Modlitwa własnymi słowami

Jeśli człowiek zatrzyma się wyłącznie na modlitwie "własnymi słowami", to w konsekwencji do końca życia pozostanie na swoim własnym poziomie. 

Wiele razy to słyszałem: "Modlę się tylko własnymi słowami". "Po co mi formułki, obrzędy, liturgia? Wystarczą przecież własne słowa".

Modlitwa „własnymi słowami” nie jest oczywiście zła, ale jeśli człowiek zatrzyma się wyłącznie na niej, to w konsekwencji do końca życia pozostanie na swoim własnym poziomie.

W takim myśleniu jest też ukryta subtelna pokusa, że człowiek jest w stanie wyrazić do końca sam siebie – co oczywiście nie jest to prawdą. Ile razy doświadczaliśmy, że nasze słowa są za małe, abyśmy mogli opowiedzieć siebie do końca? Jak często mieliśmy poczucie nieadekwatności własnych słów?

Jeśli jednak w człowieku będzie na tyle pokory i siły, żeby powierzyć się Słowu Bożemu, albo lekturze która karmi jego wiarę, to wówczas dzięki Duchowi Świętemu, będzie zdolny przekraczać siebie. Bóg zacznie otwierać go na rzeczywistość, na którą do tej pory nie zwrócił uwagi.

Bł. Jordan z Saksonii, pierwszy następca św. Dominika, pisał, że tak jak dzieci przejmują język tych, z którymi przestają, i my możemy mieć nadzieję, że nauczymy się „języka niebiańskiego”, przestając ze świętymi i posługując się ich słowami.

Wiele modlitw odmawianych podczas liturgii, to właściwie modlitwy tych, których Kościół uznaje za świętych. I to właśnie dzięki nim możemy przekroczyć siebie.

"Gdybyśmy spróbowali swobodnie się wypowiedzieć, wiemy, że skończyłoby się to patetyczną deklamacją albo ckliwym sentymentalizmem, teatralną pozą przybraną dla pokrycia zażenowania, w jakie nas wprawia własna niedojrzałość. W takich chwilach możemy wyrazić to, co chcemy, tylko pod warunkiem, że posłużymy się dobrze wypróbowaną ścieżką cudzej modlitwy. Z tego widać, że nie należy utożsamiać wypowiedzi autentycznej z wypowiadaniem się tylko własnymi słowami: nasze własne słowa mogą tchnąć fałszem, podczas gdy dzięki słowom kogoś innego możemy się wyrazić prawdziwie i skromnie" – pisze angielski dominikanin Simon Tugwell.

To właśnie dlatego czasem pożyteczne jest modlić się z książki, brewiarza czy liturgicznych modlitw są bowiem sytuacje, kiedy nie śmiemy zaufać własnym słowom. Jeśli bowiem pozostaniemy wyłącznie na „modlitwie własnymi słowami”, to w konsekwencji zaczniemy się kręcić wokół samych siebie.

Życie, które przyniósł nam Chrystus nie polega na tym, że bezustannie wciągamy Boga do siebie. To Bóg chce nas pociągnąć w swój świat, abyśmy mogli przekroczyć siebie.

Korzystałem z książki S. Tugwella „Modlitwa w bliskości Boga”, którą wczoraj omawiałem z nowicjuszami. Intuicja „o wciąganiu Boga w swój świat” – pochodzi właśnie od nich. To nie pierwszy raz, że Bóg objawia mi swoją mądrość przez najmłodszych braci.