Przetrzymać brak

Warto mieć taki niezagospodarowany, pusty czas, wtedy powstają naprawdę dobre rzeczy. Wcześniej jednak należy doświadczyć braku i spróbować go przetrzymać. 

Mail sprzed dwóch dni:

Mundial mundialem, ale bloga trzeba prowadzić ;)))
Dzień przed pracą zaczynam od czytania ojca bloga a tu widzę jakaś „obsuwa” ;)) No chyba że ojciec ma wakacje, to sprawę wyjaśnia ;))))
Pozdrawiam i pamiętam w modlitwach,
Jacek A.

Po takim motywacyjnym mailu nie pozostaje mi nic innego, jak coś tutaj umieścić. Mam w głowie sporo pomysłów, z których obiecałem sobie zrobić kolejne wpisy, ale wciąż coś ostatnio pilnego wypadało. Pisanie pomaga je wszystkie uporządkować.

Niedawno przeczytałem bardzo ciekawy tekst jednego z diecezjalnych pustelników, który tutaj prowadzi swojego bloga. Autor zauważył (cytuję żywcem), że jeśli w ciągu dnia człowiek zatrzymuje się jedynie na poziomie głodu i pragnienia, to wówczas zmniejsza się potrzeba słowa. Organizm jest już bowiem wypełniony. Czytanie, tym bardziej pisanie, staje się wtedy ciężarem, nawet ponad siły. Z kolei gdy minimalizujemy posiłek, pozostający niedosyt domaga się jeszcze zaspokojenia. Wówczas  słowo pojawia się jako kojące „koło ratunkowe”. Występuje wręcz konieczność pisania i czytania. Spotkanie ze słowem z ciążącego trudu przekształca się w upragnione doświadczenie, dające duchowe wytchnienie i psychiczne uwolnienie.

Słowo staje się tu pokarmem nie tylko w przenośnym sensie, ale i jak najbardziej dosłownie. 

Autor dalej stwierdza, że dostrzeżenie ścisłej relacji pomiędzy poczuciem braku, materią, słowem i zaspokojeniem jest bardzo ważne.  W pełni odsłania się prawda, że początkowy głód tylko w niewielkiej części odnosi się do sfery potrzeb biologicznych. O wiele bardziej chodzi tutaj o sferę psychiczną i duchową. W tym zaś obszarze sama materia nie wystarczy, a usilnie absolutyzowana – jedynie wprowadzi jeszcze większy zamęt cielesno-duchowy.

Powstaje bowiem nadmiar fizyczny dla ciała i zarazem wielki niedomiar duchowy dla duszy. Wejście na drogę karmienia się słowem powoduje, że człowiek wchodzi w zupełnie inny stan. Organizm przestaje być fizycznie przeciążony, zaś psychika i duchowość otrzymują głębokie ukojenie. 

Nie bez powodu w monastycznej tradycji podczas posiłku czytane jest więc słowo, ono może zmniejszyć nawet fizyczny głód. 

Chrześcijańska asceza mówi o czymś podobnym. Doświadczenie pewnego głodu i niewystarczalności jest czymś fundamentalnym, niedomiar sprawia, że kierujemy energię na coś innego.

Gdy nie ma braku, znika tęsknota. 

***

Odkładanie spraw na później to jeden z najpowszedniejszych problemów. Wiemy, co powinniśmy zrobić, ale to odkładamy. Wchodzimy na strony, na których marnujemy czas, sprawdzamy facebookowe statusy, czytamy wiadomości, zajmujemy się nieefektywną pracą i drobniejszymi zadaniami… wszystkim, byle tylko nie wykonywać zadań, którymi powinniśmy się zająć.

Na przykład obiecałem sobie, że napiszę tekst na bloga, gdyż uzbierało mi się trochę notatek, które później mogą przepaść. 

Wstaję wcześnie rano, na dwie godziny przed porannymi modlitwami. Po szybkiej toalecie, pompkach i przeczytaniu fragmentu z księgi Jeremiasza włączam komputer. 

Jest zupełna cisza, miasto budzi się do życia. Słyszę śpiewające ptaki. 

Patrzę na listę zadań do zrobienia i nagle pojawia się pokusa, aby zająć się którąś z nich. Zanim zacznę pisać, zabrać się za te drobniejsze. A potem przychodzi kolejna fala rozproszenia: może by tak zacząć od drobnych „przyjemności”… Tylko na kilka minut – włączyć muzykę, przejrzeć strony, odebrać maile – czyli skupić się na wszystkim, tylko nie na tym, co w tym momencie uznałem za naprawdę ważne. Oczywiście, każdy ma pewnie swój rytm i swoje metody, u mnie działa to tak samo. Jeśli zaśmiecam umysł przeszkadzajkami, traci on potrzebny mu pokój, a później nie starcza już sił na efektywną pracę. 

Nasze umysły są wciąż bombardowane informacjami i wrażeniami. Ważne jest móc uciec od nieustannego zgiełku. Bywa, że potrzebuje się ciszy, czasu na spokojne przemyślenia i chwil samotności.  Jeśli nie pozwalamy im odpocząć, stają się coraz bardziej przeciążone.

Nie jesteśmy przystosowani do takiego życia. 

Koncentracja  na tym, co ważne, na początku jest często niemiła, trudna i obca, stawia nas poza naszą strefą komfortu. 

Dopiero umiejętność przetrwania, przetrzymania tego stanu dyskomfortu i braku sprawia, że dana nam chwila powoli zaczyna napełniać się czymś naprawdę wartościowym. 

Dopiero potem drobna przyjemność smakuje właściwie. 

***

Zachęcam do zapoznania się z lipcowym numerem miesięcznika „W drodze” – tematem jest „Męski świat”. Jak trafnie zauważył o. Romek Bielecki, są tacy, którzy w zrekonstruowanej męskości czują się jak w zbyt ciasnym garniturze, ale i coraz większa rzesza tych, którym ten nowy wzór mężczyzny pasuje jak ulał. Najciekawsze jest jednak to, że właśnie tych słabych i nieporadnych wybierał Pan Bóg do robienia wielkich rzeczy, nawet jeśli oni sami nie mogli w to uwierzyć. 

Cały numer smakowity, także z częściami dotyczącymi niekonwencjonalnego jedzenia. W środku wywiad z o. Adamem Szustakiem, artykuł na temat katolickiej „blogosfery”, a także mój tekst o prostym podróżowaniu oraz autostopowych rekolekcjach „Piękne Stopy”. 

Przy okazji drobne sprostowanie. W filmowej reklamie miesięcznika o. Romek trochę na wyrost przypisał mi całą inicjatywę. To oczywiście miłe i zdaję sobie sprawę, że wynika ze zwykłej braterskiej życzliwości, jednak „Piękne stopy” nie byłyby możliwe, gdyby nie Malwina Kocot, Ewa Pieczyńska, Robert Skrzydło i Tomek Kaczmarek. 

Dla mnie najpiękniejszy w tym wszystkim jest fakt, że ta idea najpierw narodziła się nie we mnie, ale w sercach ludzi świeckich (od roku dwoje swoje z nich jest już osobami konsekrowanymi). Ja jedynie mam niezasłużony zaszczyt i przy tym ogromną radość, aby duchowo im towarzyszyć. 

My staramy się jedynie nie przeszkadzać. Pan dokonuje reszty.

Fotografia na górze: dwunastokilometrowy odcinek metra biegnący pod miastem, na głębokości 47 metrów. Wenecja.