Jeśli żałujesz otrzymanej rany

W postrzeganiu świata, w starciu z ludzkimi, poszarpanymi historiami człowiek nie zazna spokoju, będzie odczuwać zamęt. Jedynie w swoim wnętrzu może odzyskać spokój i równowagę ducha.

- Gdy zamieszkałem w więziennej celi przez rok byłem jakby w amoku – wspomina. - Do dziś pamiętam to wszystko przez dziwną mgłę. To było tak nierealne, jakby ktoś kazał mi odgrywać rolę w filmie, do którego zupełnie się nie nadawałem. Chciałem to wyprzeć, uszczypnąć się i obudzić. Jednak ten dziwny sen wciąż trwał. 

Była zimna jesień, na spacerniaku nie odczuł nawet najlżejszego powiewu wiatru. Wówczas, pierwszy raz w życiu poczuł boleśnie, że coś traci. Bezpowrotnie.

***

Nigdy nie lubił zbyt pięknie ubranych ludzi, wiedział, ile poświęcili czasu i uwagi, by skompletować swoje stroje. 

Można przesadzić w przeinwestowaniu. 

Tym razem jednak wyróżniać się nie mógł. Guziki nie mogły rzucać się w oczy. Wcześniej należało przygotować kąpiel z grafitu i zanurzyć w niej guziki. Grafit wspaniale się do tego nadawał. W stosowanych na lotniskach urządzeniach do wykrywania kokainy jest czarny, a czerń dla guzika to z kolei kolor jak najbardziej naturalny. 

- Jeśli na przykład musisz ukryć jakoś paczkę kokainy, świetna – jak uczono – jest kalka. Działa jak grafit i oślepia te urządzenia. Paczkę owijasz w plastik, plastik zamazujesz smarem samochodowym, to wszystko owijasz w arkusz kalki, a potem znowu w plastik. I twoja paczuszka jest dobrze zapakowana. 

Krótko mówiąc, wystarczyłoby rozpuścić grafit i zanurzyć w nim guziki. Wychodziły czarne, niewidoczne dla czujników i bezwonne, czyli niewykrywalne dla psów.

***

Plan był prosty. Poznał ludzi, którzy zaproponowali mu pracę. Darmowe bilety na samolot i opłacony ekskluzywny hotel z atrakcjami. Alkohol i atrakcyjne dziewczyny wliczone były w koszty. Gorąca plaża, tydzień wolnego i sporo czystego zarobku. Warunek był jeden: znaleźć sposób na przewiezienie niewielkiej paczuszki towaru. Ot, choćby połknąć kolorowe kapsułki, w których znajduje się pobudzający proszek pochodzenia roślinnego. 

Metylobenzoiloekgonina to chemiczne imię nadane białej substancji. Potoczna nazwa: kokaina. 

Udało się sześć razy, siódmy lot okazał się jednak  pechowy. Tomasz pisze list do starego znajomego, opisując miejsce, w którym przyjdzie mu spędzić najbliższe lata. To mikroświat. W zasięgu dostępne niemal wszystko: świeże jedzenie, na placu ustawione stragany z bananami, alkohol, nawet narkotyki. Trzeba tylko mieć pieniądze, aby móc z tego wszystkiego skorzystać. O tym, że znajdujemy się w zakładzie karnym, przypominają otaczające mury z kolczatkami, przepełnione cele, kraty na oknach i skorumpowani strażnicy przechadzający się z bronią. 

Biorę do ręki fragment "Twierdzy" i czytam:

Jeśli żałujesz otrzymanej rany, to jakbyś żałował, żeś się narodził albo żeś się nie narodził w innej epoce. Gdyż cała twoja przeszłość to tylko narodziny dnia dzisiejszego. Przeszłość jest taka i to wszystko. Przyjmij ją taką, jaka jest i nie próbuj w krajobrazie przestawiać gór. One są właśnie takie, jakie są.

Uciekam w samotność, gdyż tylko ona pozwala mi nabrać właściwego dystansu.  

W postrzeganiu świata, w starciu z ludzkimi, poszarpanymi historiami, człowiek nie zazna spokoju, będzie odczuwać zamęt. Jedynie w swoim wnętrzu może odzyskać spokój i równowagę ducha. Ktoś bowiem Inny, niż my sami, musi nad tym wszystkim czuwać. To On znajduje rozwiązania.

***

„Jeśli żyjesz papierowym życiem, umrzesz papierową śmiercią” – powtarzali często. Życie Jacka z pewnością nie było papierowe, natomiast o śmierć ocierał się nie raz. 

Gdybym go poznał kilkanaście lat temu, z pewnością nie zmieściłby się w koszulce. W tym czasie chodził po mieście z bronią, ciesząc się, że wywołuje u ludzi lęk. Po dziesięcioletnim wyroku odbytym w zakładzie karnym, wyszedł bogatszy o nowe tatuaże, ale uboższy o stare kontakty. Był zdeterminowany, bał się, że ulica wciągnie go jak dawniej, dlatego zdecydował się na zamknięty ośrodek dla osób uzależnionych. 

Na dzień przed wyjazdem siedział w klasztornej kaplicy płacząc. Wcześniej opowiedział swoją historię, a później poprosił o spowiedź. Gdy przyjmował komunię świętą wciąż w oczach miał łzy. Widziałem jak Bóg przywraca mu godność. 

– Nie zazdroszczę nikomu z moich przyjaciół. Sam nie wiem, po której stronie mógłbym być teraz? - powiedział jakby do siebie.

Tu nie ma taniego zakończenia. W tym momencie nic się nie kończy. 

– Chodź, zaczął się nowy dzień. Niesiemy to razem – tak każdego ranka mówi do mnie Jezus. 

To prawda. Bóg zawsze ma o nas lepsze zdanie, niż my sami.

***

Brzmi to nieprawdopodobnie zuchwale, teologia nazywa to błogosławioną winą. Temu, kto kocha Pana Boga wszystko służy ku dobremu.

Nawet grzech.