Humor jest poczuciem proporcji

Nagrodzone anegdoty - subiektywnie wybrane.

Z poczuciem humoru jest jak z muzyką, książką czy filmem. Choć obiektywnie może to być dzieło sztuki, to jednak nie koniecznie do nas trafia.

Kiedyś zrobiłem sobie listę książek, o których słyszałem, że jest to wartościowa literatura. Jakieś nagrody wydawnicze, "Książka roku", publicyści zachęcają, "Koniecznie przeczytaj" itp. Miałem żyć pełniej, lepiej, intensywniej. Niektóre z nich próbowałem przeczytać, miałem nawet więcej niż jedno podejście. Niestety, nie byłem w stanie. Nie potrafiłem się przebić przez język, styl pisania, narrację. Może więc rację mają złośliwi twierdząc, że klasyka to takie dzieła, które ludzie chwalą, ale nie czytają? Z wieloma filmami jest podobnie, polecano je, czytałem w Internecie opinie, a bywały sytuacje, że wychodziłem z poczuciem straty czasu.

Mój wybór jest więc również subiektywny, całkiem możliwe że coś przeoczyłem.

Bardzo lubię ten sposób patrzenia na świat. Nie naiwny, ale pełen zdrowego i inteligentnego dystansu. Kiedy Jan Paweł II był z wizytą na Uniwersytecie La Sapienza w 1991 roku spotkał się z falą protestów, ale obrócił je w żart. W gmachu uniwersytetu czekało na niego około 300 studentów, którzy gwizdali i wznosili niechętne okrzyki pod jego adresem. W reakcji na nie Jan Paweł II powiedział: "Dziękuję za dobre przyjęcie, któremu towarzyszyły różne bardzo głośne okrzyki".



Na wykładzie z filozofii przyrody jeden z moich braci siedział patrząc mętnym wzrokiem na tablicę.
- Dlaczego brat przez całe zajęcia nic się nie odzywa?
- To że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia - padła odpowiedź.

Autorów poniższych dwóch komentarzy nagradzam książkami i proszę o maila z adresem do wysyłki (Agata i Szpieg z krainy deszczowców).

Wiem, równie złośliwe, ale opowiedziane przez złośliwych studentów, którzy powielają stereotypy. Będzie więc na nich.
Ustny egzamin wstępny na wydział prawa, przewodniczy dziekan wydziału. Wchodzi przyszły student, dziekan pyta:
- Czemu chciałby Pan zostać prawnikiem?
- Tato, nie rób sobie jaj, ok?

No tak, przebijanie murów głową świadczy o determinacji, niekoniecznie o intelekcie. Domyślam się, że rozmowa musiała być mało sympatyczna dla dzwoniącego, ale znakomicie oddaje klimat panujący w wielu klasztorach, które znam. Ogromna alergia na przesadę, w każdej dziedzinie życia. Jestem w stanie wyobrazić sobie, że historia mogła wydarzyć się także na wielu plebaniach.

Kiedy na tablicy ogłoszeń pojawiają się oficjalne pisma w stylu: "Zaproszenie dla Czcigodnego i Wielebnego Ojca Magistra" lub listy zaadresowane w podobny sposób, znaczące komentarze braci czy delikatne uśmiechy mówią wszystko (dla osób, które nas słabo znają mogą być niezauważalne). Naprawdę wystarczy zwyczajne: "Drogi Ojcze" (jeśli jest drogi) lub zwyczajnie: "Ojcze Prowincjale lub Ojcze Przeorze" dla bardziej ambitnych można dodać także: "Szanowny". W zupełności wystarczy.

Oskar Cullman po rozmowie z Pawłem VI wspominał Karlowi Rahnerowi, że papież uznał go za najwybitniejszego teologia XX wieku. Rahner zadumał się chwilę po czym odrzekł: „Będę musiał poważnie zastanowić się nad tą nieomylnością papieża”.

***

Dodatkowo autorom historii zamieszonych poniżej postanowiłem także podarować kilka książek, choć nie są już związane z mnichami pustyni mam nadzieję, że także się przydadzą (proszę o adres pocztowy).

Już polubiłem księdza Jana. 

Proszę serdecznie pozdrowić Zosię, która tak dzielnie zmaga się z przeciwnościami.

W temacie maila (z adresem do wysyłki) proszę wpisać "Lenka" - mam przygotowany dla niej specjalny upominek. Może Ojciec nie będzie już wydawał się tak "srogi"?

Jednym słowem. Znakomite. Dobrze oddaje sytuację i sposób myślenia dziecka. 

Ze skojarzeniowych historii słyszałem też o takiej (choć oczywiście nie jest tak dobra):
Przychodzi dziecko do sklepu.
- Jak się nazywa ptak, odlatujący do ciepłych krajów na zimę?
- Bocian!
- Właśnie, bociek! Poproszę 2 kg boćku.

Domyślam się o kogo mogło chodzić. Chociaż...

Nawet nie tyle humorystyczne, co mądre. Mam idealną książkę dla autora.


Chrześcijański mistyk arabskiego pochodzenia Khalil Gibran miał rację: poczucie humoru jest poczuciem proporcji. A tych nie da się jednoznacznie określić. Takie rzeczy się po prostu wyczuwa.

Dominikańskiej tercjarce - Monice, dziękuję za podarowane książki. Są zupełnie nowe, w idealnym stanie. W kopercie otrzymałem nawet znaczki (odpowiadające wadze paczki). Takie osoby w kościele to potęga.