Pomarańczowy Rzym cz. II

Czterdzieści minut temu minęła północ. Jesteśmy po kolacji, na której poczęstowano nas kanapkami z serem, salami oraz węgorzami w occie. Do tego herbata z cytryną oraz niemieckie pszeniczne piwo. I jeszcze gorący prysznic przed snem. A jeszcze przed kilkoma godzinami myśleliśmy, że nie wyrwiemy się z mroźnej benzynowej stacji.







Sześć godzin wcześniej

Niemcy są szczerzy i asertywni. Ma to nawet swój urok.
- Czy jedziesz w kierunku Monachium?
- Tak.
- Możemy jechać z tobą?
- Nie.
- Dobrej podróży.
- Dziękuję i nawzajem.

Szczerze, konkretnie, bez wymyślania, agresji, widocznej niechęci. Ci ludzie mogą nawet wzbudzać pewną  sympatię.

Jest przed dwudziestą. Stoimy na benzynowej stacji. Obok pojawia się dwóch Niemców, dziewczyna i chłopak, ubranych w charakterystyczne ludowe stroje. W rękach podręczny bagaż w postaci niewielkich tobołków. Przypominam sobie sytuację sprzed kilku miesięcy, kiedy w sierpniu łapiąc autostopa pod Wiedniem poznaliśmy z Maciejem mężczyznę z Niemiec o imieniu Markus. Ubrany był w podobnie charakterystyczny strój i bagaż. Tłumaczył, że w rejonie, z którego pochodzi istnieje tradycja, polegająca na podróżowaniu przez trzy lata i jeden dzień, bez pieniędzy, całkowicie zdając się na ludzi.
- Jaka tradycja? – zapytałem wówczas.
- Taka tradycja – padła spokojna odpowiedź.

Markus mnie zaintrygował, ale niestety nic więcej nie udało się wówczas dowiedzieć. Ta para ubrana jest podobnie. Na głowach czarne kapelusze, tobołki zamiast plecaków. Podróżują już od sześciu miesięcy, obecnie zmierzają do Francji. Bez pieniędzy, noclegów i jedzenia. Odwołują się na dodatek do tej samej idei, o której mówił Marks: "Najlepszą naukę człowiek otrzyma w podróży".

To wędrowni czeladnicy. Informacje znalazłem już w Polsce, dzięki pomocy dwóch Paulin (czasem możliwości facebooka mile zaskakują).

Żakiet i kamizelka ze sztruksu, spodnie dzwony z zakładką, koszula bez kołnierzyka, chustka na szyi i kapelusz, przeważnie z bardzo szerokim rondem – to podstawowe elementy uniformu ozdobionego licznymi znakami cechu. Każdy z czeladników wędrownych nosi swój dobytek w zawiniątku zwanym Charlotenburger lub pieszczotliwie „Charlie”, a podpiera się skręconym kijem.

Czeladnik, który udaje się na tzw. Walz musi mieć poniżej 30 lat, być kawalerem, mieć skończoną szkołę zawodową. Nie wolno mu mieć żadnych długów. Stara tradycja nakazywała czeladnikom wędrówkę przez trzy lata i jeden dzień. Skrócono ją do dwóch lat i jednego dnia, ale wielu z nich wędruje nawet ponad osiem lat, odwiedzając nawet Afrykę, Nową Zelandię czy Australię.

Czeladnikom wędrownym wolno w jednym miejscu pracować tylko trzy miesiące. W brulionie, który dostają zanim wyruszą w drogę, zobowiązani są zapisywać, jakie prace wykonywali, a także robić notatki, jeśli pracy nie dostali.

W czasie całego okresu wędrówki czeladnikom nie wolno zbliżać się do domu na odległość 50 km, chyba, że ktoś z rodziny ciężko zachoruje lub umrze. Wolno im natomiast kontaktować się z bliskimi listownie i telefonicznie. Kiedyś chodzili tylko piechotą. Dzisiaj jeżdżą autostopem lub koleją. Wędrowni czeladnicy nie mogą mieć przy sobie także komórki.

