Siła, od której nie sposób się uwolnić

Za każdym razem działania Boga nie pojmuję, nie rozumiem, ale mimo wszystko Mu ufam, wówczas najmocniej Go dotykam. 

Był rok 1919. Samuel Barber mając zaledwie dziewięć lat, pozostawił na swoim biurku osobisty list zaadresowany do matki. Dziś Barber uznawany jest za jednego z najwybitniejszych kompozytorów. 

Wiadomość do Matki i do nikogo innego: Droga Matko, napisałem do ciebie ten list, żeby wyjawić ci mój niepokojący sekret. Nie płacz, kiedy będziesz go czytać, bo to nie moja, ani nie twoja wina. Chyba muszę wyjaśnić to teraz, bez żadnych głupot. Zacznę od tego, że nie zostałem stworzony do bycia sportowcem. Zostałem stworzony do bycia kompozytorem i wiem, że nim zostanę. Chcę cię jeszcze prosić o jedno. – Nie proś mnie, żebym zapomniał o tej nieprzyjemnej rzeczy i szedł grać w piłkę. – Proszę  – Czasami martwię się tym tak bardzo, że wpadam w złość (ale nie aż tak wielką). Kocham, Sam Barber II. 

Istnieje pewna siła przyciągania tak mocna, że nie sposób się od niej uwolnić. 

Kiedy piętnaście lat temu wyjechałem do klasztoru, w domu rodzinnym zostawiłem jedynie list. Wysłałem go także do kilku najbliższych przyjaciół. Wiem, nie był to najlepszy sposób na pożegnanie, ale tego co się działo we mnie, w żaden sposób nie potrafiłem inaczej wytłumaczyć. Do dzisiaj zresztą nie potrafię.

Przyciąganie było tak silne, a zarazem fascynujące, że nie umiałem się od tego uwolnić. A próbowałem, na wiele przeróżnych sposobów.

Od dłuższego czasu zacząłem dookoła siebie odkrywać takie aspekty rzeczywistości, jakich nie dostrzegali inni, odczuwając je na dodatek w odmienny od pozostałych sposób. Tego również nie potrafiłem pojąć. Jakby Bóg w niektórych słowach i miejscach umieścił coś, co tylko tam mogłem znaleźć. Większość rzeczy, które ludziom żyjącym obok mnie przynosiło satysfakcję, dla mnie stawało powodem rozczarowania i smutku. Nie czułem się przez to lepszy. Przeciwnie, zazdrościłem innym umiejętności życia. We mnie samym poczucie obcości tylko się nasilało. 

Zakon nigdy nie był jedną z wielu możliwości. Był jedyną. 

Dziś wiem, co mają na myśli osoby mówiące o tym doświadczeniu. Kiedy Bóg powołuje do swojego zadania, milkną wszystkie słowa i argumenty. Kiedy On się objawia, nie ma miejsca na dyskusję. Wiemy co powinniśmy zrobić, nawet jeśli nie potrafimy wytłumaczyć tego innym. Tylko osoba, która doświadczyła Bożego uwiedzenia, może to zrozumieć.

Abraham na rozkaz Boga opuszcza swą rodzinę i wędruje do ziemi Kanaan, gdzie do końca swego życia pozostaje obcym i pielgrzymem. Posłuszeństwo pogrąża go w samotności, często trudnej do zniesienia, którą jednak przyjmuje z radością, gdyż jest ona gwarancją spełnienia Bożych obietnic. 

Kartuscy mnisi opowiadają, że każdemu kto rozpocznie poszukiwania, kartuzja wydaje się od początku miejscem już znanym wcześniej, widokiem niewidzialnym. Kandydatowi na mnicha wydaje się, jakby instynktownie, że to miejsce kryje odpowiedzi na pytania, które od lat nosił on w sercu.

Osoba, która decyduje się  z nimi pozostać, to ktoś, kto odkrył w głębi duszy głos o wiele silniejszy od wszystkich innych głosów pociągających go w nim samym i w otaczającym świecie. 

W tej nieskażonej słowami przestrzeni kryje się także istota modlitwy kontemplacyjnej. Pięknie wyraził ją Teolog Domu Papieskiego, a mój dominikański współbrat, o. Wojciech Giertych OP: „Za każdym razem gdy stwierdzamy, że nie pojmujemy, nie rozumiemy, ale wierzymy Bogu – rzeczywiście Go dotykamy i On udziela się swoją łaską”.