O poszarpanych życiorysach

Nawet to co przeklęte może zostać przemienione na błogosławieństwo. 

Wyglądał fatalnie, jak ktoś, kto od tygodni gardzi snem i wypoczynkiem: czerwone oczy, kilkudniowy zarost i wygnieciona kraciasta koszula. Wyszedł z więzienia na warunkowe zwolnienie. Nie pytałem kim jest, ani czym się zajmuje. W ogóle mówił o sobie niewiele, prosił jedynie aby porozmawiać z jego nastoletnim synem. Dla siebie nie chciał nic. 

Spotkaliśmy się. 

Po kilku miesiącach zadzwonił telefon z zaproszeniem aby przyjechać i poświęcić nowe mieszkanie. Byłem zdezorientowany. Nowe mieszkanie?  Ten bezdomny?

- Wiele razy pytałem dlaczego trafiłem do tak podłego miejsca?  - stwierdza dolewając mi herbaty. 

Spoglądam na parę unoszącą się nad szklanką i rozstawione na podłodze pudła. Marek mówi i mówi. 

Ojciec od dziecka wpajał mu podstawowe zasady życia. Nigdy nie okazuj gniewu i nie opowiadaj o sobie. Szacunek zdobywa się czynami, nie słowami. 

Studia medyczne w Anglii, później specjalizacja w Polsce. Był cenionym specjalistą, lubił swoją pracę, choć bywała stresująca. Noce zaczął więc spędzać w kasynie chcąc odreagować swoich pacjentów. Kaca moralnego zapijał alkoholem, a po nim brał udział w „próbie nerwów”. Z kilkoma kolegami przejeżdżali na czerwonych światłach, pędząc rozpędzonymi samochodami przez kolejowe tory i główne warszawskie skrzyżowania. Kto stchórzy, a kto okaże się twardzielem? 

Dziś jeden z nich jeździ na inwalidzkim wózku. 

Po jakimś czasie pojawiły się finansowe długi, nad którymi przestał już panować. Coraz częściej uciekał w hazard i alkohol. Przed samotnością, społecznym brakiem zrozumienia, codziennym kieratem. 

Na w pół świadomy powoduje samochodowy wypadek, po którym budzi się w areszcie śledczym. Kilka dni później wysłucha wyroku skazującego go na cztery lata. Tym razem bez zawieszenia. 

Traci kontakt z synem. Chłopak wylądował w psychiatrycznym szpitalu po serii narkotykowych eksperymentów. Lekarze podejrzewają próbę samobójczą. Z matką ma sporadyczny kontakt.

- Gdy zamieszkałem w więziennej celi przez rok byłem jakby w amoku – wspomina. - Do dziś pamiętam to wszystko przez dziwną mgłę. To było tak nierealne, jakby ktoś kazał mi odgrywać rolę w filmie, do którego zupełnie się nie nadawałem. Chciałem to wyprzeć, uszczypnąć się i obudzić. Jednak ten dziwny stan wciąż trwał. 

Była zimna jesień, na spacerniaku nie odczuł nawet najlżejszego powiewu wiatru. Pierwszy raz w życiu poczuł wówczas boleśnie, że coś traci. Bezpowrotnie.

***

W wieku kilku lat został skatowany przez ojca, a później przywiązano go do drzewa, aby umarł. Wychowany w poprawczakach, na paryskich ulicach, pięściami i sprytem musiał walczyć o przetrwanie. Zostaje mistrzem Francji w boksie i na nowo zaczyna układać sobie życie. 

Otrzymał nieprawdopodobne ciosy od życia, za każdym razem się jednak podnosił. Nigdy się nie poddał. 

W swojej znakomitej biografii „Silniejszy od nienawiści” Tim Guenard napisał:

Jeździmy po okolicy w promieniu 60 km. Zostałem szefem bandy. Zrealizowałem kolejne marzenie. Ale nie jestem szczęśliwy. Nie wiem dlaczego. 

Za namową dziewczyny trafia do wspólnoty „Arka”, w której pierwszy raz spotyka się z adoracją najświętszego sakramentu. 

Patrzę na pozłacane słońce. Trudno mi uwierzyć, że są ludzie, którzy przemierzają całe kilometry, żeby spotkać się i nic nie mówić przed białym krążkiem, który nazywają Jezusem. Wyobraź sobie nocną knajpę bez muzyki i alkoholu, w której nikt się nie rusza! Dla mnie to chińszczyzna, albo łacina. Ale ich twarze robią na mnie wrażenie. Niektóre rozjaśnia jakieś światło. Wszyscy są spokojni, pogodni. 

***

Nigdy się nie spotkali, a jednak Marek ma wiele wspólnego z Timem. Jeden i drugi mógłby przyznać, że spotkanie z Chrystusem uczyniło go człowiekiem wolnym. Gdy ludzie zawiedli dopiero On nadał sens ich poszarpanemu życiu. Dał siłę, żeby przebaczyć. I sobie, i ludziom. 

Nie wszystko się zmieniło. Blizny pozostały, jednak obaj spojrzeli na swoje życie tak jak patrzy Bóg. Że wszystko  ma sens i nawet to co przeklęte, może zostać przemienione na błogosławieństwo. 

- Zakład karny jest okropnym miejscem do przebywania, ale wspaniałym do chwalenia się – ironizuje Marek.  – Są środowiska, w których moja przeszłość staje się atutem. To co przeżyłem dla wielu osób jest dowodem na to, że nie ma takiego bagna, z którego człowiek nie mógłby wyjść.

Tekst pochodzi z nieistniejącego już bloga: "Opowieści z betonowego lasu".