Kraina nietknięta przez słowa

Jeśli raz usłyszymy taką ciszę, będziemy za nią tęsknić. 

Przebywam dziesięć dni zaszyty w lesie odcięty od telefonu i internetu. Taką już mam dziwną konstrukcję duchową, że aby móc sensownie być z innymi ludźmi, potrzebuję lasu, dużej dawki samotności i ciszy. Nie każdemu to służy, mi bardzo. Bez tego usycham.

Samotność nie jest tym samym, co osamotnienie. Ta pierwsza, zwłaszcza jako odskocznia, potrafi być kojąca i twórcza. Jako trwały stan jest możliwa do oswojenia. To nie od niej uciekamy, tylko od tego, co może w nas dojść do głosu – od poczucia osamotnienia i izolacji, które zazwyczaj są skutkiem bolesnych doświadczeń.

Samotność  nie jest więc celem samym w sobie, służy ona jedynie temu, abym mógł na nowo usłyszeć Boga w swoim wnętrzu. 

Największą jedność odczuwam z innymi, nie tyle poprzez fizyczną obecność, choć i ona jest ważna, ile dzięki duchowej łączności w Bogu. Słowa w pewnym momencie się kończą lub po prostu nie wystarczają.

Takich doświadczeń nie sposób wyrazić, ponieważ rozgrywają się w krainach nietkniętych przez słowa.

Zaprzyjaźniam się z kotem, który przychodzi żebrać o jedzenie. Wyszedł na drzewo i ze skupieniem patrzy na siedzącego na gałęzi ptaka, jakby chciał na niego zapolować. Wyostrzona czujność. W tym momencie kociak nie słyszy żadnych dźwięków i nawet kiedy go prowokacyjnie próbuję spłoszyć, nie zwraca na mnie uwagi. Jest tylko on i cel, na którym się całkowicie koncentruje. Reszta jest bez znaczenia.

Mój nauczyciel kontemplacji.

Niczym czuwająca matka. Nie zbudzi jej dźwięk samochodów warczących obok domu, ale usłyszy przez sen delikatny płacz swojego dziecka. Duchowa czujność, połączona ze świadomością, co w danym momencie jest najważniejsze.

***

Późny wieczór. W milczeniu adoruję Najświętszy Sakrament. Płomienie dwóch świeczek delikatnie oświetlają niewielką monstrancję. 

Modlitwa to powracanie do prawdziwej ciszy, nauczają kartuscy pustelnicy. Nie przez robienie czegokolwiek lecz przez zgodę na to, aby krok po kroku ustawała aktywność i ustępowała wobec prawdziwej i wewnętrznej ciszy, która zaczyna zajmować należne jej miejsce. 

Jeśli raz usłyszymy taką ciszę, będziemy za nią tęsknić. 

Należy tylko uwolnić się od przekonania, że sami z siebie możemy ją odtworzyć. Ona jest w nas, nawet kiedy jej nie słyszymy.

Przez głowę przetacza się masa myśli, wiele wydarzeń i pojawiających się osób, którym obiecałem modlitwę. Są także ci, wobec których mam poczucie klęski, nie umiem się od tego uwolnić. Mimo najszczerszych chęci nie potrafiłem pomóc, słowa były za małe lub kompletnie się odbijały. Zawsze pozostanie to dla mnie tajemnicą, dlaczego w jednym przypadku coś zadziała, a w innym niestety nie. Chociaż pozornie powinno. „Oczyść mnie z błędów przede mną ukrytych” – woła Psalmista. 

Nie rozumiem, ale ufam, że Bóg to dotyka i obejmuje. Po swojemu. Nie muszę wszystkiego wiedzieć. 

Oddaję to Jemu. Minuta po minucie, aż wszystko się oczyści i przyjdzie pokój. Choćby na moment. 

Myślami wracam do sceny sprzed południa, do podarowanego mi nauczyciela kontemplacji. Kocia przytomność, skoncentrowanie na najważniejszym. Nic innego teraz nie jest ważne. 

Myśli zaczynają układać się w logiczny ciąg.

Jaki czas jest najlepszy, aby móc spotkać Boga? Ten, który mam przed sobą. Jaka ikona jest najpiękniejsza? Ta, przed którą się właśnie modlę. Czym jest moje powołanie? To zadanie, które teraz przede mną stoi. Jakie miejsce odpowiednie, aby móc się zbawić? To, w którym właśnie się znajduję.

Przeszłość zabrał Bóg, przyszłość jeszcze nie nadeszła. Im bardziej więc jestem tu, tym bliżej Najwyższego.

fot. Paweł Biernat,
Archiwum Dominikańskiego Duszpasterstwa Powołań