Poznana dziewczyna ma na imię Lidia i podróżuje już od roku, śpi po gospodarstwach, skłotach, benzynowych stacjach.  Daję im obrazek ikony przyjaźni tłumacząc symbolikę, jej chłopak robi zdjęcie.

***

Gdy czeka zbyt długo, to w końcu opadasz z sił, ale gdy uda się zatrzymać samochód, szybko na nowo wstępuje nadzieja. Cieszysz się wówczas z drobnych rzeczy, rozmowy, spotkania, z tego, że możesz przez moment ogrzać się w samochodzie.

Tomas pyta czy znamy osobiście Benedykta XVI i jest zdziwiony że jedziemy prawie 2000 km bez noclegów.
- To rodzaj pielgrzymki? – pyta.
- Tak.
- Rozumiem. Rzym jest tym dla katolika czym mekka dla muzułmanina.

Jedzie do Norymbergi, pyta o zakon, reakcję rodziców na naszą decyzję, zasady dotyczące odwiedzin w klasztorach. Wysadza nas na drodze prowadzącej do Insbrucku.

Dochodzi 21. Kolejna stacja jest mała i sprawia wrażenie opustoszonej.
- Salam alejkum! – krzyczy na nasz widok grupa młodzieży.

***

Radek, Ela są małżeństwem od 15 lat, mają córkę Weronikę. Niedawno przeprowadzili się do Monachium. Radek twierdzi, że ma do siebie żal, że opuścił się z wiarą ze względu na pracę.
- Jak dotrzecie do Rzymu pomódlcie się za nas.

Wracają z Holandii od przyjaciół. Polski kierowca wykłada swoją teorię na temat urody kobiet:

- W Holandii zamarzają im wody, faceci jeżdżą na łyżwach, więc są dobrze zbudowani, ale kobiety to lepiej nie mówić. Są brzydkie i mają końskie twarze. Najpiękniejsze są tylko Słowianki. Polki, Ukrainki, Chorwatki, do reszty nie mam zaufania.

Żona siedzi na siedzeniu obok i uśmiecha się.

Niespodziewanie proponują nam nocleg. Jest po dwudziestej drugiej. Krótka narada z Przemkiem. Może spotkanie nie jest przypadkowe?
- Zostańcie, poświęcicie nam niemieckie mieszkanie, a jutro was odwiozę – mówi Radek. – Zapiszcie sobie nasz adres, gdybyście byli w okolicy, albo wasi znajomi z pielgrzymki u nas będziecie mieć bazę.

(w drodze powrotnej z Rzymu z propozycji Radka skorzystały dwie osoby z naszej grupy „Pięknostopowiczów”)

***

Kładę się na wygodnym materacu, przykrywając śpiworem. Włączam telefon, przychodzą zaległe smsy.

Są zapewnienia o modlitwie, pytania o drogę. To bardzo miłe. Migają też dwie wiadomości od współbraci z klasztoru. Pierwsza od mojego Przeora:

I jak? Dajecie radę?

Drugi sms od Szymona:

Żyjecie? Gdzie jesteście? Napisz słowo. Modlę się za Was!

Odpisuję po kilka słów, dziękując za pamięć, po czym przychodzi odpowiedź:

Życzę Tobie i Przemkowi radości doskonałej. Czyli najgorszych ludzi po drodze, poszczucia psami, wyrzucenia ze stacji benzynowej, braku jedzenia i spóźnienia się do Rzymu. Wtedy pozostaje tylko Pan, a Wy będziecie mega szczęśliwymi ludźmi. W domu nasz spokojny świat się zachwiał, bo zmywarka się zepsuła. Brat, który ma dyżur w kuchni stawia więc krok w stronę radości doskonałej!

