Najbardziej wolna z wolnych

Z Maryją już tak jest. Sama nas znajduje i nie chce zabrać niczego, co dla nas cenne i wartościowe. Pragnie jedynie dodać.

Stara dominikańska legenda mówi, że kiedy Dominik wszedł do nieba zobaczył, że przed Bogiem stoją zbawieni ze wszystkich zakonów, ze swojego jednak Zakonu nie zobaczył nikogo. Zaczął gorzko płakać i stojąc z daleka, nie odważał się przystąpić do Pana i do Jego Matki.

Wtedy Maryja skinęła, aby do Niej podszedł. Nie odważył się jednak i przyszedł dopiero wówczas, kiedy również Pan go zawołał. Podszedł błogosławiony Dominik i upadł przed Nimi na twarz z gorzkim płaczem. Pan każe mu powstać. Gdy powstał, pyta go Pani: „Czemu tak gorzko płaczesz?” On zaś: „Płaczę, bo widzę tutaj ludzi ze wszystkich zakonów, a z mojego Zakonu nie ma tu nikogo”. A Pan powiada mu: „Chcesz zobaczyć, gdzie jest twój Zakon?” Na to Dominik z drżeniem: „Tak, Panie!”

Pan zaś, położywszy rękę na płaszczu Błogosławionej Dziewicy, rzekł Dominikowi: „Zakon twój powierzyłem mojej Matce!” I dodał: „Czy chcesz go zobaczyć?” Dominik zaś: „Tak, Panie!” Wówczas Błogosławiona Dziewica rozpięła swój płaszcz i rozłożyła go przed błogosławionym Dominikiem. Płaszcz był tak ogromny, że wydawał się obejmować całą niebieską ojczyznę, a pod nim zobaczył niezmierzoną liczbę braci. Wówczas błogosławiony Dominik ponownie upadł na twarz, dziękując Bogu i Błogosławionej Maryi. W owej chwili widzenie znikło. Święty ojciec wrócił szybko do siebie i natychmiast zadzwonił na jutrznię.

"Miłość do Maryi jest znakiem powołania dominikańskiego. W zakonie dominikańskim wszystko zaczyna się i kończy z Maryją" - twierdził o. Cyryl Markiewicz OP. 

W dominikańskiej tradycji, od samego początku, było bardzo mocne przekonanie, że to Maryja ubiera dominikanów w Chrystusa. Oddanie Maryi wyraża także profesja zakonna, podczas której każdy brat mówi: "ślubuję posłuszeństwo Bogu, Najświętszej Maryi Pannie, świętemu Dominikowi..."

Dlatego zawsze kiedy bracia spotykali się z jakimiś trudnościami, to pierwsze co robili, to uciekali pod płaszcz Matki Bożej. 

Opieka Maryi była tak skuteczna, że znane jest powiedzenie: litaniis ordinis praedicatorium libera nos, Domine – "od litanii Zakonu Kaznodziejskiego wybaw nas Panie". 

Za czasów św. Tomasza z Akwinu papież chciał zlikwidować zakon, bracia zaczęli modlić się litanią dominikańską. W ciągu roku papież zmarł. Od tego czasu kardynałowie i prałaci zwykli byli mówić: „Strzeżcie się litanii braci kaznodziejów, gdyż czyni rzeczy dziwne”.

***

"Pani, trzymaj mnie w swojej obecności. Daj mi łaskę do bycia kaznodzieją, dla zbawienia mojego i innych" - to piękna dominikańska modlitwa, pochodząca z XIII wieku. Kiedy ją odkryłem, modlę się nią przed każdym głoszeniem Słowa. 

Z natury jestem osobą nieśmiałą, źle znoszę obecność tłumów, one mnie onieśmielają, a czasami i oszałamiają (czujesz takie "chlupanie w głowie"). Nie żebym nie lubił ludzi, mam szczęście do najlepszych, ale również kocham samotność. To właśnie bez niej, nie potrafię być dobrze z ludźmi.

Kiedyś wydawało mi się, że mówienie do więcej niż trzech osób przekracza moje możliwości. Za publicznym mówieniem nie przepadam, choć z racji bycia w Zakonie Kaznodziejskim, nie jestem w stanie tego uniknąć. To dla mnie niezgłębiona tajemnica wiary, ale do tej pory wygłosiłem prawie setkę rekolekcji i konferencji, choć nigdy o to nie zabiegałem. Nie mam pojęcia jak to się dzieje, ale niekiedy ludzie mi mówią, że wypowiadane słowa do nich trafiają, że są odpowiedzią na to co sami przeżywają. Absolutnie, bez żadnej kokieterii, żadna w tym moja zasługa, to Matka Boża dodaje sił, napełnia niesamowitym pokojem i wolnością. W ostatnim czasie to właśnie Jej powierzam problemy ludzi, których spotykam i nigdy się nie zawiodłem. Nawet nie jestem w stanie zliczyć tych świadectw...

Z Maryją już tak po prostu jest. Sama nas znajduje i nie chce zabrać niczego, co dla nas cenne i wartościowe. Pragnie jedynie dodać.

Jest w niej lekkość, piękno, fascynująca wolność, a jednocześnie przedziwna moc. A dzisiaj rano dowiedziałem się, że pachnie różami.

Zdj. Matka Boża niosąca w chuście Chrystusa. Bije z niej  jednocześnie światło i wolność -  podobnie jak z ikony "Advocata" (tutaj wyczuwa się jeszcze więcej takiego "magnetycznego pokoju"), oryginał znajduje się w klasztorze dominikańskich mniszek w Rzymie.