czyjś komentarz (wyjątkiem była wyraźna prośba autora). Świadczy to o tym, że nie trafiają tu przypadkowe osoby.

Statystyki o niczym nie świadczą i suche powoływanie się na nie nie robi na mnie wrażenia. Można być dumnym z ilości odwiedzin, a mieć czytelników, którzy sprawiają, że z miejsca robi się kakofoniczny bazar i nie ma się ochoty później wracać. Takich miejsc w sieci jest sporo.

Prawie pół miliona odsłon przez ostatni rok nie jest pewnie jakąś powalającą liczbą, można zawsze podkręcić bardziej. To ilość stałych i sprawdzonych czytelników cieszy najbardziej. Są to osoby, którym ten sposób patrzenia na świat, Boga, Kościół jest również bliski i dzięki temu wnoszą tutaj pozytywny ferment.

Nigdy nie ukrywałem, że inspiracją jest dla mnie duchowość monastyczna oraz tradycja mnichów. To przestrzeń, która sprawia, że czuję się jak u siebie i  mogę swobodnie oddychać. Być może stąd tyle świetnych dyskusji, które miałem wrażenie, często spowodowane były niezrozumieniem lub pewnym napięciem pomiędzy psychologią, a duchowością. Naszych dyżurnych krytyków, filozofów, teologów, psychologów, terapeutów (do jednego nawet odsyłam ludzi, z którymi pracuję) serdecznie pozdrawiam. Z wiarą jest jak z pasjami, gdy się nimi dzielimy wzrastają, przechowywane dla siebie szybko umierają. To głównie dzięki Wam, którzy tak żywo komentujecie poszczególne wpisy, ten blog ma swoją wyjątkową witalność.

Miłe (choć nieraz i kłopotliwe) słyszeć także w przeróżnych częściach Polski, że to co tu wyczytaliście ma dla was jakąś wartość. A już zupełnie nie wiem jak reagować, gdy stojąc na stacji PKS w dużym mieście uśmiecha się do mnie ponad 60-letnia kobieta, uważnie się przyglądając. W takich momentach uśmiecham się również, gdyż generalnie lubię ludzi, którzy mnie lubią, ale jednocześnie zastanawiam się też, co uśmiech nieznajomej osoby może znaczyć?

- Ojciec Krzysztof?
- No tak - wyjaśniam zdziwiony.
- Córka założyła mi internet, czytam bloga regularnie tam wracając. Te treści są dla mnie bardzo ważne, nieraz dzielę się nawet nimi ze swoją wspólnotą modlitewną.

Po takich chwilach uświadamiam sobie, że ta pisanina może jednak komuś służyć, choć jeszcze kiedyś wydawało mi się, że przydaje się tylko mi. Nie wiem jeszcze jak w przyszłości Bóg będzie chciał się tym wszystkim posłużyć? To nie ma znaczenia, trzeba skupić się na tym co teraz. Obecnie z grupą braci pracujemy nad pewnym projektem, związanym z nieco bardziej radykalną realizacją dominikańskiego charyzmatu. Jest to dość nowatorska propozycja w naszym zakonie, więc wymaga jeszcze sporo rozmów, modlitw, pokory, a przede wszystkim zdrowego rozsądku. Pytanie jest zasadnicze: czego Duch Święty chciałby od nas na ten czas i w jaki sposób chce przemawiać dając konkretne pragnienia? Rozeznanie jest proste. Potwierdzeniem woli bożej będą decyzje przełożonych. Gdyby tak się stało byłbym najszczęśliwszym dominikaninem na świecie, choć moi bracia pewnie będą mówili to samo. Wiem z maili i rozmów, że część z Was zmaga się z chorobą lub osobistym cierpieniem, stąd moja prośba: czy moglibyście ofiarować wasze zmaganie w powyższej intencji. On jest specjalistą od rzeczy niemożliwych, uwielbia ze zła robić dobro, a ze śmierci życie. Proszę o to, ponieważ od lat doświadczam, że do takich osób Bóg ma wyjątkową słabość i moc tego rodzaju modlitw jest nieprawdopodobna.

Jeden z moich przyjaciół w zakonie trafnie stwierdził: "Pamiętaj, że jesteś nikim". Miał rację. Żadna to kokieteria czy takie pobożne gadanie o słabości, ale po prostu właściwa perspektywa. Wszystko co mamy pochodzi od Boga, bez Niego jesteśmy nikim. Towarzyskie uznanie, sukces, ludzkie opinie - to wszystko jest tak ulotne i zmienne, że przypomina budowanie na piasku. Tak naprawdę niewiele znaczy.

***

Czas na bożonarodzeniowe życzenia

Do życia człowiekowi potrzebna jest nadzieja, sen i poczucie humoru. Najpierw więc życzę, aby tego wszystkiego Wam nie zabrakło. Niech Wasze oczy i głowy będą otwarte, a narodzony Jezus ukaże jak bardzo Bóg potrafi być wierny, w sposób przekraczający wszelkie wyobrażenia i wyobraźnię.

A także:
- twórczej samotności,
- zdolności zdziwienia,
- poczucia wdzięczności za wszystko co jest,
- najlepszych ludzi wokół,
- błędów i porażek, które sprzyjają duchowej korzyści oraz sukcesów, które przynoszą Jemu chwałę.

a już najbardziej...
abyśmy się spotkali w niebie. Jak najszybciej.

Niech Bóg Wam błogosławi, a ludzie wspierają.


Z dedykacją muzyczny utwór (polecony przez jednego z najlepszych polskich raperów). Jeden z lepszych teledysków, które widziałem w ostatnim czasie. Prostota, minimalizm, żeby nie powiedzieć ascetyzm, sprawiają że jeszcze mocniej wybrzmiewa głos wokalistki Jessie Ware.

Tu niestety "teledysk" nie powala, ale kolęda to jedna z moich ulubionych.
Daj mu światło, bo tak łatwo zmylić ślad
daj nadzieję, kiedy w oczy wieje wiatr