Pomarańczowy Rzym - cz. I

Nikt nie wiedział, że autostopowa podróż do Rzymu, na dodatek w zimie i z niemal pięćdziesięcioosobową bandą jest niemożliwa. Może więc dlatego wszyscy szczęśliwie tam dotarliśmy?









Kiedy naukowcy zbadali trzmiela, okazało się, że ten owad w zasadzie nie powinien latać. Obliczono, że jego masa, budowa i powierzchnia nośna skrzydeł powinny mu to uniemożliwiać. Był tylko jeden problem: trzmielowi nikt o tym nie powiedział - więc lata. Podobnie było z nami. Nikomu nie powiedziano, że autostopowa podróż do Rzymu, na dodatek w zimie i z niemal pięćdziesięcioosobową bandą jest niemożliwa. Może więc dlatego wszyscy szczęśliwie tam dotarliśmy?

Rzym pachniał pomarańczami, a wszystko przez pewnego Hiszpana - Dominika Guzmana. Kiedy bowiem przybył on do Włoch w XIII wieku, miał ze sobą pomarańczowe drzewko, nie znane jeszcze w rejonie Italii. Zasadził je więc w klasztornym ogrodzie, dlatego możemy patrzeć na nie do dzisiaj (klasztor Santa Sabina, kuria generalna Zakonu Dominikanów).

Pomarańcza dla dominikanów jest ważna jeszcze pod innym względem. Kiedy otworzono grób z ciałem świętego w pomieszczeniu pojawiła się cudowna woń. Łacińskie słowo użyte w opisie oznacza właśnie pomarańcze. Tomasz Gałuszka, dominikański historyk średniowiecza, odkrył nawet, że w tych czasach to zapach pomarańczy był dla ludzi czymś najpiękniejszym.

Do dziś w dominikańskich klasztorach w Rzymie rosną pomarańcze, owoce dojrzewają w zimie i wczesną wiosną. Trzeba tylko wiedzieć z jakich drzew należy je rwać, w innym wypadku będą kwaśne. Żeby jednak ich skosztować, najpierw należy tam dojechać.

***

25 grudnia 2012, godz. 22:04
Łódź, klasztor dominikanów

Siedzimy całą wspólnotą przy stole: Paweł, Zdzisław, Wojciech, Dariusz, po dwóch Adamów i Szymonów. To jeden z nielicznych momentów gdy możemy być wszyscy razem. Zagryzam suszonego kabanosa, popijając miód pitny, który wcześniej Przeor doprawił przyprawami korzennymi. A potem krztuszę się nim ze śmiechu, gdy bracia kolejną godzinę opowiadają zakonne anegdoty. Choćby o tym jak były sekretarz prowincjała, Marcin, wiózł na lotnisko generała zakonu, który przyjechał do Polski na wizytację. Towarzyszył mu indyjskim asystent. Byli już nieco spóźnieni, na dodatek przekroczyli dopuszczalną prędkość. Nagle zatrzymuje ich policja, bracia są bez habitów.
- Proszę o wyrozumiałość – tłumaczy Marcin – wiozę generała wraz z asystentem na lotnisko.
Policjant patrzy uważnie na pasażerów zatrzymując dłużej wzrok na ciemnoskórym mężczyźnie z Indii.
- Kur... To już taki kryzys mamy w tym kraju, że naszą armię nawet na polskich asystentów nie stać?

Wybuchamy śmiechem. Choć rekreacja trwa dłużej niż planowaliśmy, nikt nie ma ochoty wracać do celi. Atmosfera świąteczna przedłuża się.

Powinienem się zbierać, gdyż za kilkanaście minut odjeżdża mój autobus do Wrocławia. Bilet kupiłem w internecie za zaledwie kilkanaście złotych. Biorę błogosławieństwo przeora na drogę i ściskam się z braćmi obiecując modlitwę w Rzymie.

Kilka godzin wcześniej na wieczornej Mszy świętej poprosiłem naszych parafian o modlitwę, a potem wiele osób przyszło do zakrystii życzyć pomyślności. Były też tacy, którzy chcieli doprecyzować nieścisłości:
- Czy na pewno dobrze zrozumieliśmy? Jedziecie do Rzymu? Autostopem, prawie pięćdziesięcioosobową grupą? Teraz? W zimie?

