Postnika opętało

Uzależnienie od dobrej opinii na swój temat, także na gruncie religijnym to ślepy zaułek.










Człowiek jest w stanie wytrzymać nawet długie posty, gdy ludzkie uznanie każe mu zapomnieć o ich trudach. Wtedy jednak żywi się uznaniem innych. Taki post może być próbą samodoskonalenia lub budowaniem dobrego wizerunku o sobie, lecz nie jest drogą do Boga.

Gdy post czyni nas wyniosłymi, a ludzie zaczynają nas chwalić ze względu na naszą doskonałość, uważajmy - ostrzega Ewangelia.

Jeden z apoftegmatów mówi na ten temat w ten sposób:

Opowiadano, że był w pewnej wsi człowiek, który dużo pościł, tak, że go nawet przezywano „Postnikiem”. Abba Zenon usłyszał o nim i zaprosił go. In zaś przyszedł z radością; pomodlili się i usiedli. A starzec zabrał się w milczeniu do pracy. Postnik widząc, że rozmowa się nie składa, zaczął się nudzić. Wreszcie powiedział do starca: „Módl się za mnie, abba, chcę już odejść”. Starzec zapytał: „Dlaczego?”. On odpowiedział: „Bo moje serce czuje jakby upał, a nie wiem co mi się stało: kiedy byłem we wsi pościłem, aż do wieczora, a nigdy nic takiego nie czułem”. A starzec na to: „Na wsi karmiłeś się przez uszy; ale idź i odtąd jadaj zawsze o dziewiątej, a cokolwiek robisz, rób w ukryciu”. Odszedł więc, i skoro zaczął tak postępować, z wielkim trudem wytrzymywał do dziewiątej. A znajomi mówili: „Postnika opętało”. On poszedł i opowiedział wszystko starcowi. A starzec odrzekł: „To jest właśnie droga Boża”.

Niechęć do ascezy na pokaz traktowana jest jako mądrość we wszystkich religiach. Islamski mistyk Beyazid w czasie pielgrzymki do Mekki, podczas ramadanu przybył do jednego z miast. Zbiegł się tłum gapiów, by go podziwiać. A on wtedy poszedł na targ, kupił chleb i zaczął jeść. Podróż usprawiedliwia takie zachowanie, jednak tłum oczekiwał czegoś więcej... Gdy do Ojców Pustyni ustawiały się kolejki pielgrzymów, siadali na progu swojego domu i obżerali się serem i chlebem. To byli wolni ludzie. Dzięki temu żyli w pokoju na pustyni w jedności z Bogiem, a nie obsługiwali wycieczki.

Uzależnienie od dobrej opinii na swój temat, także na gruncie religijnym to ślepy zaułek.

Kto pości dla ludzkiego uznania, nie osiągnie pozytywnych wyników. Post kogoś takiego nie przemieni, nie uczyni go bardziej wolnym i oddanym Bogu.


***

Na koniec wielkopostna propozycja, dwa dni temu rozmawiałem o niej z pewnym niewidomym mężczyzną, który otrzymał od Boga dar modlitwy wstawienniczej. On też podsunął ten pomysł.

Najpierw historia.

Były więzień nazistowskiego obozu koncentracyjnego był w odwiedzinach u przyjaciela, który wraz z nim był więźniem obozowym.
- Czy przebaczyłeś nazistom? - zapytał przyjaciela.
 - Tak.
- A ja nie. Ciągle trawi mnie nienawiść do nich.
- W takim razie -  powiedział łagodnie przyjaciel - oni nadal mają nad tobą władzę i jesteś ich więźniem.

Doświadczamy wiary, gdy doświadczamy swoich granic. Jeśli są wśród nas osoby, które mają problem z przebaczeniem, czują się zranione, skrzywdzone przez kogoś, zróbcie pierwszy krok. Ofiarujcie komunię świętą w intencji osoby, która Was skrzywdziła, której nie potraficie przebaczyć i której jesteście więźniem. To nie wszystko: poproście także Chrystusa, aby tej osobie udzielił swoich łask, które dla niej przygotował.

Jest nas tutaj sporo, trudno mi sobie wyobrazić co się w takim momencie dzieje w niebie, ale mogę sobie wyobrazić co się będzie działo w piekle. Modlitwa za tych, którzy nas skrzywdzili, o których najchętniej chcielibyśmy zapomnieć może być zadaniem, które przekracza siły człowieka. Ewangelia często nas przerasta.

Jednak gdy człowiek przekroczy samego siebie, doświadczy czym jest uzdrawiająca moc Ducha Świętego. Wychodzimy na pustynię jak Jezus, bezsilni, ogołoceni, oddając Bogu naszych krzywdzicieli, nasz brak przebaczenia. Stajemy odarci ze swoich sił przed kochającym Bogiem Ojcem i wówczas On mocą Ducha Świętego zaczyna w nas działać. Taki rodzaj przebaczenia nie dokonuje się naszymi siłami.


***
Choć zadaję sobie sprawę, że z mojej strony jest to strzał w kolano, poniżej jeszcze jedna propozycja na wielkopostne postanowienie.