Ci, którzy wchodzą pomiędzy ludzi są silni

Mnisi poprzez odejście od świata na pustynię, byli uważani za ówczesnych anarchistów, kogoś niedostosowanego, kto idzie w poprzek trendom tego świata, który stawia na sukces, efektywność czy skuteczność.







Podobno każdy dominikanin marzył choć raz o tym aby zostawić duszpastersko-klasztorne sprawy i uciec do pustelni. Na jednego natknąłem się wczoraj, Aelerd Squir, angielski dominikanin w latach 60-tych prowadził życie pustelnicze w Norwegii, a w późniejszym czasie dołączył do grupy pustelników-kamedułów w Big Sur w Kalifornii. Na temat pogłębienia swojej relacji z Bogiem pisał do Thomasa Mertona, który w tym czasie (po latach czekania) otrzymał od przełożonych zgodę na życie pustelnika. "Mam poczucie - zwierzał się ze swojego szczęścia  benedyktyńskiemu mnichowi Jeanowi Leclercq - że to całkowicie niewytłumaczalny dar dany mi od Boga, nie odnoszący się do żadnych moich zasług".

Mnisi poprzez odejście od świata na pustynię, byli uważani za ówczesnych anarchistów, kogoś niedostosowanego, kto idzie w poprzek trendom tego świata, który stawia na sukces, efektywność czy skuteczność. Ich celem nie była jednak negacja społeczeństwa w imię naiwnie pojętego buntu, lecz przeświadczenie, że

mnich chcąc być wierny nauczaniu Jezusa Chrystusa powinien stać się kimś obcym i odrzuconym, po to aby móc utożsamić się z tymi, których ten świat odrzucił.

Mnisi chcieli być ludźmi bez znaczenia, którzy nie należą do żadnego układu, tylko celowo wycofują się na margines społeczny, po to, aby pogłębić swoje fundamentalne ludzkie doświadczenie i w konsekwencji zbawić swoją duszę. I tu konieczna jest, jak twierdzili, przestrzeń samotności, gdyż to właśnie samotnik ma najwięcej do powiedzenia. I nie chodzi o to, że używa wielu słów, ale że to co mówi, jest jego własne, ponieważ zrodziło się z samotności.

Apoftegmaty Ojców Pustyni są radykalne niczym dzisiejsza Ewangelia (odrzuć to wszystko, co ci przeszkadza być z Bogiem), a jednocześnie przepełniona pokorą i mądrością (nie oceniaj, nie zazdrość, szukaj tego co łączy, a nie tego co dzieli - a Pan da ci pokój).

Pewien brat radził się abba Matoesa: "Co mam zrobić? Mam utrapienie ze swoim językiem: kiedy wchodzę między ludzi, nie potrafię go opanować, ale krytykuję wszystkie ich dobre czyny i robię im wymówki. Co mam począć?" Starzec mu odpowiedział: "Jeśli nie potrafisz opanować języka, ucieknij i żyj samotnie. Bo to jest słabość; ten zaś, kto mieszka pośród braci, nie powinien być kanciasty, ale okrągły, żeby umiał się obracać ku wszystkim". I dodał starzec: "To nie z powodu cnoty mieszkam samotnie, ale z powodu słabości: bo ci, którzy wchodzą pomiędzy ludzi, ci są silni".

Księga Starców