***

26 grudnia, godzina 03:12
Wrocław, dworzec autobusowy

Na dworcu spotykam Artura i Agnieszkę, są narzeczonymi z Łodzi i jadą autostopem do tego samego celu. Podróż traktują jako formę pielgrzymki, a także możliwość sprawdzenia czy w trudnych sytuacjach jedna osoba będzie umiała zapomnieć o sobie i zadbać o drugą. 
- Jedziemy pierwszy raz autostopem – słyszę – Nasz wspólny znajomy, Łukasz, tak wiele opowiadał nam o doświadczeniu Pana Boga w trasie, więc zdecydowaliśmy się.
- Naprawdę nigdy nie podróżowaliście wcześniej autostopem? 
- Nie – uśmiecha się Agnieszka – ale mam duży pokój w sercu.

To wszystko jest wariactwem  - przechodzi mi przez myśl – ale nie to jest najgorsze. Tej lawiny nie da się już zatrzymać.
- Bądźcie cierpliwi i nie zniechęcajcie się zbyt szybko. Niech Bóg was prowadzi.

Obiecujemy, że spotkamy się w Rzymie.

***

Ściskam różaniec i kieruję się do duszpasterstwa „Maciejówka” spoglądając na puste o tej porze ulice Wrocławia. Za kilka godzin odprawimy mszę świętą, a po niej podział na grupy i rozesłanie. Przez ostatnie dni temperatura była na minusie, a od dzisiaj zrobiło się niemal wiosennie. Jakby Opatrzność uśmiechała się przez drobne znaki.

Obok chodnikiem przechodzi bezdomny mężczyzna.
- Bracie, gdzie tu jest jakaś noclegownia?
- Niestety nie pomogę, gdyż nie jestem stąd. Łatwiej zapytać taksówkarzy. 
- To proszę się za mnie pomodlić.
- Będę pamiętał, z Bogiem.
- Bóg mi dopomaga! – krzyczy.

***

Nie czeka na mnie żadna pilna sprawa, żaden tekst który należy napisać na jutro, żadna konferencja która trzeba przygotować, rozmowa którą trzeba odbyć. Nie ma rozmówcy którego ciekawość musiałbym zaspokoić - żadnych próśb, zamówień, maili do odpisania, ostatecznych terminów. Nie ma naczynia czekającego na wypełnienie. Poczucie wolności towarzyszy mi za każdym razem na początku tego typu wypraw.

Kilkanaście kilometrów za Wrocławiem Danusia złapała dla nas transport. Kierowca zgodził się zabrać cztery osoby. Przejeżdżamy razem prawie 500 kilometrów, a na niemieckiej stacji benzynowej spotykamy kilka osób z naszej „Pięknostopowiczowej” grupy.

To jeden z wielokrotnie powtarzanych mitów, że niby w habicie łatwiej jest podróżować autostopem. Wszystkim oczekującym na stacji udało się złapać transport. Ale nie nam. Zauważyłem, że poza Polską habit bardzo dziwnie często się ludziom kojarzy.

***

Marcin ze Szczecina i Adrian z Wrocławia mają zasady: chcą jechać ostatni, w myśl zasady, ze dotrą jako pierwsi. Chłopaków zabiera Bośniak, który jedzie do Mostaru. Ma wprawdzie cztery wolne miejsca, ale jak mówi, taka ilość osób w jego samochodzie, to jednak zbyt dużo.

Robi się coraz zimniej. Ubrani w czapki i rękawiczki pytamy o trasę. Samochody są załadowane lub jadą w inną stronę.

Niektórzy kierowcy na pytanie czy jadą w kierunku Monachium szczerze odpowiadają:
- Tak.
- Czy możemy się zabrać?
Druga odpowiedź jest jednak jeszcze bardziej szczera:
- Nie.

***

To dla nas rodzaj pielgrzymki i misji, dlatego trudy są w nią wpisane. Mamy ze sobą kilka intencji, więc może skoro jest trud, należy spodziewać się większych owoców? Odmawiamy różaniec, a potem Przemek wyciąga dominikańską litanię i... Nadal szkoła czekania. 

Dobrze: należy być spokojnym zarówno o to, co otrzymujemy od Boga jak i o to czego nie otrzymujemy. Niestety robi się coraz ciemniej i zimniej, a my nadal do żadnego kierowcy nadal nie mamy szczęścia.

Buntować się czy zawierzyć?

Santa Sabina. Drzewko zasadzone przez św. Dominika.

Kuria generalna Zakonu Braci Kaznodziejów.

Obłóczyny św. Jacka i bł. Czesława w Rzymie.

***
Uwaga: informacja "podprogowa"

MOŻESZ TAKŻE PRZECZYTAĆ:

• Pomarańczowy Rzym cz. II