Czytam smsa na głos Przemkowi, śmiejemy się czytając wieści z klasztoru - z poczucia humoru i stylu, który jednak zawiera trafne treści. Właśnie "o radości doskonałej" rozmawiałem kilka dni wcześniej ze współbratem. Niektórzy święci twierdzili, że kiedy Bóg chce człowieka ukarać zsyła mu sukcesy.

Jedynym nabożeństwem powinna być Boża wola, prawdziwa bowiem radość to wolność w Bogu, nie w człowieku. Taki rodzaj wolności jest jednak wyjątkową łaską. Dlatego mnisi pustyni modlili się, aby ci co ich szanują, zaczęli ich potępiać, uznawać za szaleńców, wariatów. Pragnęli wolności tak doskonałej, kompletnie niezrozumiałej dla świata. Czekali na etap, kiedy będą nikim, aby tym samym móc usunąć się w cień i w ten sposób być jedynie dla Boga - dla nich odrzucenie było przejawem łaski. Prawdziwym mnichem jest ten, który poza Bogiem nie ma już czego szukać na tym świecie.

Ewangelia w najmocniejszej wersji.

"Jeśli ktoś miałby mi naprawdę wyświadczyć przysługę zbawczą, powinien mnie porzucić jak bezwartościową istotę". Brzmi to wszystko raniąco, nieludzko, wywołuje bunt. Każda człowiek chce być przecież na różny sposób adorowany, obawia się bycia niepotrzebnym, wyśmianym. A tu? Każą się o to modlić? Pociągająca wizja, nie ma co... Ale też na swój sposób fascynująca.

Idea posłuszeństwa jest zasadniczo ta sama: wyzwolić się z potrzeby potwierdzania własnego ego, być wyzwolonym z pragnienia dominowania nad innymi, wyrzec się samolubnych żądań... W takiej postawie tkwi przekonanie, że jeśli człowiek wyrzeknie się swojej własnej woli, będzie prowadzony bezpośrednio przez Boga i Bóg będzie poruszał nim we wszystkim.

Nie mogłem przypuszczać, że już za niespełna dobę przyjdzie nam tego wszystkiego doświadczyć.

***

O siódmej rano czeka przygotowane śniadanie. Radek opowiada o swoim doświadczeniu łapania autostopu.
- Jak widzicie jestem dużym facetem, więc gdy łapaliśmy stopa siedziałem na plecaku. Gdy zatrzymywał się samochód wstawałem i podchodziłem do kierowcy, reakcja była niemal zawsze ta sama. Ludzie odjeżdżali wystraszeni.

- Brakuje mu tutaj dobrych znajomych – zwierza się. – Na szczęście nie jestem tu sam. Żona i córka są dla mnie wszystkim. Gdy podejmowaliśmy decyzję o przyjeździe do Monachium wspólnie stwierdziliśmy, że albo jedziemy wszyscy razem, albo nikt. Innej opcji nie było.

Po śniadaniu Radek wyciąga krzyżyk i zapala świeczkę obok świątecznego stroika.

- Nie spodziewałem się że będę miał tutaj kolędę – mówi z uśmiechem.

Przemek zakłada stułę i błogosławi mieszkanie wodą święconą. Na drogę otrzymujemy zapakowane kanapki z szynką i owoce.

***

Pewien szwedzki psychiatra opowiadał historię kobiety, którą dręczyły poważne wątpliwości religijne. Pewnego razu poprosiła Boga, aby dał jej znak, że istnieje niech sprawi, kiedy ona wyjdzie wieczorem przed dom, by ujrzała spadającą gwiazdę. Wyszła więc przed dom – i zobaczyła nie jedną gwiazdę, ale całe roje meteorów. Była bardzo szczęśliwa i dziękowała Bogu. Następnego dnia jednak spojrzała na to inaczej: nie ma w tym niczego aż tak dziwnego. Ziemia znalazła się po prostu w strefie meteorów. Przeszła więc od religijnego sposobu przeżywania do zwyczajnego, świeckiego.

