To moment kiedy chciałbyś już umrzeć

Kraków 2009, dokładnie pięć lat temu. Kto nie przeżył czym jest radość, która aż wylewa się z człowieka i z niczym na tym świecie równać się nie może, nie zrozumie.

Wraz z dwunastoma współbraćmi leżałem na posadzce i nie mogłem pohamować płaczu. Trzęsłem się wbijając głowę w ziemię, a jednocześnie było mi tak ogromnie wstyd, nie chciałem aby w tym stanie mnie ktokolwiek widział.

Jakby nagle, w jednej sekundzie, człowiek wszedł w zupełnie inną rzeczywistość, która jest nie do opanowania, która kompletnie przekracza, a jest jednocześnie tak fascynująca, że chciałoby się aby się już nigdy nie skończyła. Jakby nagle Bóg pokazał w jednej sekundzie, że te wszystkie trudy, blizny, wyrządzone krzywdy i nieuleczone rany, są tak naprawdę bez znaczenia, bo On w tym wszystkim jest. Zawsze był.

Sprawy, które wydawały się sukcesami nagle okazały się blade, a to o czym wolałbym zapomnieć okazało się dla Niego największą wartością. Jakby Jezus zaczął dotykać tych ran, wydobywając z nich sens. Jakby właśnie Jego miłość zaczęła lepić te blizny, aby już nie krwawiły.

To co było uciążliwym krzyżem, niespodziewanie nabrało światła w obliczu innej perspektywy. W ciągu jednego momentu wszystko zaczęło się prostować i układać, a ty nagle z całą mocą i świadomością widzisz, że twoje życie ma sens. Zawsze miało. Że jesteś chciany, kochany i przeznaczony do takiego szczęścia, którego nawet wyrazić nie można. Co więcej, nigdy nie było inaczej. To dziwny moment, bo człowiek chciałby już umrzeć, aby tylko ten stan zatrzymać.

A potem wszystko błyskawicznie odeszło i przyszedł naturalny pokój. Żadnych zbędnych emocji, tanich wzruszeń, zaschnięte na policzkach łzy.

Poza ślubami wieczystymi nigdy wcześniej, ani później nic takiego mi się nie przydarzyło. Także teraz, kiedy o tym piszę trudno jest to ubrać w słowa.

Od lat noszę w sobie przeświadczenie ogromnej chropowatości wszystkiego co piszę i mówię, są chwile kiedy najlepszym rozwiązaniem wydaje się zamilknąć i pozostać tylko z Nim. Nie łudzę się, że kiedyś będzie inaczej. Niezależnie od tego jak człowiek by się nie starał, to może ogarnąć jedynie cząstkę z tej tajemnicy, która tak mocno do siebie przyciąga.  Ta przeraźliwa pustka i tęsknota, tutaj na ziemi nigdy nie zostanie zaspokojona. To życie z nieustannym poczuciem braku. 

***

Później pytano mnie wielokrotnie. Czy kiedykolwiek żałowałem decyzji lub konsekwencji wynikających z wieczystych ślubów lub święceń? Z ręką na sercu. Nigdy. Ani jednego dnia.

Płaczę niezwykle rzadko i nigdy publicznie.