Z jakiego powodu się śmiać?

Klasztor jest szkołą, w której uczymy się od Boga jak być szczęśliwym. (Thomas Merton OCSO)













W znakomitym tekście krakowskiej mediewistki Anny Zajchowskiej na temat poczucia humoru w chrześcijaństwie, wyczytałem kilka smakowitych apoftegmatów o chrześcijańskich mnichach.

Jeden z Ojców Pustyni, abba Eulogiusz, miał powiedzieć: „Nie mówcie mi nigdy o mnichach, którzy nigdy się nie śmieją. To nie mogą być poważni ludzie”.

Do innego mnicha przybył uczeń z pytaniem, jaka powinna być dobra homilia. Usłyszał, że „powinna mieć dobry początek i dobre zakończenie. Następnie powinieneś się zatroszczyć o to, żeby nie były one zbytnio od siebie oddalone”. Innemu, który zamartwiał się swoją brzydotą, pewien starzec na pocieszenie powiedział: „Brzydota w porównaniu z pięknem ma wielką zaletę: nie przemija”.

Zaś abba Antoni zwykł ponoć mówić: „Ludzie dzielą się na trzy rodzaje: na zazdrosnych, pysznych i innych. Innych prawie nigdy nie spotkałem”.

Jan Kasjan, jeden z Ojców Pustyni, nauczyciel św. Benedykta umieścił smutek na liście grzechów. Może on prowadzić do wielu konkretnych grzechów.

Pytanie stawiane przez chrześcijan nie brzmiało zatem, „czy”, ale „z jakiego powodu” się śmiać

- Czy zgodziłby się ojciec pobłogosławić taki ślub? - usłyszałem pytanie.
Odwrócę. Czy ktoś z Was chciałby takiej uroczystości?