Nie da się zjeść całego słonia…

Ale jest na to pewien sposób.

Prowadzę rekolekcje dla kleryków franciszkańskich w Krakowie. Wieczorem przychodzi SMS od współbrata, który właśnie zakończył niezwykle wymagające rekolekcje dla ludzi mających za sobą doświadczenie straty lub głębokich zranień. Za trzy dni czeka go kolejny wyjazd. 

Biorę do ręki telefon i czytam, uśmiechając się do siebie.

Uff, skończyłem dajrekt. Naprawiam buty, odkażam draśnięcia po odłamkach, zszywam mundur, czyszczę broń i studzę się przed kolejną akcją. Wszystko według instrukcji generała Humberta. Cierpienie i radość w jednym – taki jest los szturmowca z jednostki OP. Mam nadzieję, że Tobie udało się szczęśliwie przeprowadzić uchodźców franciszkańskich do strefy nieba. 

Ten nasz komunikacyjny kod może wydać się niezrozumiały: „dajrekt”, „generał Humbert” – ale pomaga złapać dystans, a także wyczuwać sens – dzięki głębszemu interpretowaniu swojej codzienności.  

Niekiedy żartujemy z braćmi, że nasze kaznodziejskie życie można porównać do pracy jednostek specjalnych, które wyruszają na misję, aby realizować ściśle określone zadanie. Najpierw jest czas na opracowywanie strategii, a później następuje samo wejście w akcję. 

Bardzo często tego doświadczam, że w trakcie rekolekcji przechodzi się przez duchowe oczyszczenie, które nierzadko jest wycieńczającą walką. To wejście w pewien stan umierania – nie tylko podczas przygotowywania, kiedy widzę że moje słowa są za małe, niewystarczające, aby wyrazić to, co by się chciało, ale także podczas samego głoszenia, licznych rozmów i spowiedzi. 

Mam jednak świadomość, że bez tego osobistego zmagania, moja praca, ale i samo głoszenie stałyby się jałowe. Doświadczenie cierpienia, walki, wewnętrznego napięcia, jest integralną częścią dominikańskiego życia. Kiedyś tego nie rozumiałem, wydawało mi się, że można inaczej, obecnie staram się przyjmować, jako własną drogę uświęcenia. Co więcej, mówią o tym także ludzie obdarzeni przez Boga ogromną wrażliwością. O piosenkarce nazywanej królową soulu Arethie Franklin, nazywana królową soulu napisano:

Najbardziej dramatyczne doświadczenia życiowe inspirowały ją do tworzenia najbardziej poruszającej muzyki. Nieszczęście rodziło cudowną kreatywność. Introwertyzm przechodził w ekspresję. 

 To taki rodzaj umierania, który przynosi życie. 

Nie bez powodu nasz generał zakonu, bł. Humbert z Romans, wskazywał, że po intensywnym wysiłku tak istotny jest czas regeneracji, leczenia ran i ponownego napełnienia.

Mądry kaznodzieja po głoszeniu kazań powinien powrócić do samego siebie i uważnie zbadać wszystko, co mu się przydarzyło, tak aby mógł obmyć się z wszelkich doznanych nieczystości i naprawić wszystko, co się zepsuło. Powinien być jak podróżny, który czyści i naprawia swoje buty, gdy dotrze do schroniska, aby później móc lepiej wędrować. 

***

Jest pewna mądra zasada, którą kierują się nie tylko oddziały Navy SEALs, lecz także kaznodzieje. Mówi ona o tym, że nie da się zjeść całego słonia. Wcześniej należy pokroić go na plasterki. Czyli każde zadanie podzielić na malutkie elementy poprzez wyznaczenie sobie małych celów. Następnie cierpliwie skupiać się wyłącznie na tym, na co ma się w danym momencie wpływ. 

Każdy element jest tutaj najważniejszy, bez niego nie pójdzie się dalej: moment modlitwy, przygotowywania, samego głoszenia, ale także duchowej regeneracji. 

Jeśli pamięta się o małych rzeczach, reszta wychodzi sama.