Cyfrowa świadomość

Ty posiądź pokój wewnętrzny, a tysiące ludzi wokół ciebie osiągnie zbawienie.









Najbardziej czuję się szczęśliwy, kiedy przebywam w samotności, a zewsząd towarzyszy mi otulająca cisza. Takie odosobnienie jest orzeźwiające. Bez samotności nie potrafię pisać, sensownie myśleć, gubię oddech, tracę siły i kontakt z samym sobą.

Potrzebuję ciszy, zanim zacznę słuchać.

Samotność i cisza umożliwiają powrót do tajemnicy istnienia, do siebie samego. Do tego kim stworzył mnie Bóg.

Coraz mniejszą odczuwam presję bycia na bieżąco, mocno ograniczyłem internet i prasę, nie chcę być łowcą kompletnie bezwartościowych informacji. Chociaż nie jestem w stanie wykonywać swojej pracy bez poczty elektronicznej, są dni, kiedy i od niej robię całkowity detoks. Niektóre wiadomości są bowiem jak wino: stają się lepsze, jeśli pozwala się im poleżakować. Coś co jest istotne teraz, będzie ważne i za kilka dni. W przeciwnym wypadku wiadomość nie jest warta uwagi. 

Każde życie można przeżywać głębiej. Ten potencjał zatraca się jednak, kiedy dni zaczynają być tak przeładowane informacjami i zadaniami, że naszym prawdziwym zajęciem staje się samo w sobie bycie zajętym.

Żeby dużo mówić, trzeba dużo milczeć.

Jezus pytał: "Czego pragniesz?" Jak więc mogę Jemu odpowiedzieć, skoro w moim sercu panuje zamęt? Skąd będę wiedział, które pragnienia pochodzą ode mnie, a które zostały we mnie wtłoczone? A kiedy pójdę za nimi to zamiast pokoju przyniosą one jeszcze większy smutek.

Święty Serafin z Sarowa nauczał: „Ty posiądź pokój wewnętrzny, a tysiące ludzi wokół ciebie osiągnie zbawienie”.

„Im więcej się łączysz, tym lepsze wiedziesz życie” - brzmi pierwsze założenie cyfrowej filozofii. Bycie zajętym jest celem samym w sobie. Wszystko jest przecież tak samo ważne. Powinniśmy więc  wydłużać czas spędzany przed ekranami i minimalizować chwile z dala od nich. 

Cyfrowa świadomość nie potrafi znieść trzech minut czystego skupienia. Na ekranie łatwo wcisnąć więcej zadań w każdą wolną chwilę, więc właśnie to robimy. W końcu umysł wpada w nerwowy rytm, wciąż poszukuje nowych bodźców i czynności do wykonania, a to przenosi się na resztę naszego życia; nawet gdy jesteśmy z dala od ekranów, naszym umysłom trudno się zatrzymać. 

Im więcej się łączymy, tym częściej wybiegamy myślami na zewnątrz, bardziej zaabsorbowani tym, co dzieje się „tam”, w tętniącym życiem świecie, niż „tu”, w nas samych i najbliższym otoczeniu. 

Między praktycznym zadaniem i głębszym doświadczeniem pojawiła się swoista luka. Gdyby jej tam nie było, czy wyniósłbym z tego wydarzenia podobne korzyści? Wątpliwe. Gdybym od razu użył telefonu lub komputera do kolejnych działań, w moich myślach zabrakłoby miejsca i czasu na rozwinięcie się tego przeżycia. 

Jeśli więc każdy moment życia przypomina tkwienie w ulicznym korku, niemożliwe jest pełne zaangażowanie się w jakiekolwiek doświadczenie. Coraz częściej tak właśnie żyjemy. Przypominamy kulki w automacie do gry; odbijamy się jak szaleni w świecie wypełnionym mrugającymi światełkami i dzwonkami, gdzie panuje dużo ruchu i hałasu, ale trudno w tym odnaleźć sens. 

W ten sposób tracimy coś, co dla każdego człowieka stanowić powinno ogromną wartość – sposób myślenia i przeżywania, który można podsumować jednym słowem: głębia. Tracimy głębię myśli i uczuć, głębię w związkach, w pracy i we wszystkim, co robimy. 

Gdybyś nie wychodził i nie słuchał żadnego zgiełku, łatwiej byłoby ci wytrwać w prawdziwym pokoju. Lecz jeśli lubisz niekiedy nowin posłuchać, trudno, musisz znosić niepokój serca.

Tomasz Kempis „O naśladowaniu Chrystusa”

Korzystałem z książki W. Powersa "Wyloguj się do życia"