Religijnego sposobu przeżywania świata na nowo próbuję się uczyć, we wszystkim obecny jest On. W tego rodzaju podróży odkrywam też coś jeszcze. Łatwo jest być wdzięcznym za takie noce jak dzisiejsza, ale marznąć przez kilkanaście godzin gdzieś obok dystrybutorów z benzyną to już wejście na inny poziom. Błogosławieństwo nieprzyjaciół nie dotyczy wyłącznie ludzi, ale także sposobu przyjmowania nieprzyjaznych doświadczeń.

Dominikański mistyk z nad Renu bezlitośnie przecina postawy roszczeniowe: „Jeśli coś wystarcza Bogu, bądź z tego zadowolony również i Ty”. Żadnych: „Dlaczego?”. Życie należy brać jakie jest. Bóg bowiem nie chce dla nas dobrze, ale chce najlepiej. Dlatego to co przychodzi nie zawsze wydaje się dobre.

Lądujemy na kolejnej benzynowej stacji, przed nami rysuje się widok na Alpy. Czujemy się wyspani, wypoczęci i nakarmieni. Po cichu liczymy, że może jeszcze tego wieczoru uda nam się zobaczyć Rzym.

Bóg jednak postanowił  poprowadzić zupełnie inaczej.

***

Gdzieś kilkanaście kilometrów pod Wiedniem, sierpień 2012. Poniżej z prawej strony Beniamin, austriacki protestant. Widząc nasze białe habity podszedł mówiąc: "Dla mnie Jezus także jest Panem". Ponad rok temu czytając Biblię doszedł do momentu, w którym Jezus mówi, aby nie troszczyć się o jutro, gdyż Bóg bardziej troszczy się o człowieka, niż o wróble.
- Pomyślałem wówczas, że to piękne, ale pokaż mi Jezu, że to naprawdę działa - wspominał Beniamin.
- I  działa?
- Przez cztery miesiące żyłem mając jedynie 7 euro i nigdy niczego mi nie brakowało. Po tym czasie powiedziałem "Wystarczy Boże". Teraz jeżdżę po Austrii i opowiadam o tym doświadczeniu ludziom.

Poczęstował nas chlebem z rodzynkami i kawałkiem drzewa, który po włożeniu do ust zaspokaja pragnienie.

Markus, wędrowny czeladnik spotkany w sierpniu. Pracuje przy stalowych konstrukcjach, odwiedził już Szkocję, Anglię,  nawet Afrykę. Zmierza w kierunku Niemiec, charakteryzuje go to, że niczemu się nigdy nie dziwi. - Markus czy posiadasz kurtkę deszczową? - Nie. - A jeśli będzie padał deszcz? - Schronię się na benzynową stację.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Teraz już jestem pewien. Przeszacowałem. Za tydzień zaczynają się moje pierwsze rekolekcje, następnie jeszcze cztery serie. Wspólna misja z trzema braćmi w drodze, potem lekarze, którzy – o zgrozo – po raz trzeci rozeznali, że potrzebuję ścisłej obserwacji i ponownie do siebie zaprosili, potem dwa razy studenci i zakończenie z o. Joachimem Badenim w Domu Rekolekcyjnym w Korbielowie.

Wielki Post w tym roku nadejdzie zbyt szybko. Planowanie kalendarza, spowiedzi, klasztorne zajęcia, gotowanie obiadów, a pomiędzy tym przygotowanie konferencji, wykładów, umówione spotkania, odpisywanie na maile, zobowiązania wobec ludzi i Pana Boga. Ze wszystkim należy zdążyć, a ja mam ograniczone "moce przerobowe". W takich momentach pojawiają się we mnie te same symptomy - alergia do komputera.

Opisu podróży nie dokończę więc w taki sposób jak początkowo planowałem. Wpadłem jednak na inny pomysł, szybszy w realizacji, a może i nawet blogowo atrakcyjniejszy. Bądźcie cierpliwi.

MOŻESZ TAKŻE PRZECZYTAĆ:

• Pomarańczowy Rzym cz. I